Plankje

Ik heb een plankje in mijn rug. Een houten plankje, ongeveer 20 cm breed en 10 cm hoog. Het zit laag in mijn rug, is vast gemaakt met spijkers aan de zijkanten van mijn ruggengraat. Die spijkers zijn met draadjes verbonden aan de zenuw richting mijn knie. Voor u gaat twijfelen aan mijn geestelijke vermogens…. blijf er even bij, het komt goed.

Het plankje in mijn rug is geplaatst toen ik even niet keek, een jaar of 8 à 9 geleden. Ik heb het niet gemerkt, maar plots was het er. Ik wilde ’s morgens opstaan en bleek niet rechtop te kunnen komen. Een stijfheid onder in mijn rug weerhield mij van het anders zo sierlijk het bed uit hupsen en verbaasd en wat geschokt plofte ik terug op het matras. Op dat moment werd ik mij de spijkers gewaar en trokken de draadjes een heet en onmiskenbaar elektrisch spoor richting mijn knie. Mijn anders zo vrolijk “goedemorgen” verdween in een kreun en een enorme snik. Voorzichtig wachtte ik achterover op mijn bed tot de draadjes naar mijn knie wat tot rust kwamen. Na enig aarzelen deed ik een tweede poging. Langzaam rolde ik op mijn zij om me daarna met de handen op te duwen tot een soort van zit-houding. Pffttt…. Het zweet stond op mijn rug. Nu overeind….. Steunend op elk beschikbaar stevig meubelstuk wist ik de badkamer te halen. Ik keek naar het bad, ik keek naar de douche en besloot ter plekke dat dit een vieze dag zou worden. De dokter vond die ochtend dat er een fysiotherapeut bij moest komen en zo belandde ik in de spreekkamer van een bijzonder smakelijk uitziende spieren-dokter met een paar prachtige blauwe ogen. Na een kort intake gesprek mocht ik laten zien wat ik wel, en vooral wat ik niet kon doen. Daarvoor moesten de schoenen uit. En de fysio moest daarbij helpen. Waarmee ik ter plekke geslaagd was voor mijn diploma “sneu geval”.  Ik moest wat gênante buk- en loopoefeningen doen waarna ik mocht gaan liggen. Ook dat bleek een hele uitdaging. Hij begon wat dingen op mijn rug te kneden en te bewerken waarna ik een doffe knak voelde. De spijkers protesteerde maar de fysio leek blij met het resultaat. “Kom nu maar eens van die tafel af” zei hij en voorzichtig kwam ik overeind. De boel protesteerde wel maar ik kon weer staan. En zonder hulp lopen.  Eureka ! Het bleek echter te vroeg gejuicht. Na een paar minuten trok het plankje weer strak en kwamen de spijkers terug.  “Je moet deze week maar een keer of 3 terugkomen” vond de fysiotherapeut, “en doe maar even een paar dagen rustig aan”. Tegen beide had ik geen bezwaar. Ik gaf de mooie blauwe ogen een hand en strompelde de behandelkamer uit.

Het duurde een dag of 10 voor de boel in mijn  onderrug weer op het oude niveau werkte. Met een lijstje oefeningen in mijn hand nam ik afscheid van de fysio en bedacht dat hij nog zo mooi kon zijn maar dat het beter was dat ik hem niet meer nodig had. Ook dat bleek te vroeg gejuicht.

De tweede keer dat mijn plankje opspeelde was ik op mijn werk. Ik was die dag vroeg begonnen en bedacht eerst even de koffie te regelen. Met een dienblad in mijn handen liep ik van het keukentje  terug naar ons kantoor en halverwege verschoof het plankje in mijn rug met het gevolg dat de spijkers een rukje aan het touwtje gaven. Mijn  benen vonden dat niet leuk, de koffiekopjes lagen door de gang en met moeite kon ik mijn ontbijt binnen houden.  Ik ben die ochtend door mijn baas afgeleverd bij de huisarts en zat ook binnen enkele uren weer bij de fysio met de mooie ogen. “Kijk, daar ben je weer’ concludeerde hij, en ik kon daar niets tegenin brengen. 

Er volgde weer een aantal gênante oefeningen, en met goede raad en 2 nieuwe afspraken toog ik huiswaarts. Ook dit keer duurde het een dag of 10 voor ik het gevoel kwijt was dat er een strakke plank onder mijn huid was bevestigd maar…. het trok weg.  En dit keer nam ik afscheid van de fysio met de woorden “nou, tot de volgende keer dan maar hé…”, wat ik ook echt als een grapje bedoelde die dag.

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en gebeurd het een keer of 3 – 4 per jaar dat mijn rug problemen geeft. Soms met een reden, een misstap bij het uitlaten van de hond of het verkeerd optillen van een zware tas, regelmatig echter kan ik echt niet bedenken wat ik gedaan heb om het fout te laten gaan. Dan wordt ik ’s ochtends wakker en voel dat het niet goed is. Waarna ik dus dagen lang licht gebogen door het leven ga. Met de fysio ben ik inmiddels op voornaam-basis. Ik weet hoe zijn kinderen heten en waar hij op vakantie gaat. De oefeningen zijn nog steeds gênant maar we lachen ons daar wel doorheen.  Toch loop ik wel eens te denken hoe het nou komt, van dat plankje en het plotseling opkomen van de problemen. En plots wist ik het deze week ! Er zit een aan- en uitknop op mijn plankje. Waarschijnlijk met een afstandsbediening. Die ik dus niet heb. Ik heb nog even gekeken in de la met overtollige apparatuur en al mijn reserve afstandsbedieningen geprobeerd maar die zijn het niet. Ik vermoed dat iemand anders de afstandsbediening heeft en zich niet realiseert dat ie van mijn  plankje is. Hij of zij speelt met de knoppen zonder zich bewust te zijn van de schade. Dinsdag is hij waarschijnlijk weer op de afstandsbediening gaan zitten want ’s avonds floepte mijn plankje weer aan. Woensdagmiddag was het even rustig en stond de boel uit maar even later floepte het opnieuw aan. Zoiets moet het wel zijn. Dus doet u mij nou een plezier en checkt u even de kast met overtollige spullen of daar nog een afstandsbediening ligt. Zo-één waarvan u zich niet kan herinneren van welk apparaat het is. Die ja. Mijn verzoek aan u : controleer goed of hij uit staat en verwijder voorzichtig (!) de batterijen. Ruim ze op en kom er niet meer aan. Wellicht dat het helpt........