Vrouw zoekt boer.....

In het 18^e eeuwse Engeland hadden vrouwen het niet makkelijk. Het leven was hard, de etens-pot was karig en het grootste doel in het leven was het vinden van een goede echtgenoot. De kringen waarin je verkeerde bepaalde met wie je uiteindelijk eindigde. Hoe leuk de melkboer ook was, als je afkomst adel was dan zocht je in adellijke kringen naar een passende echtgenoot. Had je de juiste leeftijd dan werd je geïntroduceerd, je bezocht een bal, danste keurig om elkaar heen in de balzaal en converseerde netjes en bescheiden. Na een paar korte ontmoetingen werd je akkoord bevonden  en volgde een aanzoek. Eigenlijk leerde je elkaar pas echt kennen als je eenmaal “ja” had gezegd. Best hard als je bedenkt dat veel vrouwen ook echt geen idee hadden waar ze instapte.  Jane Austen kan het in haar prachtige boeken zo mooi verwoorden. Je leest de woorden die zij in 1811 schreef en in gedachte waan je je in de Engelse heuvellandschappen. Ruisende rokken van onhandige jurken, moeilijk te begrijpen omgangsvormen en even onhandige jonge mannen die hun goede en eerzame bedoelingen proberen over te brengen op onschuldig kijkende dames. Tja…….de stuiverroman van 2 eeuwen geleden.

De verfilming van “Sense and sensibility” was vanavond op tv en als altijd kan ik wegsmelten bij zo’n film. Vind ik de boeken al om te smullen, de beelden op tv met Emma Thompson als Elinor en Hugh Grant als Edward Ferrars zijn een weldaad voor mijn romantische ziel. Heerlijk vind ik het, en installeer me met een wijntje op de bank. Kom maar op met die ruisende rokken. Een goed kwartier op weg, een jonge en lang-gelokte Hugh wordt net aan Elinor voorgesteld, als hij ruw wordt onderbroken door de Kruidvat- en de Nissanreclame. Grrr…….. dat is het vervelende van de DVD niet hebben en dus de TV versie kijken. Ik ben zo verstoord dat ik even weg-zap. Tot mijn verbazing kom ik in een hedendaagse versie van “Sense and Sensibility” terecht. Ik zie 3 zeer moderne vrouwen die strijden om de hand van een man. Ik zit in een herhaling van “I want to marry Harry” waarin een aantal vrouwen zich als potentiele huwelijks kandidaat opgeven voor Prins Harry van Engeland.  Wat de dames in kwestie niet weten is dat hij zo fake is als de lippen van Marijke Helwegen en als Look-a-like van de echte prins de boel aan elkaar flanst. De bedoeling is dat iedereen zijn hart verliest, dan de waarheid hoort en instort. Dat is volgens mij de achterliggende gedachte. De valse prins verliest echter ook zijn hart en hoopt dat de dame in kwestie het bedrog niet zo erg vindt.  En net als in de boeken van Jane Austen blijkt dat stand nog steeds belangrijk is in het hedendaagse Engeland. De prins blijkt een melkboer en verliest zijn Elinor.

Ik zap terug naar de 18^e eeuw en verlies me opnieuw in het verhaal. Maar de nep-Harry blijft toch een beetje door mijn hoofd spoken. Is stand dan nog steeds zo belangrijk ? Ik kijk eens naar mezelf.  Na een huwelijk van 15 jaar ben ik sinds een poos weer vrij-gezellig en als het hart weer rust krijgt, kijkt het belangstellend om zich heen. De wereld is veranderd maar de mannen zijn nog net zo mooi. Misschien iets minder gereserveerd dan in de wereld van Jane Austen. Er blijkt echter een probleem. Met het verstrijken van mijn jaren zijn die van de mannen ook verstreken en tot mijn schrik is de groep waar ik me fatsoenshalve op zou moeten richten inmiddels voorzien van ex-en, een 2^e-leg kinderen, bierbuikjes en bijzonder slecht uit te roeien nare gewoontes. Was mijn blik voor mijn huwelijk gericht op de prachtige strakke mannen van 35, na 15 jaar huwelijk blijkt er met mijn smaak niets veranderd; ik kijk nog steeds naar de mannen die nu die leeftijd hebben. En voel me als de wat gezette zakenman die zijn toupet recht schuift en zijn kansen waagt bij het 23-jarige model. Brrrr….. ik schrik er zelf van. Ik realiseer me dat ik mijn prioriteiten wat zal moeten bijstellen. Keken de mannen van 35 destijds nog gezellig terug (al dan niet met knipoog), tegenwoordig kijken ze verschikt opzij, en dat is toch niet de reactie die we graag zien, hé dames….? In mijn hoofd versmelten de beelden van de film met de hedendaagse realiteit. Wij zouden dat toch anders aanpakken. We wachten niet op een uitnodiging voor een bal maar plaatsen een profiel op een internationale dating site.  En dan niet met de titel “welke lieve heer….”, maar we plaatsen “rijpe vrouw zoekt jonge god”.  En wachten op reacties……

Ik ben weer terug in 1811 en Elinor ontdekt dat de liefde van haar leven toch niet getrouwd is met dat kreng van een Lucy en valt snikkend in zijn armen. Eind goed, al goed. Ik breng mijn inmiddels lege wijnglas en mijn betraande zakdoekjes naar de  keuken. Terwijl ik naar boven loop vraag ik het me af. Wat zal ik ? Toch maar die advertentie “rijpe vrouw...” of ……. Tja, ik weet het antwoord natuurlijk best. De ruisende rokken en de beleefde conversaties sijpelen door mijn hoofd. Ik heb toch net teveel Elinor in me voor 2014........Dus nu maar wachten op mijn Hugh.....