Valentijn

Het zal u niet ontgaan zijn dat het vrijdag Valentijsdag was.  Zodra Oud & Nieuw achter de rug is worden we overspoeld met reclame blaadjes van de Blokker en de Xenos waarin de goedbedoelde hartjes-prullaria in ruime mate worden aangeboden. Maar of de met rode hartjes versierde fleece dekens nou precies het gevoel van Valentijn symboliseren weet ik niet.  Zelf denk ik dat Valentijnsdag echt een vrouwen ding is. Het romantische beeld dat we hebben, van hoe onze prins op het witte paard zich zou moeten gedragen, komt voornamelijk uit films en boeken en bepalen onze meisjes dromen al op jonge leeftijd.  Het klopt negen van de tien keer van geen kanten met de werkelijkheid.  Bij het navragen onder collega’s over hoe zij denken over Valentijnsdag was een veelgehoorde kreet “commerciële onzin”. Opvallend genoeg kwam deze tekst uit de mond van de heren.  De meeste dames kwamen niet verder dan “ik geef er niet zo om”. En dat laatste geloof ik dan weer niet. Stiekem hopen we natuurlijk allemaal op dat superromantische moment waarin onze held zich in het zweet werkt om het ons naar de zin te maken. Maar ja, de wetenschap dat je teleurgesteld gaat worden maakt dat we wat voorzichtig zeggen "dat het niet zo belangrijk is". Ook ik heb tijdens mijn getrouwde jaren menig Valentijnsdag bloem-loos doorgebracht. Geen kaartje, geen bos rode rozen, hooguit de opmerking halverwege de avond “oh…is dat vandaag ?”. Meestal riep ik dan maar dat een spontaan bloemetje op een andere dag ook veel doet maar jammer vond ik het toch. En dat spontane bloemetje, daar zit ik nog op te wachten.

Als meisje van 16 zat ik op zo’n dag ook altijd hoopvol naar de brievenbus te kijken. Kwam er misschien toch iets anoniems, van een stille aanbidder waar ik geen weet van had ? Na 3x vragen aan mijn moeder of de post al was geweest sloop, in de loop van de middag, langzaam het gevoel van teleurstelling in mijn hart. Weer een gemiste kans.  Dus ook dat jaar geen grootse verhalen aan mijn vriendinnen over verborgen liefdes. En het gebrek aan romantiek ga je op die leeftijd niet aan de grote klok hangen. Je had in mijn jeugd namelijk nog geen facebook waarop je quasi nonchalant kon melden “shit…weer een lege brievenbus”.  En dus hield je wijselijk je mond. De ene keer in mijn leven dat mijn valentijns-brievenbus  getooid werd met een echte liefdesverklaring,  anoniem en wel, vond ik het zelfs een soort van eng. Er stond een bijzonder lieve tekst in waarvan ik na 3x lezen niet anders kon concluderen dat het echt voor mij bedoeld was. De kaart was ondertekend met 1 enkele letter. Eentje die ik in mijn kennissen kring niet goed kon plaatsen.  En dan kijk je de volgende keer dat je ’s avonds de hond uitlaat ineens een beetje anders om je heen.  Want die aardige man met zijn kleine hondje weet waar je woont. Was hij het soms ? Hij groet wel altijd netjes, maar ja dat doet de buurvrouw ook. Of die collega met een naam die met dezelfde letter begint…… Ik kon er niet van genieten en heb de kaart al gauw verscheurd en bij het oud papier gegooid.  Zonde voor de heer in kwestie en zonde van zijn romatische gevoelens.

Uiteindelijk is de bedoeling natuurlijk goed. Iets liefs doen voor iemand die je dierbaar is. Laten zien dat je blij bent dat die persoon er is. Voor mij hoeft dat niet per sé op 14 februari en mag dat ook op 3 april. Of op 18 mei of….noem maar op.  Dat mag met bloemen of een kaartje maar kan soms zoveel eenvoudiger. Iemand die ziet dat je het moeilijk hebt en vraagt “zullen we even koffie?”. Of een zus of moeder die voor de zoveelste keer je problemen aanhoort en je tranen droogt. Zij dragen het Valentijns gevoel het hele jaar uit. En dan mag je alleen maar hopen dat je dat voor een ander op het “moment supreme” ook kan doen.  En dan koop ik zelf wel dat bosje bloemen.  Krijg ik eindelijk de kleur rozen die ik ook echt mooi vind.