Dikke muziek met krullen

Over smaak valt niet te twisten. Dat werd me gisteren weer eens duidelijk. Ik liep te slenteren over een creamarkt waar ik zelf  een kraampje had staan. Geholpen door mijn zus en zoon hadden we de tafels ingericht en waren klaar voor de klanten. Om een beetje een indruk te krijgen van de concurrentie en collega’s op de markt maakte we om de beurt een rondje terwijl de ander op de handelswaar paste. De markt was net open en het eerste bezoekers liepen binnen. De organisatie had haar werk goed gedaan. De ruimte was vol, maar niet té vol en de tafels hadden voldoende ruimte eromheen zodat de bezoekers in alle rust konden rond kijken. Voor de sfeer had de organisatie bedacht muziek op de achtergrond op te zetten. En terwijl ik daar rondslenterde werd ik me ervan bewust dat onze smaken niet geheel op 1 lijn zitten. Uit de speakers klonk voornamelijk Nederlandse muziek met een hoog Frans Bauer gehalte. Begrijp me goed, ik heb Frans Bauer hoog in het vaandel staan en het lijkt me een bijzonder sympathieke man maar zijn muziek is niet de mijne.  Terwijl ik dat bedacht liep naast mij een dame met een natgeregende blauwe jas aan, zachtjes voor zich uit mee te zingen. Ze was duidelijk bekend met het repertoire want ze zong de woorden van voor tot achter uit het hoofd. Ik stond even stil en luisterde naar haar. Al was het zachtjes, ik kon duidelijk horen dat ze een prettige stem had. Haar hoofd deinde een beetje mee met het deuntje en ze keek op haar gemak bij een kraam met handgemaakte kettingen. Het leek me dat ze zich er niet van bewust was dat ze meezong. Ze slenterde verder en ik liep onopgemerkt  een stukje met haar op benieuwd als ik was of ze het meezingen zou volhouden. Het liedje liep ten einde en de speakers zwegen een paar seconden in heerlijk rust. Een nieuw melodietje zette in en de dame begon vanaf de eerste zin mee te doen, haar hoofd opnieuw in het ritme bewegend. Het was een genot om naar te kijken. Ze werd zich bewust van mijn gestaar en draaide zich om. De lippen zwegen, haar ogen vragend. “Lekker hé…”zei ik, om me een houding te geven en ik vluchtte weg naar een kraam met kaarten. De dame richtte zich weer op de tafels voor haar en pikte het deuntje binnen enkele seconden weer op.

Het spookte nog wel een tijdje door mijn hoofd. Zelf zal ik niet gauw muziek opzetten. Oh, er zijn genoeg muziek soorten die ik heerlijk vind. Zo kan ik lekker meebrullen met Marco Borsato, stil genieten van Genesis en mijn stembanden verknallen op de muzikale loopjes van Earth, Wind and Fire. Een brede smaak voor mijn gevoel, van klassiek tot disco tot Racoon. Allemaal prima, maar alleen op momenten dat ik niks anders om me heen heb. Als ik werk, als ik een gesprek wil voeren of als ik me ergens op moet concentreren moet het bij voorkeur stil zijn om me heen. Heel stil.  Ik pik gewoon teveel op. Als mijn zoon tv kijkt met vrienden en 1 van die vrienden gebruikt zijn telefoon dan is het me al teveel. Als ik op mijn werk zit en om mij heen voeren collega’s gesprekken dan pik ik al die gesprekken op. Ik mijd drukke, volle ruimtes en wordt gek van drukke winkels waar de muziek hard staat. Of eigenlijk van alle winkels waar de muziek hard staat. Vorige week bracht ik een bezoek aan een groot warenhuis waar de diverse kledingmerken hun eigen hoek van de ruimte hebben. Uit 3 verschillende hoeken kwamen 3 verschillende melodieën. Dat vind ik niet alleen irritant, het zorgt dat ik direct de winkel verlaat.  Teveel van het goede. Mijn zus noemde me ooit “hoog sensitief”. Zonder enige medische onderbouwing bedacht ik me dat ze daar wel eens gelijk in kon hebben. Ik googelde de term eens en het bleek zowaar een heuse officiële aandoening te zijn. En zelftest op een medische website moest uitkomst bieden. Ik vulde de lange vragenlijst in en drukte vol verwachting op de knop “geef mij de uitslag”. Er ging nog net geen alarm af op mijn computer. “Ja hoor…” dacht ik bij mezelf … “nooit iets in de staatsloterij. Nou valt er niks te winnen en heb ik de hoofdprijs..”.  Nou ja…. Uiteindelijk doe je natuurlijk niks met de uitslag van zo’n testje. Het is vulling voor een rustige zondagmiddag en je wordt er uiteindelijk niet anders van. 

Mijn zondagmiddag slibde verder dicht met het opruimen van de markt-spullen en het schoonmaken van mijn huis. Mijn zoon zat boven achter zijn  Xbox en had voldoende aan zijn eigen herrie. Muziek dus. Ik zocht in de kast maar eens een CD op. Iets dat ik dan echt mooi vindt en waar ik warm van wordt van binnen. In een verder stil huis zette ik Vivaldi op. Dikke muziek vindt ik dat. Dikke muziek met krullen. Ik stond stil in huis en de muziek golfde om mij heen. Ik sloot mijn ogen en genoot van de zware cello op de achtergrond. De deur van de huiskamer vloog open en zette me direct met mijn voeten terug op aarde. “Tjeesis, wat is dat voor klere herrie” riep zoonlief boven de viooltonen uit. Tja... dat is dus duidelijk….over smaak valt niet te twisten…….