Kindje....

Toen ze trouwde wist ze al dat kinderen niet vanzelfsprekend waren. De wens was er wel en ook haar man wilde niets liever maar de medische oorzaak van hun kinderloosheid was duidelijk. Ze was ook inmiddels 36 en wist dat dat haar mogelijkheden verder beperkte. De eerste arts bij wie ze te rade gingen was stellig en duidelijk. “Denk maar vast na over adoptie” was zijn antwoord. Zijn woorden werden nonchalant  gebracht maar sneden door haar ziel als messen. Toch besloot ze niet bij de pakken neer te gaan zitten.  Tijdens een consult met haar huisarts bracht ze het ter sprake. Deze arts was een lieve man die begripvol luisterde en direct actie ondernam. Hij sprak haar moed in en verwees hun naar een ziekenhuis in de omgeving waar een speciale kliniek was voor vruchtbaarheidsproblemen.  Haar man was direct enthousiast en samen ging ze op weg naar een medische mallemolen vol onzekerheden en emoties. De eerste gesprekken verliepen goed. De mogelijkheden en onmogelijkheden werden doorgesproken en na wat onderzoeken waren de artsen het erover eens dat IVF-ICSI hun enige kans was. Het hele traject werd uitgelegd en het duizelde de vrouw bij het horen van alle medische termen. In de geleverde folder las ze ’s avonds thuis nog eens na wat er dan precies allemaal ging gebeuren. Het jezelf injecteren met hormomen, het rijpen van eicellen, het forceren van een eisprong, de punctie en de terug plaatsing …. Het werd allemaal duidelijk uitgelegd in keurige, overzichtelijke stappen.  De folder was helder maar hoe dat allemaal ging voelen en hoe groot de kans van slagen was, daar bleek geen folder voor te zijn.  Na veel gesprekken samen besloten zij en haar man ervoor te gaan. Van het ziekenhuis kreeg ze een A4-tje met recepten voor de apotheek en de lading medicijnen, spuiten en naalden bleek te groot voor 2 plastic tasjes. Thuis werd alles eens bekeken en werd het allemaal heel echt. Toch had de vrouw geen twijfels meer. Als dit hun enige kans was dan moest dat geprobeerd. Vreemd genoeg begon de behandeling met een maand anticonceptie pil. Hiermee werd haar  eigen cyclus gereguleerd en daarna mocht ze de eerste spuiten nemen. Het ziekenhuis gaf spuitles en na enig aarzelen zette ze de eerste naald in haar eigen been.  “Daar gaan we dan” dacht ze nog en spoot voorzichtig de hormonen door de naald.  Het einde van het afwachten en het begin van een lange weg…..

De hormonen miste hun uitwerking niet. In de dagen die volgde groeide de eitjes in haar buik tot forse grootte. Anders dan een normale cyclus waar 1 eitje groeit kwamen bij de vrouw door de invloed van de hormonen ruim 20 eitjes tot leven.  Ook haar humeur had last van de hormomen. Ze huilde om niks en mopperde op alles. Haar echtgenoot nam alles liefdevol en gelaten en reed haar om de dag naar het ziekenhuis voor de controles. Het zetten van de injecties moest op vaste tijden en werd al gauw routine. In de auto, tussen 2 vergaderingen op het werk in, of thuis voor de tv. Soms kon ze het niet opbrengen en dan werd de injectie gedaan door haar man.  Maar altijd op de vaste tijd.  Het ziekenhuis bepaalde dat het tijd werd om te oogsten. Andere medicijnen moesten zorgen voor een eispong en er werd een datum uitgekozen voor “de puntie” . Onzeker over dit deel van de reis werd de vrouw nerveus. Het naarste stukje van de behandeling waarbij het rijpe eitje met een naald uit haar buik werd gehaald. Het moest. Haar kindje kon de reis aan zijn leven niet beginnen in haar buik dus moest het erbuiten gebeuren. Dus het moest. De pijnstillers verdoezelde haar kijk op de  wereld en ze liet gebeuren wat moest gebeuren. Na afloop voelde ze zich leeg. Leeg en moe en onzeker. Want nu moest ze het overlaten aan de artsen om van haar eitje een kindje te maken. En nu moest ze haar lijf, gekneust door de behandeling,  klaar maken om dat kindje te ontvangen en te kunnen laten groeien. De dagen die volgde waren lang en leeg. Het verlossende telefoontje van het ziekenhuis bracht rust. Er zijn goede embryo’s  en ze mogen komen om die te laten terug zetten in haar buik.  Het spannende wachten begint…….

Enkele weken later ligt de vrouw  in het ziekenhuis op een bed en kijkt naar een scherm waarop de echo van haar buik te zien is. Haar man staat naast haar en houdt haar hand vast. Ze zijn beiden nerveus en turen gespannen naar het scherm waarop zoveel te zien is waar ze geen wijs uit worden.  Hun wereld staat even stil en de angsten en onzekerheden van de laatste weken stormen door hun lijf. Het is stil in de behandelkamer. De arts glijd geroutineerd met de echokop naar de juiste plek en langzaam wordt een ronde donkere plek zichtbaar met een kleine witte stip erin. Het stipje beweegt en de arts zet het geluid van de monitor wat harder. De echokop wordt weer bewogen en stopt opnieuw bij het stipje. Door de luidspreker klikt een regelmatig en onmiskenbaar piepje van een hartslag. En de vrouw huilt……