Slappe hap (geschreven 13-7-2013)

Ik ben gezegend met wat mijn moeder vroeger noemde “een snelle stofwisseling”. Of deze uitdrukking op enige vorm van wetenschappelijk onderzoek is gestoeld, ik betwijfel het ten zeerste, maar haar opmerkingen  hadden tot doel mij erop te wijzen dat enige spekvorming op mijn lijf geen kwaad kon.  Hoe trots mijn moeder ongetwijfeld op mijn overige prestaties is geweest, mijn maatje 34 kon niet op haar goedkeuring rekenen.  Zij zag liever een vrouw met een iets voller postuur  Zeker omdat ze een vorm van zandloper wenselijk vond voor een vrouw en bij mij de boel van boven naar beneden een soort van “recht afloopt”.   Waar mijn moeder dus liever een maatje meer zag, heeft menig dame met dat zelfde maatje meer graag mijn postuur.  Een twijfelachtige eer dus, want waar er zeker voordelen aan verbonden zijn kan ik u vertellen dat er ook nadelen aan zitten. Mensen hebben namelijk de neiging direct toch een behoorlijk vooroordeel te hebben. Of een directe mening  die eveneens niet op onderzoek gebaseerd blijkt te zijn. Zo constateerde een collega onlangs dat ik toch echt dit maatje te danken had aan het feit dat ik nooit (haar woorden) ongezond voedsel at. Ik kon haar direct geruststellen. Patat is mij niet vreemd, sterker nog voor een goede goulash kroket ga ik bewust ’s avonds laat nog op pad (en op 1 been kun je niet lopen) en een glas wijn met een stuk brie (let wel “stuk” niet “stukje”) ga ik niet uit de weg.  Ik zal voor de vorm een paar crackers erbij nemen maar geloof me, zonder die crackers smaakt het me net zo lekker.  Dit figuur heeft een tweede nadeel. Er is namelijk geen enkel noodzaak tot sporten. En waar een ander sport voor het verliezen van calorieën,  is dit voor mij zelfs af te raden.  Het gevolg hiervan is dat ik in de loop der jaren ben uitgegroeid tot een aards lui individu.  Ik heb het niks doen, zeg maar, tot Olympische hoogte verheven.  Tot voor kort kon ik mij verschuilen achter het feit dat het, zoals gezegd, niet nodig was. Maar sinds ik rond de 50 ben merk ik dat het lijf zelfs bij gebrek aan een vet laagje in staat is te verzakken.  Het buikvel wordt wat slapper en de bovenarmen worden wat hangerig.  Ook merk ik in toenemende mate dat mijn conditie echt niet optimaal is.  Nu mijn emotionele leven het laatste paar jaar ook wat roerig was kwam het goede voornemen mezelf eens fors aan te pakken.  Zowel mentaal als fysiek.  Geleid door het goede voorbeeld van mijn lieve  en sportief behoorlijk actieve zus  heb ik mij ingeschreven bij een sportschool. En omdat drempelvrees ook mij niet vreemd is begaf ik mij onder haar leiding naar mijn nieuwe hobby. Echt, het was prachtig om daar binnen rond te lopen in een goed uitgekozen sport-outfit  en een “kijk mij eens sportief zijn” uitstraling.  Fantastisch gevoel.  Een minuut of 10 op de loopband (standje “kleuter-wandeling” en met Dr Phil op de aangesloten TV) was goed uit te houden dus vol goede moed toog ik naar een prachtig apparaat dat door zus-lief werd aangeduid als een cross-fit machine.  Ik besteeg het geval en begon enthousiast aan een work-out waar je “U” tegen zegt.  Ik zal eerlijk zijn….ik hield het exact anderhalve minuut vol.  Toen lag ik half dood voorovergebogen op het stuur te happen naar wat mijn allerlaatste teug lucht leek te zijn.  Mijn zus riep, zonder ook maar een lichte vorm van adem gebrek,  dat ze “even haar 20 minuutjes” afmaakt en peddelde vrolijk door.  Ik had diezelfde 20 minuten en een stevige cappuchino nodig om er weer bovenop te komen.  Mijn zus ging hierna naar een mat voor een spiegel waar zij acrobatische toeren begon uit te halen met halters en een balanceer bal. Ik heb het geprobeerd. Echt. Mijn buikspieren en rugspieren gilde van plezier.  Ik iets minder.  Die dag hebben we het wel zeker een uur volgehouden bij de sportschool. Van dat uur heb ik globaal 40 minuten vol geklets en geïnteresseerd toegekeken.  Kortom…. gedaan alsof. Ik heb mijn abonnement nog een maand of 3 aangehouden. Ben voor de vorm nog een keer of wat geweest maar bleek al gauw een soort “stille vennoot” te worden en heb dus maar opgezegd.  Er is wel winst behaald uit mijn sportschool ervaring ! Jazeker. Ik heb bewondering gekregen voor ieder die zich daar in het zweet werkt, zeker een bovenmatige bewondering voor de dames die voor het verlies van de kilo’s zich week-in week-uit erheen slepen en de apparaten kreunend en zwetend bewerken tot ze er zelf bij neervallen.  Ik kan het niet.  Het blijkt uit dit semi-wetenschappelijk onderzoek dus maar weer dat met de kilo’s ook het karaker groeit.  Ik heb niet de kilo’s, maar dus ook niet het karakter. Wat we noemen “slappe hap”, met die bovenarmen en met de inzet.  Voor mijn zus geldt het niet. Die loopt fluitend de 4 x 40 kilometer in Nijmegen. Zij wel. Ik volg het ook. Dat dan weer wel. Op tv. Met onder handbereik een wijntje en een stukje brie. Wat ach, het leven is te kort om er niet van te genieten !!