Facebook

Eén van de aller leukste uitvindingen van de laatste jaren vind ik Facebook. Eén van de vreselijkste uitvindingen van de laatste jaren daarentegen is voor mij zonder enige twijfel : Facebook. Een beetje inconsequent zegt u ? Ik kan me dat voorstellen. Maar begrijp me goed, deze haat/liefde verhouding is logisch, en best gezond zolang je zelf de controle in handen hebt. Een beetje hetzelfde als een hond nemen terwijl je niet van honden houdt. Eigenlijk ben ik een wandelend voorbeeld. Geen hondenliefhebber maar toch het baasje van Banjer.

De enige reden dat ik een hond bezit is Cesar. Misschien bent u bekend met hem. Een kleine, niet onsmakelijk uitziende, Mexicaanse man die als hondenfluisteraar op tv zijn brood verdiend. Dikke kijkcijfers via het tv kanaal National Geografic en beroemd bij menig hondenliefhebber. In zijn shows laat hij zien hoe je een hond traint. Hij zegt het zelf vaak: eigenlijk traint hij geen honden maar traint hij mensen. Honden pikken namelijk als geen ander de energie van hun baasje op en zolang je maar zelf geloofd dat je hem onder controle houdt, gelooft je hond dat ook. Een logische benadering eigenlijk als je je beseft dat honden roedel dieren zijn die bij voorkeur een leider volgen. Alles wat je moet doen om je hond rustig en volgzaam te krijgen is zorgen dat jij zelf de juiste roedel leider bent. Dat is de boodschap van Cesar. 

In de na-dagen van mijn huwelijk wilde mijn ex partner graag een hond. Eigenlijk wilde hij altijd al een hond maar wist hij eerder bij mij geen poot aan de grond te hebben. Zoals menig stel een kind “neemt” (vergeef me de uitdrukking) om het huwelijk te redden zo denk ik achteraf wel eens een hond genomen te hebben om mijn huwelijk op de rit te houden. “Als hij een pup heeft om op te voeden dan kan hij zich daarop concentreren en vindt hij misschien rust”. Ik denk dat dat de gedachte erachter was. De doorslag gaf een uitzending van Cesar waarin hij uitleg geeft over hoe je de juiste pup uit een nest uitzoekt. De pup die de hond wordt die bij jou past. Niet de pup nemen die zo schattig staat te springen en te blaffen in de mand. Die zal zijn hele leven blijven blaffen en springen naar alles en iedereen tot je horendol wordt van dat beest. Als je dat leuk vind in een hond, prima. Als je graag een hond wilt die rustig en meegaand is, kies dan ook de pup die rustig is in de mand. Eentje die wat afwacht achter in de mand en na wat aandringen toch naar je toekomt., Rustig, aarzelend maar onmiskenbaar nieuwsgierig. Door de uitzending van Cesar ging ik overstag. Bij het uitzoeken van onze pup was ik voor mijn doen standvastig. Wilde echtgenoot en kind het springende, keffende blije hondje... mijn oog viel op een kleine, beetje timide pup achter in de mand. “En die...?” zei ik direct, met de wijze woorden van Cesar in mijn achterhoofd. Het hondje werd opgepakt en geknuffeld. Mijn hart had al besloten maar de anderen moesten nog worden overtuigd dat dit hem was. Ook de naam wist ik in een seconde. En ook daar vroeg het wat geduldige aanpak om mijn gezin te overtuigen. Maar deze hond ging mee en hij werd een deel van mijn leven. En, met dank aan Cesar, hij past bij mij.

Maar goed, ik dwaal af. Ik zou het met u hebben vandaag over Facebook. De voor- en nadelen van dit fenomeen. En voor ik verder ga moet u weten dat ik verslingerd ben aan Facebook ! Verslaafd, zo u wilt. Ik controleer de statussen van mijn vrienden meermalen per dag en plaats waar mogelijk mijn foto;'s en commentaren. Heerlijk ! Maar waar je met een hond het heft in eigen handen moet houden geldt dit eens te meer voor Facebook. De controle zelf in handen hebben.

In een interview op tv met een bekende Nederlander eerder deze week hoorde ik de vrouw in kwestie zeggen dat zij het zo stom vond dat mensen een foto van hun maaltijd op Facebook zetten of een foto van hun voeten met op de achtergrond het strand. Zo van “kijk mij eens een gezellig en spannend leven leiden”. Zij vond het duidelijk een misplaatste vorm van ijdelheid. Haar woorden bleven een poosje in mijn gedachte hangen. Ik begrijp haar standpunt zonder meer. Toch denk ik in volle overtuiging dat dit het enige juiste doel is van Facebook. Niksjes en niemendalletjes uit je leven de wereld in strooien. Ik ben er van overtuigd dat iedereen die meer waarde hecht aan Facebook er naast zit. Met recent een echtscheiding achter de kiezen weet ik eens te meer dat je dingen die echt belangrijk zijn niet op Facebook plaatst. Op de momenten dat ik weer eens jankend bij mijn zus op de stoep stond omdat ik echt niet wist hoe ik in vredesnaam de avond door moest komen zonder mezelf van een flat te storten heb ik vrolijke niemendalletjes op Facebook geplaatst. Gezellig de foto van mijn glas wijn met een bakje nootjes en de tekst “heerlijk relaxed vanavond”. Terwijl ik in werkelijkheid van narigheid de hele fles erin wilde gieten. De noten in de vuilnisbak en hijsen met die hap. Uit ervaring weet ik inmiddels dat dat niets oplost en dat het enige dat je overhoud een kater is, en wallen onder je ogen tot op je knieën. En of je daar nou vrolijk van wordt …..

Toch heeft Facebook meer macht dan wij denken. Want je wordt gezellig “vrienden” met 367 mensen die je via-via kent maar al deze mensen lezen wel mee met je beslommeringen. En kunnen je foto's zien. Recent leerde ik dat werkgevers bij sollicitaties tegenwoordig regelmatig Facebook afstruinen om te zien wat voor leven de potentiële nieuwe werknemer leeft. Denk dus 3x na voor je de foto plaatst van jezelf in half ontblote toestand, dansend op de bar. Dit lichtzinnige moment van uitgelaten dronkenschap kan je jaren na dato een baan kosten. En wil je zo in de toekomst bekeken worden? Een ander mooi voorbeeld is de keer dat mijn lieve zus, enige jaren geleden, pontificaal op Facebook zette dat ze 4 dagen niet thuis zou zijn vanwege verplichtingen elders, waarna er vrijwel direct ingebroken werd in haar huis. Sieraden weg, geld weg en een illusie armer maakte zij de rekening op van haar 4 daagse trip. Een les geleerd en nog kritischer dus over wat er het internet op geslingerd wordt.

Gelukkig is het niet allemaal kommer er kwel op Facebook. Ik heb sinds Facebook werd geïntroduceerd vaker en sneller contact met mijn familie en dat vind ik meer dan fijn. Ik heb contact met een groepje vrienden uit mijn “jonge jaren” en via Facebook ontdek ik waarin ze wel, en waarin ze niet veranderd zijn. En het is leuk om te zien wat hen nu bezig houdt. Ook van vrienden die ik niet dagelijks zie (en met echte vrienden is dat ook niet nodig) zie ik wat ze doen. Wetend dat ik ook van hun alleen het topje van de ijsberg in de status update terug lees, probeer ik tussen de regels door te kijken en zodra ik het gevoel krijg dat er iets belangrijks gebeurd pak ik de telefoon voor echt contact. En dan gaan dingen dus niet meer via Facebook. Zo en zo alleen blijft Facebook leuk. En de foto's van ieders vakantie “like” ik met overtuiging, omdat ik ze ook echt leuk vind. En ik geef commentaar omdat ik dat echt leuk vind. En ik deel met u mijn dagelijkse beslommeringen omdat ik dat echt leuk vind. Dat ik u alleen laat zien, wat ik wil dat u ziet, zult u vast begrijpen. Dat doet u ook, toch …? Niets gelogen, niets onoprecht.

Maar wel slechts het topje van mijn ijsberg.....