Lego (geschreven 23-6-2013)

Als er een kind in je leven komt, zo'n kleintje, vers van de pers, dan realiseer je je nog niet wat daar allemaal bij komt kijken. Je ziet de wereld door een roze bril. Verliefd op je eigen kind en de eerste dagen kun je alleen maar verrukt de hele dag naar dat wormpje kijken. Oh....want die van jou is natuurlijk de allermooiste die ooit geboren is.. Echt, zo zie je het zelden. En zo hoort het ook.

Dat er een heleboel rand-bijkomstigheden zijn ontdek je gaande weg. Oh, een heleboel zaken had je echt wel over nagedacht. Dat er poepluiers zijn en vermoeidheid van de onderbroken nachten. Dat hoor je van iedereen. Dus dat neem je aan. Al zal het vast wel mee vallen ..... (niet dus). Maar dat er behoorlijk wat kanten aan het ouderschap zitten waar je nooit over nagedacht hebt, dat ontdek je vanzelf. Terwijl je je kind opvoed voed je ook eigenlijk zijn moeder op.

Zo zijn er bijvoorbeeld de vriendjes. Heb je een kind dan krijg je daar al vrij vlot een serie kinders van andere achteraan. Leuk voor je zoon, dus je roept al vlot tegen andere ouders dat ze hun kroost wel mogen brengen en voor je het weet zit je tussen 5 kibbelende kleuters die elkaar de hersens inslaan met een houten treinstel. Goed, les geleerd : niet teveel tegelijkertijd en trein opruimen voordat ze komen.

Dan wil het grut naar buiten. Mooi weer, dus goed idee. Met een speeltuin op 5 meter van mijn keukenraam lijkt dat makkelijk. Dan spelen zij lekker op het pleintje terwijl ik even de keuken sop. Kan ik ze mooi door het raam in de gaten houden. Maar al na 2½ minuut zie ik niemand meer op het pleintje. Maar dan ook echt helemaal niemand meer. Geen eigen kind en ook geen vriendjes. In staat van lichte paniek ren ik naar buiten om ze her en der uit de bosjes en uit andere straten te plukken. Goed, 2e les geleerd : speelterrein afbakenen en erbij blijven zitten.
Dan komt de ijscoman de straat inrijden. Ik gun mijn kind en zijn 4 vriendjes best een ijsje dus pak mijn portemonnee en roep ze bij elkaar. Op dat moment blijken de 4 vriendjes te zijn vermenigvuldigd met factor 5. De schare kinders die hun "besteling" aan me doorroept groeit gestaag, als een kleine olievlek die aan elkaar toefluistert  "er is ijs....en zij heeft geld....". Goed, 3e les geleerd.

Een andere onverwachte bijkomstigheid is het speelgoed. En dan niet het fenomeen "speelgoed" maar de hoeveelheid. Denk je misschien bij de kraamkado's nog dat het leuk is "wat keuze" al na een jaar ontdek je dat het speelgoed aan alle kanten uit je huis puilt. Werkelijk overal kom je het tegen. Waarna je vervolgens de eerst volgende 5 jaar vecht tegen tegen de binnen komende stroom rotzooi om het daarna op te geven en je te richten op "damage-control". Je legt je erbij neer dat het blijft komen en probeert het zoveel mogelijk uit het zicht te houden in speelgoedkisten en op "eigen" kamers.

Het lego is ook zo'n verhaal. elke verjaardag, Sint of Kerst staat Lego op nummer 1, 2 en 3 van het verlanglijstje. Met het gevolg dat de kamer van mijn zoon uitpuilt van de lego voertuigen, half af-fen poppetjes en dozen vol los spul. Poppetjes voeren een strijd op de salontafel en een stapeltje losse onderdeeltjes mag "absoluut niet weg mam, daar ben ik nog mee bezig". En niemand van de kraamzorg heeft jou uitgelegd hoe je al die lego onderdelen weer uit je stofzuiger moet peuteren. En dat je dus de stofzakken keer op keer staat uit te kammen (ook zo'n fijn klusje) om alle minuscule stukjes weer terug te vinden. Wat dat spul is duur zeg !

Inmiddels is mijn zoon uitgegroeid tot een bijna-puber van 12. De vriendjes groeien mee en zo ook de perikelen daar omheen. De afgelopen week was zoon-lief met zijn schoolklas op kamp en was mijn huis dus leeg.

Ik had me mentaal voorbereid op de stilte in huis maar daar bleken de vriendjes niet van te weten. Maandag, 5 minuten na schooltijd ging de bel al voor de eerste keer. Ik was op zolder aan het werk dus 2 trappen af naar beneden om vriendje 1 aan te treffen voor de deur. "Is Romme thuis?". Niet dus, deur dicht en 2 trappen op naar boven. 10 Minuten later opnieuw de bel. Ik weer naar beneden. Vriendje 2. "Is Romme thuis". hetzelfde antwoord van mijn kant echter dit keer volgende een discussie. "wanneer komt ie thuis dan" en "kan ik hier wachten" (5 dagen ? ...dacht het niet!!). Goed. Deur dicht en terug naar zolder. Weer wat later, opnieuw de bel. Vriendje 3. "Bert zegt dat Romme er niet is deze week, klopt dat....". Grrr....

Aan het 4e vriendje heb ik die middag gevraagd of ie AUB even door de buurt wil gaan roepen dat Romme er deze week echt niet is en dat ik de bel NU (!!!) uit zet. Pfftttt.

In de stilte van de dagen die volgde bleek ik ook aan het fenomeel "speelgoed" gewend te zijn geraakt. Had ik maandag nog direct heerlijk opgeruimd en (eindelijk) na jaren van slingerende speelgoedgeweertjes en lego op de salontafel ondekt hoe ruim mijn huis is, hoe mooi de salontafel is zonder vlekken en lego strijders en losliggende onderdeeltjes die tussen de kussen van de bank belanden. Al op dinsdag dacht ik wat stil en vreemd het zo in huis is, zo in je uppie. Echt heel vreemd. Toch verbaasde mij dat want Romme is vaak buiten of bij vriendjes en dan loop ik ook alleen in huis. Dus, wat is het dan ...? Op woensdag zag ik het. In een helder moment. Ik keek door mijn huis en zag wat er mis was. En dus heb ik nog dat zelfde moment zijn speelgoedgeweren op de kast geslingerd, een paar van zijn schoenen half onder de tafel gezet en de lego poppetjes gepakt. Keurig in het gelid op de salontafel uitgestald. "zo" dacht ik, terwijl ik tevreden om me heen keek. "Gezellig....!"