George en Barry

 

De reclame kan het je toch maar rooskleurig voorspiegelen. Een George Clooney bij je kopje koffie, parfum met Brad Pitt of een slokje cup-a-soup en …hup… zit zomaar Barry Atsma naast je op de bank heel verleidelijk naar je te lonken. Wat een prettig idee.  Maar het echte leven is natuurlijk altijd toch wat minder rooskleurig. Als je vanavond naast je op de bank kijkt is de kans groot dan je eigen prins op het witte paard met een iets mindere haardos en een iets grotere buikomvang naast je hangt en vraagt of jij niet even koffie kan zetten. En hoeveel cup-a-soupjes ik ook tot me neem, Barry Atsma heb ik nog niet langs zien komen. En geloof me, het zou me opgevallen zijn. 

Dat er maar weinig dames in mode tijdschriften zijn terug te vinden waar een professioneel fotoshopper niet leuk een paar uurtjes aan heeft zitten knutselen, daar kijken we niet meer van op. Meters lange benen, een taille waar zelfs ik jaloers van wordt en 50-plus dames zonder één enkele rimpel, het verbaasd ons allemaal niets. Maar op meer manieren worden we onbewust behoorlijk belazerd door de reclame wereld. We zien wat reclamemakers denken dat we willen zien.  Zo wordt George tegenwoordig bij het maken van zijn koffie geholpen door Matt Damon. Ook niet iemand waar je makkelijk omheen loopt. Dat George en Matt misschien een ochtend humeur hebben waar zelfs een goede bak koffie niks aan helpt, verteld het verhaal niet. Steevast zien we ze vriendelijk ogend, elk haartje perfect op zijn plek en voorzien van een verleidelijke glimlach achter hun heerlijke bakkie leut. Dan denk je meteen “die koffie wil ik ook”.  Maar we willen niet die koffie, die is niet te drinken, we willen George ! Natuurlijk, ook de medemens die door moeder natuur iets minder rijk bedeeld is wordt in de reclame gebruikt. Maar dan wel direct in een heel andere rol. Zo zien we de acteur Jack Wouterse, iets steviger qua buikomvang dan George, in de C1000 reclame langs komen op zoek naar zijn laatste euro of, bijzonder sneu, in zijn upje met een enkele pizza onder de arm, alleen door met Kerstdecoraties versierde straat naar huis lopen. Ik kan er volslagen naast zitten maar persoonlijk lijkt deze man mij een knuffelbeer. Het “ach-gossie-kom-maar-bij-mij” type. Waardoor je ook dan weer zin krijgt om hem naar die supermarkt te volgen. En kijk dan eens naar de Jumbo huisman. Met geen enkel idee van prijzen en een beetje dommig op de bank hangend bluft hij zich een weg door reclame land. Zijn zeer verstandige en slimme vrouw brengt hem uiteindelijk op het goede supermarkt-pad. Tja, of dat nou het beeld van de gemiddelde man is waar we allemaal als vrouw van dromen….

Uiteindelijk is en blijft het allemaal schijn. George heeft meer exen dan goed is voor een mens en Jack blijkt op Wikipedia ook niet de knuffelbeer te zijn waar hij op lijkt.  Dus drink ik mijn goedkope koffie op mijn eigen lege bank, zonder knuffelbeer en zonder George. Misschien moet ik mijn dromen van een prins op een wit paard dan maar even bijstellen. Misschien een gewone vent op een gazelle-fiets ? Met het knuffelbeer gehalte van Jack en de charme van George. Daar wacht ik dan maar op. Ik neem ondertussen wel even een cup-a-soupje want misschien dat Barry Atsma deze keer ……. Je weet maar nooit ?