Lekke band ....

Toen ik 20 jaar was kocht ik mijn allereerste auto.  Op het moment dat ik deze vol trots voor de deur van mijn ouderlijk huis parkeerde zei mijn vader: “mooi, dan ga je eerst maar eens een band verwisselen”.  Ik keek eens kritisch naar mijn nieuw aangeschafte blauwe Datsun en constateerde dat alle 4 de banden vol trots en vol lucht hun best deden de auto te dragen. “Maar dat is niet nodig hoor”, probeerde ik nog. Mijn vader was onverbiddelijk. “Je vind jezelf volwassen genoeg voor een eigen auto…prima, maar dan ben je ook volwassen genoeg om onderhoud en noodgevallen op te lossen”, zo was zijn stelling. Ik kon hoog springen en ik kon laag springen maar er werd die middag een band verwisseld. Onder zijn aanmoedigende woorden en de enigszins geduldige aanwijzingen verwisselde ik mijn eerste band. En direct daarna natuurlijk de tweede, want het “thuiskomertje” dat als reservewiel moest fungeren mocht er van mijn vader niet onder blijven zitten. Toen alles weer op zijn oorspronkelijk plek zat en de laatste gereedschappen weer waren opgeruimd keek ik hoopvol op in de veronderstelling nu aan de koffie te kunnen beginnen. Jammer genoeg dacht mijn vader daar anders over. Olie bijvullen en koelvloeistof nakijken. Dat waren de volgende items. Met een zucht schikte ik mij in mijn lot en deed de taken die mijn vader me opgaf. Vervolgens vulde we de ruiterwisselvloeistof en verving ik een koplamp.  Toen gingen we een stukje rijden. Ik achter het stuur en mijn vader ernaast. Nou moet u weten dat mijn vader in die jaren als bijbaantje les gaf bij de autorijschool van een vriend en deze rol bleek hij moeilijk te kunnen loslaten. Van deze eerste rit samen herinner ik me elke kilometer en geloof me, da’s niet best. Ik nam me voor mijn vader voortaan thuis te laten en alleen op pad te gaan. Pas achteraf realiseer ik me dat mijn vader me die dag de beste les van mijn leven heeft gegeven. Voor jezelf zorgen, je eigen problemen kunnen oplossen, niet bang zijn om een onbekende klus aan te pakken en gaan met die banaan. Alleen de wereld in. Dat idee. Ik heb in de jaren die volgde meer dan ik wilde toegeven zijn raad opgevolgd. Voor jezelf zorgen en gewoon aan de klus beginnen. Toen ik alleen woonde, eerst op een klein flatje en later mijn eigen, gekochte, huis leerde ik boren, schroeven, hameren en behangen. Dat laatste lukt me beter als het niet alleen hoeft maar ik kan het wel. Gordijnrails ophangen ? Geen probleem. Een nieuwe douchecabine plaatsen ? Even achter de oren krabben maar dan lukt het wel. Het snoer van de schemerlamp voorzien van een knippertje ? Kinderspel ! Kortom, van alle markten thuis. In de jaren van mijn huwelijk, met een man die 2 rechterhanden heeft en klussen prima vindt, leerde ik vooral koffie te zetten en achterover te leunen. Als je jaren lang alles zelf hebt moeten doen is het heel riant als er ineens iemand om je heen loopt die zegt : “zal ik even…”. Daar leg je je dan toch bijzonder makkelijk bij neer. En daar wordt een mens lui van. Want als je dan ineens weer alleen voor klussen staat, duurt het even voor je je realiseert “maar dit kon ik vroeger ook, hoe moeilijk kan het zijn?”. Ik bleek snel de smaak weer te pakken te hebben en voor je het weet sta je gewoon weer met de boor in je handen en klaar je de klus. Eerlijkheid gebied me erbij te zeggen dat ik wel wat makkelijker ben geworden door de jaren heen. Deed ik vroeger alles keurig volgens de juiste regeltjes, nu wil ik het me nog wel eens makkelijk maken. Toen ik begin dit jaar nieuwe plinten in mijn huiskamer wilde en het systeem bekeek dat ik had aangeschaft besefte ik me direct dat er om de 50 centimeter een gaatje geboord moest worden. In het beton. En dan is de kamer groot hoor !  “Heel slecht voor je rug, zo dicht bij de grond” bedacht ik me al snel en kocht een enorme lading montage kit.  De plinten zitten er strak op en hoe het er ooit weer van af moet bekijk ik over 15 jaar wel.

Deze week kwam ik tot de conclusie dat de wijze lessen van mijn vader verder reiken dan hij zich ooit gerealiseerd heeft. Toen mijn zoon van 13  thuiskwam met een fiets met lekke voorband had ik namelijk binnen 3 minuten de fiets op zijn kop staan en, met behulp van een korte instructiefilm op YouTube, lag de binnenband binnen no-time aan de buitenkant. Het gat was zo gevonden en de fiets stond al snel weer recht overeind op volle banden. Pas later zag ik wat hier fout ging. Want hoe goed het ook is dat ik zo prachtig alles zelf kan, zo goed zou het voor mijn zoon zijn als ook hij dit leert. En een zelfstandige moeder is prima, maar je kind leren het zelf te doen in plaats van zijn problemen voor hem oplossen is nog veel beter. En daar zit dan weer een les voor mij in. Toen de band de volgende dag toch echt onherstelbaar beschadigd bleek heb ik een nieuwe binnenband gekocht en met instructies overhandigd. En net als die dag, toen ik 20 was en mijn eerste auto voor de deur parkeerde, zo mopperde mijn zoon bij de opdracht en ging hij narrig aan de slag. En met wat aanwijzingen leerde hij die dag zijn band in orde maken. “Goed zo”, dacht ik  toen hij de volgende dag op de fiets naar school ging. ”En dat met die autoband fiksen we wel als je 20 bent…..”.

Facebook

Eén van de aller leukste uitvindingen van de laatste jaren vind ik Facebook. Eén van de vreselijkste uitvindingen van de laatste jaren daarentegen is voor mij zonder enige twijfel : Facebook. Een beetje inconsequent zegt u ? Ik kan me dat voorstellen. Maar begrijp me goed, deze haat/liefde verhouding is logisch, en best gezond zolang je zelf de controle in handen hebt. Een beetje hetzelfde als een hond nemen terwijl je niet van honden houdt. Eigenlijk ben ik een wandelend voorbeeld. Geen hondenliefhebber maar toch het baasje van Banjer.

De enige reden dat ik een hond bezit is Cesar. Misschien bent u bekend met hem. Een kleine, niet onsmakelijk uitziende, Mexicaanse man die als hondenfluisteraar op tv zijn brood verdiend. Dikke kijkcijfers via het tv kanaal National Geografic en beroemd bij menig hondenliefhebber. In zijn shows laat hij zien hoe je een hond traint. Hij zegt het zelf vaak: eigenlijk traint hij geen honden maar traint hij mensen. Honden pikken namelijk als geen ander de energie van hun baasje op en zolang je maar zelf geloofd dat je hem onder controle houdt, gelooft je hond dat ook. Een logische benadering eigenlijk als je je beseft dat honden roedel dieren zijn die bij voorkeur een leider volgen. Alles wat je moet doen om je hond rustig en volgzaam te krijgen is zorgen dat jij zelf de juiste roedel leider bent. Dat is de boodschap van Cesar. 

In de na-dagen van mijn huwelijk wilde mijn ex partner graag een hond. Eigenlijk wilde hij altijd al een hond maar wist hij eerder bij mij geen poot aan de grond te hebben. Zoals menig stel een kind “neemt” (vergeef me de uitdrukking) om het huwelijk te redden zo denk ik achteraf wel eens een hond genomen te hebben om mijn huwelijk op de rit te houden. “Als hij een pup heeft om op te voeden dan kan hij zich daarop concentreren en vindt hij misschien rust”. Ik denk dat dat de gedachte erachter was. De doorslag gaf een uitzending van Cesar waarin hij uitleg geeft over hoe je de juiste pup uit een nest uitzoekt. De pup die de hond wordt die bij jou past. Niet de pup nemen die zo schattig staat te springen en te blaffen in de mand. Die zal zijn hele leven blijven blaffen en springen naar alles en iedereen tot je horendol wordt van dat beest. Als je dat leuk vind in een hond, prima. Als je graag een hond wilt die rustig en meegaand is, kies dan ook de pup die rustig is in de mand. Eentje die wat afwacht achter in de mand en na wat aandringen toch naar je toekomt., Rustig, aarzelend maar onmiskenbaar nieuwsgierig. Door de uitzending van Cesar ging ik overstag. Bij het uitzoeken van onze pup was ik voor mijn doen standvastig. Wilde echtgenoot en kind het springende, keffende blije hondje... mijn oog viel op een kleine, beetje timide pup achter in de mand. “En die...?” zei ik direct, met de wijze woorden van Cesar in mijn achterhoofd. Het hondje werd opgepakt en geknuffeld. Mijn hart had al besloten maar de anderen moesten nog worden overtuigd dat dit hem was. Ook de naam wist ik in een seconde. En ook daar vroeg het wat geduldige aanpak om mijn gezin te overtuigen. Maar deze hond ging mee en hij werd een deel van mijn leven. En, met dank aan Cesar, hij past bij mij.

Maar goed, ik dwaal af. Ik zou het met u hebben vandaag over Facebook. De voor- en nadelen van dit fenomeen. En voor ik verder ga moet u weten dat ik verslingerd ben aan Facebook ! Verslaafd, zo u wilt. Ik controleer de statussen van mijn vrienden meermalen per dag en plaats waar mogelijk mijn foto;'s en commentaren. Heerlijk ! Maar waar je met een hond het heft in eigen handen moet houden geldt dit eens te meer voor Facebook. De controle zelf in handen hebben.

In een interview op tv met een bekende Nederlander eerder deze week hoorde ik de vrouw in kwestie zeggen dat zij het zo stom vond dat mensen een foto van hun maaltijd op Facebook zetten of een foto van hun voeten met op de achtergrond het strand. Zo van “kijk mij eens een gezellig en spannend leven leiden”. Zij vond het duidelijk een misplaatste vorm van ijdelheid. Haar woorden bleven een poosje in mijn gedachte hangen. Ik begrijp haar standpunt zonder meer. Toch denk ik in volle overtuiging dat dit het enige juiste doel is van Facebook. Niksjes en niemendalletjes uit je leven de wereld in strooien. Ik ben er van overtuigd dat iedereen die meer waarde hecht aan Facebook er naast zit. Met recent een echtscheiding achter de kiezen weet ik eens te meer dat je dingen die echt belangrijk zijn niet op Facebook plaatst. Op de momenten dat ik weer eens jankend bij mijn zus op de stoep stond omdat ik echt niet wist hoe ik in vredesnaam de avond door moest komen zonder mezelf van een flat te storten heb ik vrolijke niemendalletjes op Facebook geplaatst. Gezellig de foto van mijn glas wijn met een bakje nootjes en de tekst “heerlijk relaxed vanavond”. Terwijl ik in werkelijkheid van narigheid de hele fles erin wilde gieten. De noten in de vuilnisbak en hijsen met die hap. Uit ervaring weet ik inmiddels dat dat niets oplost en dat het enige dat je overhoud een kater is, en wallen onder je ogen tot op je knieën. En of je daar nou vrolijk van wordt …..

Toch heeft Facebook meer macht dan wij denken. Want je wordt gezellig “vrienden” met 367 mensen die je via-via kent maar al deze mensen lezen wel mee met je beslommeringen. En kunnen je foto's zien. Recent leerde ik dat werkgevers bij sollicitaties tegenwoordig regelmatig Facebook afstruinen om te zien wat voor leven de potentiële nieuwe werknemer leeft. Denk dus 3x na voor je de foto plaatst van jezelf in half ontblote toestand, dansend op de bar. Dit lichtzinnige moment van uitgelaten dronkenschap kan je jaren na dato een baan kosten. En wil je zo in de toekomst bekeken worden? Een ander mooi voorbeeld is de keer dat mijn lieve zus, enige jaren geleden, pontificaal op Facebook zette dat ze 4 dagen niet thuis zou zijn vanwege verplichtingen elders, waarna er vrijwel direct ingebroken werd in haar huis. Sieraden weg, geld weg en een illusie armer maakte zij de rekening op van haar 4 daagse trip. Een les geleerd en nog kritischer dus over wat er het internet op geslingerd wordt.

Gelukkig is het niet allemaal kommer er kwel op Facebook. Ik heb sinds Facebook werd geïntroduceerd vaker en sneller contact met mijn familie en dat vind ik meer dan fijn. Ik heb contact met een groepje vrienden uit mijn “jonge jaren” en via Facebook ontdek ik waarin ze wel, en waarin ze niet veranderd zijn. En het is leuk om te zien wat hen nu bezig houdt. Ook van vrienden die ik niet dagelijks zie (en met echte vrienden is dat ook niet nodig) zie ik wat ze doen. Wetend dat ik ook van hun alleen het topje van de ijsberg in de status update terug lees, probeer ik tussen de regels door te kijken en zodra ik het gevoel krijg dat er iets belangrijks gebeurd pak ik de telefoon voor echt contact. En dan gaan dingen dus niet meer via Facebook. Zo en zo alleen blijft Facebook leuk. En de foto's van ieders vakantie “like” ik met overtuiging, omdat ik ze ook echt leuk vind. En ik geef commentaar omdat ik dat echt leuk vind. En ik deel met u mijn dagelijkse beslommeringen omdat ik dat echt leuk vind. Dat ik u alleen laat zien, wat ik wil dat u ziet, zult u vast begrijpen. Dat doet u ook, toch …? Niets gelogen, niets onoprecht.

Maar wel slechts het topje van mijn ijsberg.....