In het 18e eeuwse Engeland hadden vrouwen het
niet makkelijk. Het leven was hard, de etens-pot was karig en het grootste doel
in het leven was het vinden van een goede echtgenoot. De kringen waarin je
verkeerde bepaalde met wie je uiteindelijk eindigde. Hoe leuk de melkboer ook
was, als je afkomst adel was dan zocht je in adellijke kringen naar een
passende echtgenoot. Had je de juiste leeftijd dan werd je geïntroduceerd, je bezocht
een bal, danste keurig om elkaar heen in de balzaal en converseerde netjes en
bescheiden. Na een paar korte ontmoetingen werd je akkoord bevonden en volgde een aanzoek. Eigenlijk leerde je
elkaar pas echt kennen als je eenmaal “ja” had gezegd. Best hard als je bedenkt
dat veel vrouwen ook echt geen idee hadden waar ze instapte. Jane Austen kan het in haar prachtige boeken
zo mooi verwoorden. Je leest de woorden die zij in 1811 schreef en in gedachte
waan je je in de Engelse heuvellandschappen. Ruisende rokken van onhandige
jurken, moeilijk te begrijpen omgangsvormen en even onhandige jonge mannen die
hun goede en eerzame bedoelingen proberen over te brengen op onschuldig kijkende dames. Tja…….de stuiverroman van 2 eeuwen geleden.
De verfilming van “Sense and sensibility” was vanavond op tv
en als altijd kan ik wegsmelten bij zo’n film. Vind ik de boeken al om te
smullen, de beelden op tv met Emma Thompson als Elinor en Hugh Grant als Edward
Ferrars zijn een weldaad voor mijn romantische ziel. Heerlijk vind ik het, en
installeer me met een wijntje op de bank. Kom maar op met die ruisende rokken.
Een goed kwartier op weg, een jonge en lang-gelokte Hugh wordt net aan Elinor
voorgesteld, als hij ruw wordt onderbroken door de Kruidvat- en de Nissanreclame.
Grrr…….. dat is het vervelende van de DVD niet hebben en dus de TV versie
kijken. Ik ben zo verstoord dat ik even weg-zap. Tot mijn verbazing kom ik in
een hedendaagse versie van “Sense and Sensibility” terecht. Ik zie 3 zeer
moderne vrouwen die strijden om de hand van een man. Ik zit in een herhaling
van “I want to marry Harry” waarin een aantal vrouwen zich als potentiele
huwelijks kandidaat opgeven voor Prins Harry van Engeland. Wat de dames in kwestie niet weten is dat hij
zo fake is als de lippen van Marijke Helwegen en als Look-a-like van de echte
prins de boel aan elkaar flanst. De bedoeling is dat iedereen zijn hart
verliest, dan de waarheid hoort en instort. Dat is volgens mij de
achterliggende gedachte. De valse prins verliest echter ook zijn hart en hoopt
dat de dame in kwestie het bedrog niet zo erg vindt. En net als in de boeken van Jane Austen blijkt
dat stand nog steeds belangrijk is in het hedendaagse Engeland. De prins blijkt
een melkboer en verliest zijn Elinor.
Ik zap terug naar de 18e eeuw en verlies me
opnieuw in het verhaal. Maar de nep-Harry blijft toch een beetje door mijn
hoofd spoken. Is stand dan nog steeds zo belangrijk ? Ik kijk eens naar mezelf.
Na een huwelijk van 15 jaar ben ik sinds
een poos weer vrij-gezellig en als het hart weer rust krijgt, kijkt het
belangstellend om zich heen. De wereld is veranderd maar de mannen zijn nog net
zo mooi. Misschien iets minder gereserveerd dan in de wereld van Jane Austen.
Er blijkt echter een probleem. Met het verstrijken van mijn jaren zijn die van
de mannen ook verstreken en tot mijn schrik is de groep waar ik me
fatsoenshalve op zou moeten richten inmiddels voorzien van ex-en, een 2e-leg
kinderen, bierbuikjes en bijzonder slecht uit te roeien nare gewoontes. Was
mijn blik voor mijn huwelijk gericht op de prachtige strakke mannen van 35, na
15 jaar huwelijk blijkt er met mijn smaak niets veranderd; ik kijk nog steeds
naar de mannen die nu die leeftijd hebben. En voel me als de wat gezette zakenman
die zijn toupet recht schuift en zijn kansen waagt bij het 23-jarige model. Brrrr…..
ik schrik er zelf van. Ik realiseer me dat ik mijn prioriteiten wat zal moeten
bijstellen. Keken de mannen van 35 destijds nog gezellig terug (al dan niet met
knipoog), tegenwoordig kijken ze verschikt opzij, en dat is toch niet de
reactie die we graag zien, hé dames….? In mijn hoofd versmelten de beelden van de
film met de hedendaagse realiteit. Wij zouden dat toch anders aanpakken. We
wachten niet op een uitnodiging voor een bal maar plaatsen een profiel op een
internationale dating site. En dan niet
met de titel “welke lieve heer….”, maar we plaatsen “rijpe vrouw zoekt jonge
god”. En wachten op reacties……
Ik ben weer terug in 1811 en Elinor ontdekt dat de liefde
van haar leven toch niet getrouwd is met dat kreng van een Lucy en valt
snikkend in zijn armen. Eind goed, al goed. Ik breng mijn inmiddels lege wijnglas
en mijn betraande zakdoekjes naar de keuken.
Terwijl ik naar boven loop vraag ik het me af. Wat zal ik ? Toch maar die
advertentie “rijpe vrouw...” of ……. Tja, ik weet het antwoord natuurlijk best. De
ruisende rokken en de beleefde conversaties sijpelen door mijn hoofd. Ik heb toch net teveel Elinor in me voor 2014........Dus nu maar wachten op mijn Hugh.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten