Toen ik 20 jaar was kocht ik mijn allereerste auto. Op het moment dat ik deze vol trots voor de
deur van mijn ouderlijk huis parkeerde zei mijn vader: “mooi, dan ga je eerst
maar eens een band verwisselen”. Ik keek
eens kritisch naar mijn nieuw aangeschafte blauwe Datsun en constateerde dat
alle 4 de banden vol trots en vol lucht hun best deden de auto te dragen. “Maar
dat is niet nodig hoor”, probeerde ik nog. Mijn vader was onverbiddelijk. “Je
vind jezelf volwassen genoeg voor een eigen auto…prima, maar dan ben je ook
volwassen genoeg om onderhoud en noodgevallen op te lossen”, zo was zijn stelling.
Ik kon hoog springen en ik kon laag springen maar er werd die middag een band
verwisseld. Onder zijn aanmoedigende woorden en de enigszins geduldige aanwijzingen
verwisselde ik mijn eerste band. En direct daarna natuurlijk de tweede, want
het “thuiskomertje” dat als reservewiel moest fungeren mocht er van mijn vader
niet onder blijven zitten. Toen alles weer op zijn oorspronkelijk plek zat en
de laatste gereedschappen weer waren opgeruimd keek ik hoopvol op in de
veronderstelling nu aan de koffie te kunnen beginnen. Jammer genoeg dacht mijn vader
daar anders over. Olie bijvullen en koelvloeistof nakijken. Dat waren de
volgende items. Met een zucht schikte ik mij in mijn lot en deed de taken die
mijn vader me opgaf. Vervolgens vulde we de ruiterwisselvloeistof en verving ik
een koplamp. Toen gingen we een stukje
rijden. Ik achter het stuur en mijn vader ernaast. Nou moet u weten dat mijn
vader in die jaren als bijbaantje les gaf bij de autorijschool van een vriend
en deze rol bleek hij moeilijk te kunnen loslaten. Van deze eerste rit samen
herinner ik me elke kilometer en geloof me, da’s niet best. Ik nam me voor mijn
vader voortaan thuis te laten en alleen op pad te gaan. Pas achteraf realiseer
ik me dat mijn vader me die dag de beste les van mijn leven heeft gegeven. Voor
jezelf zorgen, je eigen problemen kunnen oplossen, niet bang zijn om een
onbekende klus aan te pakken en gaan met die banaan. Alleen de wereld in. Dat
idee. Ik heb in de jaren die volgde meer dan ik wilde toegeven zijn raad
opgevolgd. Voor jezelf zorgen en gewoon aan de klus beginnen. Toen ik alleen
woonde, eerst op een klein flatje en later mijn eigen, gekochte, huis leerde ik
boren, schroeven, hameren en behangen. Dat laatste lukt me beter als het niet
alleen hoeft maar ik kan het wel. Gordijnrails ophangen ? Geen probleem. Een
nieuwe douchecabine plaatsen ? Even achter de oren krabben maar dan lukt het
wel. Het snoer van de schemerlamp voorzien van een knippertje ? Kinderspel ! Kortom,
van alle markten thuis. In de jaren van mijn huwelijk, met een man die 2
rechterhanden heeft en klussen prima vindt, leerde ik vooral koffie te zetten
en achterover te leunen. Als je jaren lang alles zelf hebt moeten doen is het heel
riant als er ineens iemand om je heen loopt die zegt : “zal ik even…”. Daar leg
je je dan toch bijzonder makkelijk bij neer. En daar wordt een mens lui van. Want
als je dan ineens weer alleen voor klussen staat, duurt het even voor je je realiseert
“maar dit kon ik vroeger ook, hoe moeilijk kan het zijn?”. Ik bleek snel de smaak weer te pakken te hebben en voor je het weet sta je gewoon weer
met de boor in je handen en klaar je de klus. Eerlijkheid gebied me erbij te
zeggen dat ik wel wat makkelijker ben geworden door de jaren heen. Deed ik
vroeger alles keurig volgens de juiste regeltjes, nu wil ik het me nog wel eens
makkelijk maken. Toen ik begin dit jaar nieuwe plinten in mijn huiskamer wilde
en het systeem bekeek dat ik had aangeschaft besefte ik me direct dat er om de
50 centimeter een gaatje geboord moest worden. In het beton. En dan is de kamer
groot hoor ! “Heel slecht voor je rug,
zo dicht bij de grond” bedacht ik me al snel en kocht een enorme lading montage
kit. De plinten zitten er strak op en
hoe het er ooit weer van af moet bekijk ik over 15 jaar wel.
Deze week kwam ik tot de conclusie dat de wijze lessen van
mijn vader verder reiken dan hij zich ooit gerealiseerd heeft. Toen mijn zoon
van 13 thuiskwam met een fiets met lekke voorband had ik namelijk
binnen 3 minuten de fiets op zijn kop staan en, met behulp van een korte
instructiefilm op YouTube, lag de binnenband binnen no-time aan de buitenkant. Het
gat was zo gevonden en de fiets stond al snel weer recht overeind op volle
banden. Pas later zag ik wat hier fout ging. Want hoe goed het ook is dat ik zo
prachtig alles zelf kan, zo goed zou het voor mijn zoon zijn als ook hij dit
leert. En een zelfstandige moeder is prima, maar je kind leren het zelf te doen
in plaats van zijn problemen voor hem oplossen is nog veel beter. En daar zit
dan weer een les voor mij in. Toen de band de volgende dag toch echt onherstelbaar
beschadigd bleek heb ik een nieuwe binnenband gekocht en met instructies
overhandigd. En net als die dag, toen ik 20 was en mijn eerste auto voor de
deur parkeerde, zo mopperde mijn zoon bij de opdracht en ging hij narrig aan de
slag. En met wat aanwijzingen leerde hij die dag zijn band in orde maken. “Goed
zo”, dacht ik toen hij de volgende dag op
de fiets naar school ging. ”En dat met die autoband fiksen we wel als je 20
bent…..”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten