Kassa

Ik wilde vandaag echt eens gaan zitten voor een vrolijk stukje. Zo’n verhaaltje over niets bijzonders maar dat ieder aan het lachen brengt en waarvan u na het lezen denkt “hé….gezellig !”. Maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. Oh, toen ik van mijn werk kwam wilde het allemaal nog wel. Zoonlief was al thuis en had direct gezellige verhalen. De hond sprong mij opgewekt tegemoet. Niet dat dat echt een maatstaf is voor een opgewekte dag, het dier is altijd vrolijk als er iemand, maakt niet uit wie, binnen komt. Dus of ik het nou ben of de buurvrouw die een kopje rijst komt lenen, de postbode of een vriendje van mijn zoon, hij kwispelt bij elke sprankel aandacht. Hetgeen, ben ik bang, meer zegt over mijn sloerie van een hond dan over mijn opgewekte dag.  Nee, in algemene zin was mijn bui vrolijk en opgewekt en het was mijn oprechte bedoeling nou eens iets gezellig te typen. Maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. Mocht u  de hoop hebben dat het nog opknapt hierna….. wees gewaarschuwd het wordt somber. U kunt nu nog afhaken.

Het komt zo…… ik moest nog even naar de supermarkt. Nou hebben wij keuze uit 2 prima supermarkten in mijn wijkje. Eén van het goedkope soort en eentje met wat meer luxe artikelen en dus wat hoger in de prijsklasse. U kent het merk wel, met van die gezellige blauwe jasjes en van die kleine hamstertjes die door de zaak huppelen. Die ja. Mijn keus wordt meestal bepaald door mijn portemonnee en vandaag koos ik voor de blauwe jasjes.  Ik wilde even avondeten dat vooral snel moest zijn en gezond en dan is deze winkel geschikt. Bij het betreden van de winkelruimte loop je direct de vers afdeling in. Een prettig begin van je winkelroute aangezien mijn smaak in avondeten altijd wordt bepaald door de keuze van het groenvoer. Men had echter precies dit moment gekozen voor het vullen van de vakken. Dat moet gebeuren, ik zal het niet ontkennen, maar bij deze klus plaatst men de bakken met vulmateriaal pontificaal midden op het pad zodat 1 winkelwagen voldoende is voor een file waar de A2 nog wat van kan leren. Dus bij het passeren richting fruit heb ik met mijn kar al  2 enkels opengehaald (nog sorry dames) en 3 vuile blikken mogen opvangen. Niet getreurd, ik weet wat ik nodig heb en pak mijn voorgesneden groente, mijn bakje kip, mijn aardappels en overige aankopen en stuur met de wat onwillige kar richting kassa. Er is geen rij. Dat is fijn. Er zijn voldoende kassa’s open, dat is ook  fijn. Ik leg mijn artikelen op de loopband. Achter de kassa zit een meisje, dat zelf leeftijd-technisch nog geen fles wijn mag inkopen, ietwat ongeïnteresseerd de boodschappen van mijn voorgangster in te scannen. “Wilt u zegels” vraagt ze vlak en bekijkt haar kunstig gelakte nagels. “Bonuskaart?” Ze buigt achterover naar haar collega en pakt een doekje. “Bonnetje mee?” ze poets haar scanplaat ietsje op. De dame voor mij geeft geen antwoord maar dat lijkt het blauwe jasje niet op te merken. “Fijne avond” zegt ze nog,  maar ik betwijfel of ze zich bewust is van haar woorden. Ze begint aan mijn boodschappen. In een enorm tempo haalt ze de spullen over de scanner. Ik kijk achterom. Achter mij staat niemand. Er lijkt dus geen reden tot haast.  “Bonuskaart?” Haar mooie nagel tikt ongeduldig op het werkblad. Ik leg mijn bonuskaart op het plankje van de kassa en slik een “sorry dat je moet wachten” in. Ze scant mijn bonus kaart. Die weigert. Ze scant hem nogmaals. Opnieuw geen spoor van het opgewekte bliepje. “Nou” roept ze tegen de bonuskaart, en haalt hem in een moordend tempo 7 keer, 8 keer over de streepjes-lezer. Het verlossende “bliep” volgt.  “Bonnetje mee?” De tekst volgt zo vlot dat ik even moet omschakelen. “Fijne avond” hoor ik terwijl ze zicht richt op de ontbrekende rij achter mij.

Terwijl ik mijn boodschappen in mijn tas doe bedenk ik me dat ze me niet 1 keer heeft aangekeken. Ik verwacht niet dat ze weet of haar laatste klant een vrouw of man is geweest.  Het lijkt me zo’n gemiste kans. Volgens mij kom je als je zo werkt altijd thuis met het gevoel dat het “zo druk” was.  Het is misschien wel één van de meest tekenende beelden van onze maatschappij, dat gejakker in de supermarkt. Zelfs met geen enkele wachtende moet alles snel en efficiënt verlopen. Liever nog heeft men dat je het zelf scant en afrekent. Toch vind ik dat wat jammer. Ik geef toe dat de praatjes over het weer ook niet altijd hoogdravend zijn maar er moet toch een gulden middenweg tussen zitten ? Ik hijs mijn boodschappentas op de schouder en bedenk me dat het anders kan en anders moet. Dan ga ik zelf maar bewust de cirkel doorbreken. Ik kijk om naar het blauwe jasje achter de kassa. “Fijne avond” zeg ik en ze kijkt op. “Oh en…. mooie nagels heb je. Zelf gedaan ?” Ze komt met een schokje uit haar cocon en een lachje breekt door. “Ja….oh dank u” zegt ze en bekijkt haar kunstwerkjes. Ik loop weg en bedenk me dat het een beginnetje is. Ik glimlach naar iemand die me passeert en de jongen glimlacht terug. Zie je wel, denk ik, je moet gewoon beginnen en dan komt het vanzelf goed. Dus nu mijn oproep aan u….doet u mee ? Geef morgen eens een complimentje, hoe klein ook, aan een onbekende. “Mooie oorbellen”, “Wat zit uw haar mooi” zoiets simpels. En lach eens wat om u heen. Kijken of we de dag een beetje vrolijk kunnen krijgen met elkaar !