Journaal

Soms ben ik wel eens in shock door wat ik zie in het journaal. En dan gaat het in dit geval niet eens om de narigheid in kwestie maar meer nog om de randvoorwaarden eromheen. Als er een ramp gebeurd dan heeft iedereen  ineens een mening en wordt de buurman een expert. Zo was er enkele jaren geleden een behoorlijk naar familiedrama hier in mijn woonplaats. Een man die zijn huis opblies, met daarin, buiten hemzelf om,  zijn vrouw en 3 kinderen. Uiteraard ben je in shock en uiteraard leef je mee als zoiets dramatisch zo dichtbij komt. De achtergrond van zo’n verhaal is niet te bevatten. Maar dan komt ineens op tv een journalist in beeld van een of andere commerciële RTL zender die op de plaats des onheils aan huilende omstander vraagt : “en wat vind u daar nou van ? Zag u dit aankomen?”. De huilende vrouw snotterde dat ze het zo erg vond en dat haar zoon iemand kende wiens buurjongen bij één van de kinderen in de klas zat en oh, ze kon er niet over praten. Zonder af te willen doen aan het drama dat vooraf gaat vindt ik dit bijzonder irritante TV. De journalist verdiend wat mij betreft alleen ontslag door het stellen van dit soort onzinnige vragen. Zelfs mijn moeder vond “vragen naar de bekende weg” geen antwoord waard. Ook ken ik niemand die op dat moment tegen de journalist in kwestie zegt “nou, spannend hoor, kan niet wacht en om het op mijn werk te vertellen….”. Toch blijkt uit onderzoek dat “Nederland” dit graag wil zien. Klaarblijkelijk vinden wij het prettig om publiekelijk mee te huilen met de narigheid van een ander. Dat blijkt eens te meer als je leest dat een ongeluk op de snelweg niet voor de langste files zorgt maar de kijkers aan de andere kant….. Er bestaat zelfs een officiële term voor : Rubbernekken. Mensen die dus zo bezig zijn met het leed aan de andere kant dat ze niet meer op hun eigen veiligheid letten en op de rem gaan.  Ik kan me daar mateloos over verbazen. Het gekke is dat we aan de andere kant onze ogen sluiten voor groot leed aan de andere kant van de wereld. “Ver van mijn bed” denken velen en gaan door met het dagelijks leven. Zo heeft onlangs de voetbal WK in Brazilië voor heel veel onrust gezorgd in het land zelf. Met heftige armoede in grote delen van het land, is het lastig te verklaren dat de regering van Brazilië heel veel geld stopt in het organiseren van het toernooi in plaats van dit geld ten goede te laten komen aan de bewoners. Kort, en verre van compleet, internet onderzoek zegt dat Brazilië ongeveer 14 miljard dollar nodig heeft gehad voor 64 spelletjes voetbal. Dat komt neer op bijna 219 miljoen dollar per spelletje. Zag u dat er aan af toen u met een biertje voor de tv zat ? Persoonlijk was ik al geïrriteerd dat ik in de kroeg waar we zaten € 3,50 voor een wijntje moest betalen dat ook nog eens niet eens van behoorlijke kwaliteit was….. Alle inkomsten van het toernooi, denk aan tv rechten, sponsoring en entrees voor de wedstrijden gaat overigens niet naar Brazilië maar rechtstreeks naar de FIFA. Die vrolijk op internet meldt blij te zijn met een positief financieel resultaat van de WK. Tja….. Ik denk dat ik ook blij zou zijn als ik een feestje mocht organiseren terwijl iemand anders de boodschappen doet…. Maar de miljoenen Brazilianen die opeen gestapeld in krottenwijken wonen kijken er vast iets minder zonnig naar.

Gelukkig kan het ook anders. Mijn nichtje en haar partner bezochten en plaats in Afrika en kwamen in aanraking met bewoners die hulp goed kunnen gebruiken en besloten ter plekke zelf iets te doen voor de mensen. Mijn zus heeft met een paar vrienden een gezin in Indonesië gesteund door de opleiding van de kinderen te betalen. Gewoon, zelf de nota van de school overmaken. Zo simpel is het soms. Voor ons overzichtelijke bedragen maar voor mensen daar onbereikbaar. Rechtstreekse hulp aan mensen die een gezicht hebben en voor wie je levensveranderende dingen kunt doen. Wat mensen zonder uitzicht krijgen ineens een toekomst. En laat alstublieft dan eens een journalist van RTL vragen aan de buurvrouw : “en… wat vind u daar nou van?”.  Dan mag dat wat mij betreft wel eens in het journaal komen….