Flexibel

Dat kinderen flexibel kunnen zijn is wel bekend maar soms blijven ze mij verbazen. Toen mijn zoon klein was kon hij brullend thuis komen omdat hij “gewond” was, waar ik bij nadere inspectie leerde dat er een snee in de vinger van wel 4 millimeter viel te bepleisteren. Toen hij echter een keer van uit het klimrek voor mijn huis flikkerde en bij de landing een soort rare stuiter maakte, stond hij op, schudde het zand van zijn broek en klom weer naar boven. Dat soort flexibel. Ook in de zaken van emotie is hij flexibel op het wispelturige af. Op sommige momenten praat  ik met hem over belangrijke zaken en dat hoort hij gewillig aan. Niet voor het eerst is zijn commentaar “ok……mag ik nu weer gaan spelen”. Wat er in een kinderhoofd omgaat blijft dan toch een raadsel. De belangrijke  problemen komen er echt wel uit maar nooit als jij met ze gaat zitten voor een goed gesprek.  Dat soort dingen komt onverwacht. Tijdens de afwas of vlak voor het licht uit gaat, ’s avonds in bed. Dan komt er een vraag of een opmerking waarvan je weet “hier ging een hoop nadenken aan vooraf”.  Dat zijn de momenten dat je geen tijd moet hebben maar tijd moet MAKEN, en dat goede gesprek moet laten komen.  Ik heb altijd geloofd dat je je kind niet moet afschepen met een half antwoord maar dat je duidelijk moet zijn en zaken eerlijk moet vertellen. Op het niveau dat je kind aankan maar wel eerlijk. Dat wordt lastiger als het spontane vraag-moment midden op de dag in de supermarkt plaats vindt en over een gênant onderwerp gaat. En geloof me, moeders van nieuwe baby’s, dat moment komt een keer ! Maar goed, zelfs daar heb ik me altijd redelijk uit kunnen redden.  Echt een prettig tijdstip voor een goed gesprek kan het avondeten zijn. Waar wij vroeger stil moesten zijn aan tafel, “niet kletsen maar eten” was het motto,  vind ik dat zelf altijd wel zo’n tijdstip voor een hoe-was-je-dag-vraag.  Dan komt er altijd wel een verhaal al moet je soms een beetje trekken.  “Oh goed”  is zo’n standaard antwoord waar ik dan geen genoegen mee wil nemen.  Dus dat betekent doorvragen. En dat levert dan hopelijk een gezellige maaltijd op.

Zo'n kinderleven zit vol avonturen maar soms ook vol kleine leed-momentjes. En dan blijkt die flexibiliteit nog maar weer eens. Deze week hadden we er weer zo één. U moet weten dat ons huishouden doorspekt is met dieren.  Niet dat mijn huis uitpuilt van de kippen of zo, maar er zijn altijd dieren in mijn leven geweest en ik verwacht niet anders voor de toekomst. Het meeste spul komt aanwaaien, aanlopen of aanvliegen en blijft dan gezellig de rest van zijn leven bij ons hangen. Ik denk altijd maar dat ze van hogerhand een duwtje mijn richting in krijgen omdat de baas boven weet dat ik ze de deur niet wijs. Ik vind het goed dat kinderen in hun jeugd met dieren te maken krijgen. Ze leren verantwoordelijkheid, ze leren zorgen voor iets dat afhankelijk van je is en ze krijgen en geven veel liefde. Op alle fronten winst dus. Maar ja, ook dieren hebben niet het eeuwig leven. Een kat gaat wat langer mee dan een goudvis, maar met de kat heb je ook best een andere band. En daar schuilen dan van die leed-momenten. Zo hadden wij deze week de hamster. U moet weten dat deze hamster een jaar of 2 geleden in ons leven kwam toen een collega voor een familie bezoek naar het buitenland moest en geen opvang had voor de hamster. Toen het ter sprake kwam hoorde ik mezelf al snel zeggen “oh, breng maar bij mij”. Nou, de hamster kwam, zag en overwon. Hij won ons hart en het zal u niet verbazen, toen de collega enige tijd later een permanente nieuwe eigenaar zocht werd deze knager onze nieuwe huisgenoot. Mijn zoon had hem volledig in zijn hart gesloten. Er kwam een nieuw speeltje, een nieuwe naam, lekker eten en er werd vertroeteld. Helemaal leuk. Maar met deze nieuwe liefde kwam ook al gauw de twijfel. Want zoonlief is best gevoelig en realiseerde zich al gauw dat deze hamster geen 15 jaar zou worden. ’s Avonds in bed waren er al bijna tranen om het leed dat nog ver voor ons lag. Maar, zoals dat gaat, het beestje kreeg zijn plekje in ons leven en de aanwezigheid  werd gewoon. Mijn zoon ging volledig voor “zijn” hamstertje. De liefde bleef en de aandacht ervoor bleef. Groot was dan ook mijn schrik toen ik deze week ’s avonds het wel heel stil vond in de hamsterkooi. Het eten dat ik nog liefdevol in zijn bakje deed (wat extra lekkers) bleek na een uur nog onaangeroerd in het bakje te liggen. Een slecht teken.  Het was stil in de bak en het bleef stil. Het ging al een week of wat minder goed met onze Hammie dus ik was al een beetje op mijn hoede geweest maar hier had ik toch nog niet echt op gerekend. Het was 11 uur ’s avonds en wat doe je dan ? Ik opende de kooi en haalde het beestje er uit. Hij lag erbij alsof hij sliep maar zijn holletje was koud. Tja……  Ik heb hem maar terug gelegd in de wetenschap dat zoonlief toch nog afscheid moet kunnen nemen. In bed lag ik al te repeteren hoe ik dit aan mijn kind moest vertellen. Voorzichtig, dat was zeker. Er zouden tranen komen en verdriet, dus niet te lang wachten en even de tijd voor nemen, anders moest hij overstuur naar school. Ik was al vroeg wakker. Toen zoonlief wakker werd en even bij me in bed kroop haalde ik maar eens diep adem en begon. “Zeg lieverd”,  “Ja mam”.  “We moeten even praten want ik heb wat slecht nieuws. Onze lieve hammie is dood.”. Ik hield mijn adem in en lag in de half donkere kamer al klaar om de zakdoeken te pakken. “Oh”, was het commentaar. “Wel erg, maar ik zag het al een beetje aankomen”. Nou dat viel me nog mee. Ik wachtte op wat ging komen. Het was even stil. “Mam…?”. “Ja lieverd”, zei ik, ik was helemaal klaar voor tranen en knuffels. “Mam, wil je nog een goed mop horen….? ”.  Hmmm…...  Flexibel, dat bedoel ik.

Stemmen

Ik ben politiek gezien braak liggend terrein. Bij elke verkiezing moet ik bijzonder hard nadenken welke ploeg het nu weer gaat worden en welke zullen afvallen. Bij de landelijke politiek kan ik de boel nog wel een beetje volgen. Ik weet, net als elke andere Nederlander, wat ik belangrijk vind en aangezien mij het een worst zal wezen waar iemand is geboren en of hij/zij verkiest een hoofddoekje te dragen weet ik ook welke partij en welke leider het in ieder geval dus NIET gaan worden. Ook niet onbelangrijk om te weten. Maar ja, wie was er nou ook weer tegen bezuinigingen in de zorg en welke ploeg was tegen de komst van dat ene land in de EU ? Ik vind dat leuke mens wel stoer en ze zegt altijd stevige dingen in het journaal maar van welke partij is ze dan ?  Ik weet het allemaal niet. Als ik me dan verdiep in de partijprogramma’s dan kom ik er al helemaal niet meer uit. Want uiteindelijk heeft elke groep wel iets dat me boeit en ook dingen waar ik het echt niet mee eens ben. “Een zwevende kiezer’ noemen ze mij geloof ik. En omdat er zo’n gevleugelde term voor bestaat ga ik ervan uit dat ik niet de enige zweef-kiezer ben. Ikzelf noem het geen zwevende kiezer maar een “ezeltje-prik kiezer”. Nog net niet geblinddoekt maar waar de speld terecht komt is elke keer een verrassing. We klooien maar wat aan op dat stembiljet.

Deze week zijn de gemeenteraad verkiezingen. En dat is dan weer klooien op een heel ander niveau. Want nu gaat het ineens om de mensen die bij mij in het dorp de dienst uitmaken. Het gekke is, als ik een beoordeling op het werk krijg dat heb ik de neiging extra hard te gaan werken. Goed mijn best doen en opvallen zodat de baas ziet hoe goed ik bent. Nou ja, ik praktijk valt het mee hoor, maar u snapt wat ik bedoel. De politici werken zo niet. Een maand of wat voor de verkiezingen stopt iedereen met werken en zodra er wat besloten moet worden gaan de handen in de lucht en de schouders  in de  “weet ik veel”-stand. Want ze gaan echt geen projecten meer starten waar een andere politicus straks zijn plas nog over moet doen. Zo probeert onze lokale wijkraad al enige tijd iets te regelen omtrent een leegstand pand op een prominente plek in de wijk maar bij de gemeente roept iedereen “kom na de verkiezingen maar terug”. Dat lijkt me toch een gemiste kans.

Een paar dagen geleden werd ik op straat aangesproken door een man met een Forza-jasje aan. Ik had zijn hoofd al eens op affiches langs de weg gezien. Er staat een meneer op in een streepjes pak, iets te glad gekamde haren en een wat strenge, overheersende bril. Hij hield mij staande en ik herkende zijn bril direct. Hij had de strijd al verloren zonder zijn mond open te doen. Dat heb je soms. Zijn, nog steeds glad gekamde, haar ging de strijd aan met de wind en won. Hij stelde mij een vraag maar het drong niet goed tot mij door wat hij nou wilde weten. Ik was gefascineerd door dat haar dat ondanks de toch behoorlijke windvlagen plat en onbeweeglijk op zijn hoofd bleef liggen. Opmerkelijk, dacht ik, wat voor lak zou hij daarvoor gebruiken. Of hoeveel ? Zijn vragen gingen verloren in de maalstroom van mijn gedachten en ik mompelde iets onbeleefds als “haast” en “geen tijd” en dook de supermarkt in. Ik deed mijn boodschapjes en zocht mijn auto weer op. De Forza-man liep nog te scharrelen langs de geparkeerde auto’s en deed echt zijn best om gehoor te  vinden onder de gehaaste mensen. Het begon wat te regenen maar daar leek de man, en zijn kapsel, weinig last van te hebben. Ik heb toch nog wel even lopen nadenken over deze politieke actie. “Campagne voeren” noemen ze dat geloof ik. Pennen en ballonnen uitdelen op een middag dat de harde werkers onder ons gewoon op kantoor zitten of de bus besturen.  Zou je dan echt iets bereiken met dat geleur ? Zou je zieltjes winnen daar op die tochtige parkeerplaats ? Het lijkt mij effectiever om dat gesprek met die wijkraad te voeren en iets leuks te gaan regelen met dat leegstaande pand. Daar hebben de mensen toch meer aan ?

Goed, u begrijpt inmiddels dat deze partij mijn stem niet krijgt. Maar wie dan wel ? Dat weet ik op dit moment echt nog niet. Ik ken niemand op de lijst. Het zijn namen bij een pasfoto en het blijft toch een beetje ezeltje-prik. Ik ga wel stemmen. Ik vind namelijk wel dat je niet mag zeuren over de gemeentelijke besluiten als je niet stemt. En ik zeur best graag, dus dat recht wil ik niet verliezen. En ik vind ook dat mijn stem een weloverwogen keus moet zijn. Dus heb ik maar eens de stemlijst erbij gepakt en een rood potlood. Ik streep weg wie het zeker niet wordt. Het elimineert al de halve lijst dus dat schiet lekker op.  De andere helft ga ik maar eens googelen en ook dan verwacht ik veel rode strepen. De paar die overblijven komen op de goede stapel en daar ga ik dan maar eens een nachtje over slapen. Of misschien toch die blinddoek pakken en die spelt. Want politiek ….. het blijft voor mijn gevoel een spelletje.

De boterham revolutie

Mijn zoon (12) gaat sinds begin dit jaar naar de middelbare school. Waar hij “vroeger” op de basisschool nog met zijn spiderman-trommeltje met 2 boterhammen met worst en wat lekkers op pad ging en tevreden thuis kwam bleek al gauw dat dit op de middelbare “not done” was. Eerst veranderde de bekers drinken in flesjes en al gauw moest het brood trommeltje neutraal zijn of een zakje worden. Vrij kort  daarna kwam hij ineens meermalen per week met de vraag of hij geld mee mocht naar school. Nou ben ik geen voorstander van elke dag iets kopen maar zo af en toe doe ik het zelf ook dus kwamen we op een compromis: eens per week geld mee en de andere dagen boterhammen. Bij navraag bleek dat er op school een kantinewinkeltje is waar broodjes worden verkocht en, geef hem eens ongelijk, zoonlief blijkt niet bestand tegen de verleiding van het lekkers dat wordt aangeboden. Tosti’s, broodje kipcorn en andere vette heerlijkheden passeerde de revue, bij voorkeur vergezeld van een blikje “dr Pepper”. Nou is er weinig medisch aan deze laatste dokter, het betreft een soort cola-drankje dat zichzelf aanprijst als “verantwoord, met 30% minder suiker dan vergelijkbare frisdranken”. En een kort, en weinig wetenschappelijk onderzoek leert mij dat dr pepper per blikje iets meer dan 5 suikerklontjes bevat terwijl “gewone”  cola er bijna 8 in heeft zitten. Tja…. Maar goed, de gekochte lunch dus, bestaande uit vaste rotzooi en vloeibare rotzooi. U begrijpt dat mijn moederhart hier behoorlijk moeite mee heeft en alhoewel ik echt vind dat je ook af en toe jezelf wat lekkers moet toestaan kwam het toch tot een gesprek met zoonlief. Nou ja…… gesprek….? Als je 12 bent dan is een gesprek toch echt al gauw een discussie en alles wat moeder zegt al gauw stom of vervelend, maar toch hebben we maar eens om tafel gezeten om samen door te nemen wat we met die lunch aanmoeten. Het argument “dat alles daar veel lekkerder” is kon ik bijzonder weinig tegenin brengen. Je kun mij persoonlijk wakker maken voor een broodje goulash kroket dus ik snap best de verleiding van het kantinewinkeltje. Het argument geld en ongezond kon hij weer niet omheen. Dus bleven we steken op “zo lekker”.  Tja….. Ik kon hem echt geen ongelijk geven. Mijn werkplek bevind zich op loopafstand van de La Place en van MacDonals en ook bij mij wordt de vergelijking met mijn arme bruine boterham met kaas nooit gewonnen door mijn bammetje kaas.

’s Avonds in bed lag ik er nog eens over na te denken. En in het kader van “het leven is een feest maar je moet wel zelf de slingers ophangen” bedacht ik ineens dat we dan zelf maar een feestje van de lunch moeten maken. Dus de volgende dag iets anders boodschappen gedaan en zoonlief een trommeltje meegegeven met daarin keurig verantwoorde bruine boterhammen met gegrilde kalkoenfilet, sla, alfalfa en een paar druppeltje mosterd/dille dressing. Het zag er bijzonder fleurig uit en samen met een beker mangosap meegegeven naar school. Voor mezelf hetzelfde klaar gemaakt en ik moet zeggen, met smaak gegeten onder de middag. Bij thuiskomst kreeg ik van zoonlief een knuffel en een lege broodtrommel. 1-0 voor moeder. De volgende ochtend iets soortgelijks in elkaar gezet met gekookt ei, komkommer en klein beetje bacon. Ik zat me om half 11 al te verheugen op mijn lunch maar dwong mezelf te wachten tot 12 uur. De combi was niet slecht en ook zoonlief had de trommel leeg en vroeg of er op dag 3 een extra boterham mee mocht. 2-0.  Inmiddels zijn we een paar weken verder en heeft de “kleine” man nog niet 1 keer om geld gevraagd voor een gekochte lunch. Maar, en daarin schuilt natuurlijk het gevaar, ondertussen zit ik wel met een probleem. Wat ook hier loop ik tegen een gebrek aan inspiratie aan. Creatief als ik ben heb ik inmiddels gegoocheld met sla, alfalfa, tuinkers, ei, philadelphia, komkommer, tomaat, kaas en diverse magere vleessoorten, maar de sla komt ondertussen wel mijn neus een beetje uit. Hoe lekker het ook is, ook hier is variatie natuurlijk wel het sleutelwoord. Op mijn vrije dag thuis, als zoonlief op pad is, schuif ik lekker een dikbelegde witte boterham met pindakaas naar binnen en kan ervan smullen als was het een taartje. Roep dan maar eens tegen je kind dat het allemaal gezond moet. Dus ga ik vanavond maar weer eens achter google om nog leuke recepten te zoeken. Lekker, gezond en binnen 10 minuten klaar. Of ik zet een leuke advertentie op facebook : "vrouw zoekt man die van koken houdt. Bij voorkeur zonder ochtendhumeur....."

Zon

Wonend in Nederland ontkomt je niet aan de seizoenen. Het weer is een continue bron van gesprekken en gemopper. Schijnt de zon dan is het te warm, schijnt ‘ie niet dan is het te koud. Als het regent dan is iedereen chagrijnig en als het niet regent mopperen de boeren en verdort de tuin. Kortom, je houdt ervan of je houd er niet van maar als je in Nederland woont dan heb je het er maar mee te doen. Er zijn landen waar de temperatuur redelijk continue is. Hawaii is zo’n gebied. Het is er vrijwel altijd een graad of 25. Windje vanaf zee, dagelijks het zonnetje, elke dag de korte broek aan.  Elke maand en elke week hetzelfde weer. Het lijkt ideaal. Maar ik vraag me wel eens af of dat ook zo is als je er zou wonen. Nooit meer shoppen voor een paar mooie laarzen en geen lekkere wintersjaals waarin je weg kan duiken. De 1500 meter lange baan kun je wel vergeten (sorry Sven Kramer) en het genot om met een koud lijf tegen een warme kachel te gaan staan….. hmmm. Ik zou het missen. De natuur die langzaam verkleurd in september, oktober. Een onverwachte sneeuwbui en de bijbehorende winterpret. Met koude handen samen met je kind een sneeuwpop maken en verkleumd daarna aan de warme chocomel met slagroom. Ik heb wel eens op een mooie zomerse dag in mijn vriezer een pot snert gevonden en opgewarmd. Hij was lekker hoor, begrijp me goed, maar niet zo lekker als ’s winters als het buiten koud is en als binnen de verwarming hoog staat. Kortom, ik houd van de seizoenen en alles wat daarbij komt. Op een dag als vandaag realiseer ik het me eens te meer. Omdat  de mensen op Hawaii waarschijnlijk nooit het genot kunnen ervaren, de betovering van vandaag. De allereerste lente dag en de geur van de lentezon in de lucht.

Toen ik vanochtend op stond was het nog koud. De eerste ronde met de hond was fris, met handschoenen en een rode neus. Maar het hing al een beetje in de lucht. De eerste zonnestralen hadden het al een beetje in zich: de belofte van een mooie dag. Ik heb de ochtend besteed aan mijn werk en mijn huis, maar met de ramen op een kier en de gordijnen wijd open om te kunnen zien of we krijgen wat ons is beloofd. Een lente zon. En jawel, al rond een uur of half 11 zag ik het buiten gebeuren. In de straat gingen meer ramen open en op mijn computer stroomde Facebook vol met hoopvolle berichten. Tijdens een extra lange ronde met de hond ging eerst de sjaal af en daarna de jas open. Thuis gekomen moest ik eigenlijk aan het werk maar het lonkte buiten. Oh wat lonkte het….. Dus thee gezet en zoeken naar de zonnebril. Wat een plezier ! Zoeken naar de zonnebril ! Een tijdschriftje erbij en de kussens voor de tuinstoel opgezocht. Zuchtend van genot installeerde ik me in de voortuin in het zonnetje. Mijn thee smaakte 3x zo lekker. Er speelde kinderen in de speeltuin voor mijn huis en er werd gelachen en gevoetbald. Die eerste zonnestralen van het voorjaar voelen zalig op je huid. Mijn tijdschrift was vergeten en genietend heb ik zo een uurtje gezeten. Alleen maar zitten, in de zon en een klein praatje gemaakt met een vriendin die langsfietst. Kijkend om mij heen zie ik dat de eerste krokusjes boven de grond komen en dat de knoppen in de seringenboom groter worden. Straks, over een paar weken zie je de natuur exploderen en wordt alles ineens weer groen. Het is er nog niet, maar in de knoppen van de sering zie ik de belofte. Ik haal diep adem door mijn neus en ruik de lente in de lucht. Het ruikt echt anders dan een zomerdag, anders dan een herfst dag en zelfs anders dan een dag in mei. Ik zit nog even te genieten als mijn zoon thuis komt uit school. We kletsen wat, daar in het zonnetje, en daarna staan we met een zuchtje op. We gaan weer aan de slag. Hij aan zijn huiswerk en ik begin aan het eten. Maar mijn tred is lichter en mijn hart is lichter. De batterij is weer opgeladen, ik heb er weer zin in !

Vakantie

Kijk, dat valt me dan toch altijd weer op.  Het vakantie gevoel zit voor mij niet in de kilometers. Ik ben aan de andere kant van de wereld geweest. Indonesië, het zuiden van Frankrijk, de Hawaiiaanse eilanden, de binnenlanden van Egypte…… ik ben er geweest en heb er met plezier heerlijke vakanties doorgebracht. De Luau op het strand van Honolulu, het was een geweldige ervaring om zo’n echt hawaiiaans strandfeest mee te maken. De muziek, het heerlijke, in het zand geroosterde varkensvlees, de cocktails en de aandacht van de aanwezige Amerikaanse heren…. Ze komen nog wel eens ter sprake. De egyptische nachten aan boord van een boot op de Nijl. Aangelegd aan de oever ergens ver van de stad, met de muziek klanken van eenvoudige instrumenten. Omringd door de resten van eeuwenoude beschavingen. Slapen op het dek van de boot midden op de Nijl met enkel een kussen, een lakentje en het getjilp van de krekels op de oever. Of de nachtelijke treinreis ’s nacht dwars door Egypte met feesten, drank en dansen in de restauratie wagon van onze trein met aangenaam reisgezelschap waarvan ik de namen inmiddels niet meer weet. Op Cyprus met mijn eerste echte lief waar iedereen dacht dat wij op huwelijksreis waren en wij, jong en onbevangen, hebben gefeest en samen dronken zijn geworden, gegeten hebben onder de Cyprische zon en genoten hebben van elkaar en van de vrijheid. Op Bali, waar we rondgeleid door onze persoonlijke gids, Oom Eddy, samen voor ons gevoel het echte Indonesië leerde kennen. Eten bij de mensen thuis of in een restaurantje ver achter de bewoonde wereld waar we heerlijke gerechten geserveerd kregen en huisgestookte aardbeienwijn.  Reizen waarbij vliegen een onderdeel was, soms een drama met uren lange vertragingen op ondergesneeuwde vliegvelden of urenlange stop-overs. Kortom, ik heb her en der wat delen van de wereld gezien.  De behoefte aan verre reizen is door de jaren heen een beetje verdwenen. Ik weet dat er veel mooist te zien is op deze aarde en dat ik nog maar een fractie daarvan heb ervaren. Toch is de behoefte voor zo’n verre reis verdwenen. Gingen eerst mijn vakanties naar Frankrijk, daarna naar Zuid Duitsland en later nog kwam ik niet verder dan Drenthe. Het echte reizen is me een beetje ontglipt en hoewel ik het geen bezwaar zou vinden om voor 2 weken naar de warme zon te moeten, de vraag of ik er echt behoefte aan heb krijg ik niet beantwoord.

Maar zoals gezegd zit het vakantie gevoel niet in de kilometers. Het “even weg” zijn van de dagelijkse routine is een veel belangrijker factor.  Je bent in een vreemde omgeving. Geen werk en school, geen telefoontjes, geen rekeningen die op de mat vallen en geen wekker in de vroege ochtend. Dat bij elkaar zorgt voor dat onbezorgde gevoel.

De afgelopen week heb ik in het goede gezelschap van mijn zus en zoon een paar heerlijke dagen doorgebracht in Zuid-Limburg. In een bungalowtje van een bekende touroperator, compleet met overdekt zwembad, restaurant en bowlingbaan en, natuurlijk, WIFI in het huisje. We zijn dan wel weg maar willen uiteraard bereikbaar blijven op de digitale snelweg.
Is de eerste dag nog gevuld met de reis, je installeren in de bungalow en het uitvogelen hoe de houtbrander werkt, al gauw rijgen de dagen zich aaneen en kom je ook daar in een soort routine. Wel een prettige routine, met verse croissantjes bij het ontbijt en zeer luie ochtenden. En of je nou een weekend hebt geboekt, een midweek of een week, de dagen vliegen om en voor je het weet sta je alweer je tas in te pakken en de auto te vullen. Onderweg richting Amsterdam bedenk ik me dat het voelt alsof ik veel langer weg ben geweest. Ik neem me voor dit vakantiegevoel vast te houden. Ik ga me relaxter opstellen, ik ga de bestellingen in  mijn winkel op mijn gemakje doen, ik ga me niet meer gek laten maken door alles dat ik voor mijn gevoel “moet”.  Sterker nog, die boeken waar ik deze week niet helemaal aan toe kwam ga ik dit weekend nog lezen. Lekker met een kopje thee op mijn eigen stoel in mijn eigen huis. Maar ja, hoe gaan die dingen ? 24 Uur, 4 draaien was, 2 volle boodschappentassen, 27 ingepakte bestellingen en 1 forse ruzie met mijn ex later zit ik weer helemaal in de flow. De boeken liggen ongeopend in de kast.  We zijn weer thuis.