Modderen ....

“Moederen of modderen” schreef een vriendin van mij boven een facebook verhaaltje. Het ging over de eeuwige strijd die elke ouder van binnen voert over de vraag of we het allemaal wel goed doen met onze kinderen. Je hebt een beeld van hoe je ouders het gedaan hebben en je maakt je keuzes wat je van die ervaring zelf wel door wilt geven en vooral ook, wat niet. Het gekke daarbij is natuurlijk dat je vroeger, toe je zelf 16 was, zeker wist “zo ging jij het later niet doen”. Nu, op mijn 51^e, kijk ik achterom en denk ik dat ik vooral toch veel wel zo gedaan heb. Hetzelfde als mijn ouders. Ik geef hetzelfde antwoord op de dagelijks terugkerende vraag “wat eten we vandaag” ( “hussen met je neus ertussen” of “gebakken badschoenen met prikkeldraad”), ik geef dezelfde wijze woorden mee de wereld in (“beleefd een hand geven en U zeggen hoor”) en mopper over dezelfde zaken (“ruim je kamer nou eens op anders gooi ik alles in de prullenbak”). Dat laatste deed mijn moeder uiteindelijk nooit en ik natuurlijk ook niet. Mijn moeder gooide gewoon al onze losse spullen op het bed zodat je ’s avonds als je slapen wilde eerst alsnog alles moest opruimen. Want wee diegene die de zooi van het bed af terug op de grond kieperde !

Wat mijn eigen kind van al deze gewoontes oppikt en straks over zijn eigen kroost verdeeld is afwachten. Hij zal er zijn eigen ideeën bij gooien en de mix familie-routines nog rijker maken. Toch blijft de vraag “moederen of modderen” mij door het hoofd spoken. Ik vond het een mooi gevonden woordspeling en strooide hem in gedachten eens over mijn eigen ervaringen. Toen mijn zoon net geboren was heb ik me best wat keren zuchtend afgevraagd waarom de gebruiksaanwijzing niet bijgeleverd was. Hij was zo klein, helemaal afhankelijk van mij, en het arme kind had geen idee dat de hem toegewezen moeder echt geen clou had wat te doen. De eerste week werd ik geholpen door een lieve kraamhulp en een nog lievere schoonmama maar toen die beide na 7 dagen huiswaards trokken en ik helemaal alleen met dat hummeltje in huis zat leek een stevige jankbui mij de beste optie. Hoe moest dat nou ? Dat arme kind, opgezadeld met ouders die geen idee hadden. Ik rommelde maar wat aan die eerste tijd. Het voeden op tijd dat lukte wel, gelukkig trok de kleine man gewoon zijn scheur open als het te lang duurde, maar er waren zat andere dingen die ik best heel lastig vond. Ik wilde hem geen moment alleen laten dus als ik ging douchen hoe moest dat dat ? Boodschappen doen vond ik een hele onderneming en de nachten die ik wakker heb doorgebracht in zijn kamer zijn ontelbaar. Een huilend kind dat niet wil slapen en je niet kan vertellen waarom niet. Zo frustrerend. Het was voor mij dan ook een zegen dat hij, toen hij eenmaal begon te praten, bijzonder snel in vol-zinnen sprak en mij zonder omhaal kon vertellen wat er mis was. Dat maakte het leven een stuk gemakkelijker.

Door de jaren heen lig je heel wat uren wakker. Momenten waarop je je inderdaad afvraagt of je het allemaal wel zo goed doet. Je stuurt ze op pad en bid dat het goed gaat. Ik denk dat menig moeder net als ik, als het kroost net op de fiets naar school zit en er komt iets met een sirene langs, direct denkt “als hij maar….”. Op cruciale momenten in het leven hou je je adem in en kijkt je wat vaker hoe hij reageert. Toen mijn huwelijk de tand des tijds niet bleek aan te kunnen heb ik me, buiten mijn eigen verdriet, heel vaak afgevraagd hoe ik hem hier goed doorheen kon loodsen. Je zintuigen staan op scherp en je nachten worden verstoord door vele, vele pieker-uren. Nu mijn zoon en ik al weer een hele poos met zijn tweetjes wonen verbaasd het mij ook wel eens hoe goed we het samen hebben. Ik probeer er soms bewust bij stil te staan en ervan te genieten. Die momenten zijn fijn en als hij dan ’s avonds op de bank tegen me aan kruipt en we samen wat tv kijken dan doe ik maar eens een extra knuffel. En dan denk ik toch “ik doe het lang zo gek nog niet”.

“Moederen of modderen”, het blijft een interessante vraag. Ik denk overigens dat het ouderschap voornamelijk  het laatste behelst. Maar als modderen met liefde gebeurd dan kom je er wel. En mijn vriendin kan ik geruststellen. Beide is goed. Je hebt mooie zonen die uit groeien tot zelfstandige mensen. Er wordt wel eens met deuren gesmeten en er wordt wel eens gevloekt. Maar je bent moeder. Je volgt je hart en je moedert waar je kan. En soms modderen we maar wat aan en bidden dat het goed komt…..