Kruispunt

November 1986

Midden in de  nacht schrik ik wakker. Ineens weet ik wat me te doen staat. Na weken vechten tegen een “is dit het nou?” gevoel weet ik ineens. Op dat ene moment midden in die novembernacht weet ik dat ik de gok ga wagen. Ik ga het gewoon doen : ik neem ontslag. Ik ben 23 en werk al 5 jaar voor hetzelfde bedrijf. Bijna naadloos vanaf de middelbare school ben ik in dit werk gerold. En ergens toen ik even niet keek bleek de sleur genadeloos te hebben toegeslagen. En nu zit ik vast in een dagelijkse routine waar ik niet uit lijk te kunnen breken. Tot nu. Ik weet ook wat ik wil …. : Engels studeren. Niet hier maar in Engeland. Weg van hier, weg van de sleur en weg van die baan waarin ik niet verder kom.

De volgende ochtend om 9 uur overhandig ik mijn verbaasde manager mijn haastig geschreven  ontslagbrief. De toekomst is nog vaag, want Engeland is een goed idee, maar hoe en waar is nog een raadsel. Maar dat het gaat gebeuren staat voor mij vast. Dan volgt de onvermijdelijke laatste werkdag, een afscheid en stap ik onwennig de toekomst in……

Er zijn van die momenten in je leven waarop je op een kruispunt lijkt te staan. De afslag die je neemt bepaald je toekomst. Soms hebben de afslagen wegwijzers en dat maakt je keuze iets makkelijker. “Engeland” stond er op eentje, toen in 1986, en ik ben die afslag ingegaan. Het bracht me naar een ervaring die mij gevormd heeft en die ik niet had willen missen.

Na 7 maanden in Engeland te hebben gewoond ben ik terug gegaan naar het kruispunt. Met meer vertrouwen keek ik opnieuw naar mijn opties en koos ik er bewust voor om terug te gaan naar het eerste pad. Naar die baan die mij in oktober nog teveel was. Rijker nu, een beetje wijzer en met de zekerheid dat mijn pad daar nog niet helemaal was bewandeld. Geen dag heb ik spijt gehad van die keuze want ook daar wachtte mij uitdagingen en ervaringen. Vernieuwingen, veranderingen en heel, heel veel plezier !

Oktober 1997. In dit mooie bedrijf waar ik werk wordt mij een kans geboden waar ik heel lang over twijfel. Mijn gebrek aan zelfvertrouwen worstelt in mijn hoofd met de wens om deze promotie te proberen. Mijn onzekerheid wint en ik neem de stap niet. Met een spijtgevoel in mijn hart neemt de routine van de dag weer zijn intrek. Maar dan komt kort daarna de kans voorbij om deze zelfde nieuwe functie te gaan beginnen bij een ander filiaal. Een nieuwe start. Met nieuwe mensen die mijn onzekerheid niet kennen. En opnieuw vind ik mezelf terug op het kruispunt waar ik eerder stond. Ik kijk naar de eerste afslag en het bordje “Engeland” staat er nog. Het sterkt mij om te weten dat die onzekere stap toen naar mooie dingen leidde. Ik gluur naar de nieuwe afslag met het bordje “Amstelveen’ maar kan niet ver kijken. Ik haal diep adem en recht mijn schouders. Dit ga ik doen.  En opnieuw volgt een laatste werkdag, een afscheid en stap ik naar de nieuwe afslag.....

2017. 

Op donderdagmiddag zit ik in de auto, vanaf mijn werk op weg naar huis. Het navigatie systeem op mijn telefoon berekent de file-kansen en geeft me aanwijzing voor mijn rit. “Over 100 meter rechts afslaan”. Ik moet nog even naar de supermarkt voor ik naar huis kan en negeer de aanwijzigingen. 

Ik overdenk de laatste jaren. Morgen is mijn laatste dag bij deze werkgever. Mijn derde afscheid. Meer dan 35 jaar na mijn eerste werkdag zal ik de deur dicht trekken. Hoewel deze verandering niet in oorsprong mijn wens is moet je soms concluderen dat je gewoon dat duwtje in je rug nodig hebt. Ik heb veel gedaan en hard gewerkt voor het bedrijf maar er misschien nog wel veel meer voor terug gekregen. Kansen om me te ontwikkelen, opleidingen, jarenlang vertrouwen in mijn kwaliteiten en heel fijn contact met collega’s. Dat is niet niks. En nu krijg ik een zacht duwtje in mijn rug richting het kruispunt. En opnieuw kijk ik naar de afslagen. Er liggen nog diverse onontdekte wegen open. Er staan wegwijzers bij zonder tekst.  Ik kan niet ver kijken. Maar een blik op de paden die ik al geprobeerd heb geeft me vertrouwen in de toekomst. De andere paden worden vast wel helder. Voorlopig mag ik van mezelf even twijfelen bij het kruispunt. Even genieten van de zon op mijn gezicht en het uitzicht.

Ik draai de parkeerplaats van de supermarkt op. Mijn navigatie denkt niet dat dit de weg naar huis is. “Probeer om te draaien” zegt de dame in mijn telefoon. Het lijkt me het slechtste advies op dit moment. Nee ik draai niet om. Morgen geniet ik van mijn laatste werkdag en dan stap ik …., misschien wat onwennig, maar dan stap ik het kruispunt op. En we zullen zien waar het me brengt ….