Zomerweek

Jaarlijks vind in Almere de grote Libelle Zomer week plaats. Een feest voor dames van alle leeftijden die gek zijn op beursen, koopjes en gezelligheid. Op het strand worden vlonders vol met prachtige witte tentjes en gezellige hoekjes geplaatst. Een paar stoeltjes op een stil plekje, een paar scooters en manden met bloemen en de sfeer is precies goed. En soort huishoudbeurs op locatie.  De catering is aangepast aan het publiek en het thema van het jaar. Lunchen doe je bij la Place met prachtige salades, pasta’s en een glaasje rood. Het tussendoortje bestaat uit ijs met verse aardbeien en slagroom. Je koopt er de perfecte spijkerbroek voor een prikkie en laat je nagels doen door pro’s. We proeven allerlei lekkere nieuwe producten door elkaar en worden door de beurskooplui aangemoedigd vooral hun product eens te proberen. Je mag van alles, proeft van alles, kan van alles en overal doen we lekker gek. We workshoppen tot we een ons wegen, beschilderen olie flesje, maken touwlampen en gaan op de foto met kartonnen bekende Nederlanders.  De entertainment is volledig afgestemd op een publiek dat voor 99 % uit vrouwen bestaat. Op de dag dat ik met mijn  zus de beurs bezoek speelt Van Dik Hout en Charly Luske. Vooral deze laatste huppelt gezellig in een iets te strakke spijkerbroek over het podium en zingt “Good Girl” tegen iedereen persoonlijk en niemand in ‘t bijzonder.  Lekker om te horen en lekker om naar te kijken. Al bij het optreden deelt de roadie foto’s uit omdat er straks fijn gesigneerd gaat worden.  We dansen en brullen de bekende liedjes lekker mee. Een half uurtje swingen tussen de koopjeshectiek.  Na het optreden huppelt de strakke spijkerbroek gezellig dichtbij langs mij heen en een prettige zweem van after shave en mannelijk zweet wolkt achter hem aan. Iedereen verdringt zich om een handtekening te bemachtigen op de uitgedeelde reclamefoto.  Zuslief  zwerft een beetje heen en weer in de hoop een goed plaatje  van de zorgvuldig getrimde baard te schieten.  De zanger in kwestie schrijft zich een suffertje en vraagt lief aan iedereen  “voor wie?” en tilt daarbij  een wenkbrauw in de verleidingsstand. “Tessa”  zegt de dame met de grijze zomerjas en sjort haar bomvolle Libelle tas met koopjes wat hoger op haar schouder.  “Voor Tessa, liefs Charly” schrijft de zanger op de voorgedrukte kaart en hij blijft geduldig lachen als haar vriendin een foto neemt met de telefoon. “Leuk dat je er was” zegt hij en verschuift zijn aandacht naar de volgende. “Voor wie?”.

Ik sta erbij en kijk naar de stroom dames die geduldig staat te wachten op hun momentje met de bekende Nederlander. Ik bedenk me hoe raar het eigenlijk is dat we ons zo laten gaan bij deze man. Zo’n man die ook gewoon een vrouw heeft en een paar kinderen die lastig zijn als je moe bent. Zo’n man die waarschijnlijk uren doorbrengt in de sportschool om dat goddelijke lijf goddelijk te houden. Ik bedenk hoe we ons gedragen bij bekende Nederlanders in het algemeen. Juist hier, op de Libelle Zomerweek, worden relatief onbekende mensen ineens “bekende Nederlanders”. De columnisten bijvoorbeeld zijn bij lezeressen alleen bekend met hun naam. Soms alleen met hun voornaam. Juul is zo’n mooi voorbeeld. Juul schrijft haar verhaaltjes wekelijks in het blad en een gezicht wordt er niet bij geleverd. Op de zomerweek kan ze 4x langs je heen lopen en denk je op zijn  hoogst “wat een leuke schoenen heeft die vrouw” maar eenmaal op het podium wordt ze “JUUL” en is ze een BN-er. En dan willen we ineens een handtekening op een voorgedrukte reclamefoto.  

Aan het eind van de dag stappen we met z’n allen in de Libelle bus, op weg naar onze eigen auto’s, onze eigen levens en onze eigen mannen.  Ook Juul en ook Charly. Op weg naar de sportschool en op weg naar de kinderen en het avond eten. De gesigneerde foto beland eerst op de kast, later in de krantenbak en na een week of wat verdwijnt hij bij het oud papier. De vergankelijkheid van roem. Maar wat blijft is dat fijne gevoel dat je eens per jaar hebt daar op die zomerweek. Dat gevoel dat de zon speciaal voor jou schijnt, dat Charly voor jou staat te zingen en dat Juul ineens je buurvrouw zou kunnen zijn. Dat gevoel dat maakt dat je in de auto op weg naar huis alweer  tegen elkaar zegt “volgend jaar weer ?”.