Lekke band ....

Toen ik 20 jaar was kocht ik mijn allereerste auto.  Op het moment dat ik deze vol trots voor de deur van mijn ouderlijk huis parkeerde zei mijn vader: “mooi, dan ga je eerst maar eens een band verwisselen”.  Ik keek eens kritisch naar mijn nieuw aangeschafte blauwe Datsun en constateerde dat alle 4 de banden vol trots en vol lucht hun best deden de auto te dragen. “Maar dat is niet nodig hoor”, probeerde ik nog. Mijn vader was onverbiddelijk. “Je vind jezelf volwassen genoeg voor een eigen auto…prima, maar dan ben je ook volwassen genoeg om onderhoud en noodgevallen op te lossen”, zo was zijn stelling. Ik kon hoog springen en ik kon laag springen maar er werd die middag een band verwisseld. Onder zijn aanmoedigende woorden en de enigszins geduldige aanwijzingen verwisselde ik mijn eerste band. En direct daarna natuurlijk de tweede, want het “thuiskomertje” dat als reservewiel moest fungeren mocht er van mijn vader niet onder blijven zitten. Toen alles weer op zijn oorspronkelijk plek zat en de laatste gereedschappen weer waren opgeruimd keek ik hoopvol op in de veronderstelling nu aan de koffie te kunnen beginnen. Jammer genoeg dacht mijn vader daar anders over. Olie bijvullen en koelvloeistof nakijken. Dat waren de volgende items. Met een zucht schikte ik mij in mijn lot en deed de taken die mijn vader me opgaf. Vervolgens vulde we de ruiterwisselvloeistof en verving ik een koplamp.  Toen gingen we een stukje rijden. Ik achter het stuur en mijn vader ernaast. Nou moet u weten dat mijn vader in die jaren als bijbaantje les gaf bij de autorijschool van een vriend en deze rol bleek hij moeilijk te kunnen loslaten. Van deze eerste rit samen herinner ik me elke kilometer en geloof me, da’s niet best. Ik nam me voor mijn vader voortaan thuis te laten en alleen op pad te gaan. Pas achteraf realiseer ik me dat mijn vader me die dag de beste les van mijn leven heeft gegeven. Voor jezelf zorgen, je eigen problemen kunnen oplossen, niet bang zijn om een onbekende klus aan te pakken en gaan met die banaan. Alleen de wereld in. Dat idee. Ik heb in de jaren die volgde meer dan ik wilde toegeven zijn raad opgevolgd. Voor jezelf zorgen en gewoon aan de klus beginnen. Toen ik alleen woonde, eerst op een klein flatje en later mijn eigen, gekochte, huis leerde ik boren, schroeven, hameren en behangen. Dat laatste lukt me beter als het niet alleen hoeft maar ik kan het wel. Gordijnrails ophangen ? Geen probleem. Een nieuwe douchecabine plaatsen ? Even achter de oren krabben maar dan lukt het wel. Het snoer van de schemerlamp voorzien van een knippertje ? Kinderspel ! Kortom, van alle markten thuis. In de jaren van mijn huwelijk, met een man die 2 rechterhanden heeft en klussen prima vindt, leerde ik vooral koffie te zetten en achterover te leunen. Als je jaren lang alles zelf hebt moeten doen is het heel riant als er ineens iemand om je heen loopt die zegt : “zal ik even…”. Daar leg je je dan toch bijzonder makkelijk bij neer. En daar wordt een mens lui van. Want als je dan ineens weer alleen voor klussen staat, duurt het even voor je je realiseert “maar dit kon ik vroeger ook, hoe moeilijk kan het zijn?”. Ik bleek snel de smaak weer te pakken te hebben en voor je het weet sta je gewoon weer met de boor in je handen en klaar je de klus. Eerlijkheid gebied me erbij te zeggen dat ik wel wat makkelijker ben geworden door de jaren heen. Deed ik vroeger alles keurig volgens de juiste regeltjes, nu wil ik het me nog wel eens makkelijk maken. Toen ik begin dit jaar nieuwe plinten in mijn huiskamer wilde en het systeem bekeek dat ik had aangeschaft besefte ik me direct dat er om de 50 centimeter een gaatje geboord moest worden. In het beton. En dan is de kamer groot hoor !  “Heel slecht voor je rug, zo dicht bij de grond” bedacht ik me al snel en kocht een enorme lading montage kit.  De plinten zitten er strak op en hoe het er ooit weer van af moet bekijk ik over 15 jaar wel.

Deze week kwam ik tot de conclusie dat de wijze lessen van mijn vader verder reiken dan hij zich ooit gerealiseerd heeft. Toen mijn zoon van 13  thuiskwam met een fiets met lekke voorband had ik namelijk binnen 3 minuten de fiets op zijn kop staan en, met behulp van een korte instructiefilm op YouTube, lag de binnenband binnen no-time aan de buitenkant. Het gat was zo gevonden en de fiets stond al snel weer recht overeind op volle banden. Pas later zag ik wat hier fout ging. Want hoe goed het ook is dat ik zo prachtig alles zelf kan, zo goed zou het voor mijn zoon zijn als ook hij dit leert. En een zelfstandige moeder is prima, maar je kind leren het zelf te doen in plaats van zijn problemen voor hem oplossen is nog veel beter. En daar zit dan weer een les voor mij in. Toen de band de volgende dag toch echt onherstelbaar beschadigd bleek heb ik een nieuwe binnenband gekocht en met instructies overhandigd. En net als die dag, toen ik 20 was en mijn eerste auto voor de deur parkeerde, zo mopperde mijn zoon bij de opdracht en ging hij narrig aan de slag. En met wat aanwijzingen leerde hij die dag zijn band in orde maken. “Goed zo”, dacht ik  toen hij de volgende dag op de fiets naar school ging. ”En dat met die autoband fiksen we wel als je 20 bent…..”.