Kind

Zo af en toe kan ik me zo verbazen over mijn eigen kind. Dat je dat hummeltje in je handen krijgt na de geboorte en dat je de eerste jaren vol verwondering doorbrengt hoort volgens mij bij het moeder-zijn. Maar niemand kan je, als je voor de eerste keer zwanger bent, vertellen hoe dat voelt : je eigen kind. Je hebt een idee. Misschien denk je zelfs dat het “leuk” is, ouderschap. Maar het is niet leuk. Dat is te kort door de bocht. Het is ….. tja…. overweldigend …. eh… geweldig…. De woorden blijven steken. 

Vanochtend lag hij nog te slapen. Ik liep naar hem toe om hem te wekken, mijn puber. Het zonlicht viel door de streepjes van de gordijnen de kamer in en verlichtte bros en voorzichtig de ruimte. Hij sliep de slaap die we allemaal willen. Rustig en onschuldig. Zijn gezicht in volledige ontspanning en los van de dagelijkse beslommering van school, vriendjes en huiswerk. Ik keek naar hem en verwondering overviel me. Dat hij uit mij voortkomt….. Ik vind hem zo mooi. En wat de wereld ook vind, voor mij is hij de mooiste. Alsof hij mijn aanwezigheid voelt opent hij zijn ogen en er komt direct een lach om zijn mond. “Goedemorgen mama” …… “goedemorgen lieverd”.  Langzaam komt hij op gang. Hij heeft veel van mij meegekregen, ook mijn niet-zo-geweldig-in-de-morgen humeur. We gaan samen naar beneden en maken ontbijt. We komen in de routine die we samen hebben ontwikkeld en gaan ieder ons weg. Hij naar school, ik naar mijn werk. “Dag mop, fijne dag en doe je voorzichtig?” Het zijn automatische woorden maar daarom niet minder oprecht.

Het ouderschap brengt je niet alleen verwondering over je kind. Op de één of andere manier ga je ook anders tegen je eigen moeder aan kijken. Komt het doordat je ouder word ten dus beter snapt waarom ze handelde zoals ze deed ? Of komt het doordat je zelf een kind hebt en dus beter snapt hoe het voelt? Ik weet het niet. Toen mijn zoon klein was vroeg hij wel eens “hoeveel hou je van me?”. “Tot de maan en terug…….en dan nog een keer” was mijn standaard antwoord. Maar eigenlijk moet het antwoord zijn: “Dat zul je pas snappen als je zelf vader bent….”. Maar leg dat maar eens uit aan een kind.

Het gevoel tussen ouder en kind werkt natuurlijk 2 kanten op. Zolang je ouders gezond zijn zul je als volwassen kind je eigen leven opbouwen en je eigen gezin op de eerste plaats stellen. Dat is de natuurlijke manier van dingen. Maar zodra één van je ouders iets gaan mankeren, als de vluchtigheid van het leven het overneemt, dan besef je je dat de rollen soms wat worden omgedraaid. Je was het kind maar wordt de ouder. Je vader of moeder heeft je nodig op een manier die je nog kent van hoe jij vroeger haar nodig had. Je hoop het geduld en de liefde op te kunnen brengen die je vroeger zelf gevoeld hebt maar realiseert je vaak genoeg hoe moeilijk dat is. Als je die ouder door een slopende ziekte achteruit ziet gaan of als je ervaart dat het bewustzijn van die dierbare langzaam weg valt dan wordt het moeilijk. Als je eigen moeder je niet herkent en vraagt of je haar alstublieft naar haar man wilt brengen terwijl je vader er al jaren niet meer is, dan doet dat pijn vanbinnen. Dan kost het kracht om elke week, elke dag terug te gaan en met geduld en liefde haar hand vast te houden en haar gerust te stellen. Je geeft haar wat te drinken, kamt haar haren en sust haar in slaap met hetzelfde liedje dat je gebruikt voor je kind. En de ouder is het kind en het kind is de ouder. De rollen versmelten als chocolade in de zon.

Ik zie mensen in mijn dagelijkse nabijheid worstelen met deze rolverwisseling. Het geduld bij de één, de wanhoop bij een ander. Het raakt me en ik snap beide kanten. De worsteling van binnen. Je wilt er niet aan maar moet beslissingen nemen die dwars tegen je gevoel ingaan. Je bent het kind van de twee maar voelt je de ouder.

Het is avond en ik breng mijn zoon naar bed. Hij is dan wel die puber maar even instoppen en een kus…. “Dag lieverd, weltrusten”. “Truste mam….”. Ik doe het licht uit en wil naar beneden lopen als ik achter mij een diepe zucht hoor. Hij draait zich om valt in slaap. Ik kijk nog even naar hem. “Ooit als hij zelf vader is” denk ik….”dan zal hij het weten”….