Mieke en Anne-Wil

Columns zijn toch een bijzonder iets. Je krijgt een kijkje in het leven en de gedachten van een ander en wordt meegenomen in hun belevenissen. Vaak gaat het om jou volslagen onbekende mensen van wie je je onbewust toch een beeld vormt. Het is prettig als de persoon van de column je een beetje sympathiek voorkomt. Dat leest wel zo lekker weg. Ik heb zelf altijd met veel plezier de colmumns gelezen in mijn favoriete tijdschrift “Libelle”. Tineke, Wieke, Juul en Anne-Wil. Vooral deze laatste sloeg ik altijd als eerste open. Anne-Wil neemt je mee in haar leven als alleenstaande moeder van 2 volwassen kinderen. Er zijn kleinkinderen, een hond, een baan, een ex met een vervelende nieuwe vriendin en een huis in een buurt waar je zelf zou willen wonen. Kortom, voldoende ingrediënten voor een wekelijkse bladzijde vol.  Haar verhalen staan in dagboek vorm en je leeft dus mee met haar ups en downs maar ook met de gewone dagelijkse beslommeringen. Als haar vriendin sterft huil je mee en als ze opnieuw oma wordt huil je voor de gezelligheid ook mee. Je volgt jarenlang wekelijks haar verhalen en ze voelt als een verre vriendin. Je zou niet eens gek staan te kijken als je haar op een zonnige zomermiddag op de markt tegenkomt. Maar dat laatste blijkt dus niet te kunnen.

Ik kwam er namelijk een hele poos geleden op de Libelle zomerweek achter dat ze verzonnen is. Haar columns worden geschreven door Tineke en het leven van Anne-Wil, haar wel en wee, komt allemaal voort uit de fantasie van Tineke. De ontdekking schokte door mijn vrolijke, onbezorgde dag.  Ik heb er lang over lopen nadenken. Het voelde namelijk een beetje als verraad. Dat die kinderen dus ook niet echt zijn en mijn tranen bij de geboorte van de jongste ook  een luchtspiegeling. Ik ben na deze ontdekking anders naar de columns van Anne-Wil gaan kijken. Of eigenlijk : ze anders gaan lezen. Was het voorheen altijd het eerste dat ik opensloeg, nu begon ik gewoon, saai, vooraan in mijn blad. En als ik haar tegen kwam, op bladzijde 7 dan las ik het wel maar met mindere interesse. Zodra er namelijk iets gebeurde in het leven van Anne-Wil dacht ik meteen “leuk verzonnen Tineke”. Ook andere columns bekijk ik sindsdien met andere ogen. Zo heb je de columns van Mieke in het blad Flair. Ook in dagboek vorm en ook een kijkje in haar leven. Nou is mijn relatie met Mieke altijd al anders geweest dan mijn relatie met Anne-Wil. Waar Anne-Wil als een vriendin voelt is Mieke een soort wandelend rampgebied. Ik vind haar (excuses als ik iemand beledig) een domme muts met een volslagen fout inschattingsvermogen als het aankomt op mannen, relaties en het leven in het algemeen. En dat maakt haar natuurlijk heel boeiend om te lezen. Je begint de wekelijkse column met het gevoel “en, wat gaan we vandaag weer eens voor doms doen?”. Een andere insteek maar daarom niet minder leuk. Mieke is singel met een leuke baan bij een tijdschrift. Mannen bij de vleet maar altijd foute, getrouwde of geïnteresseerd in het verkeerde geslacht. De situaties zijn echt niet ondenkbaar. We lopen allemaal wel eens tegen de verkeerde man aan en nemen wel eens beslissingen waarvan we achteraf behoorlijk spijt van hebben. Herkenning dus alom.  Maar als Mieke voor de zoveelste keer met zo’n man aanpapt waarvan wij lezeressen al bij de eerste regel inzien dat hij een slechte keuze is dan moet ik soms wel even zuchten. Zoveel dommigheid bij één persoon…..ze moet wel verzonnen zijn. Toch weet ik als geen ander dat de realiteit soms vreemder is dan fictie. Dat er dingen in je leven kunnen gebeuren waarvan je weet dat het in een boek ongeloofwaardig zou overkomen.  Dus misschien is Mieke toch wel echt. Misschien is het maar goed dat ik het antwoord niet ken. Het zou mijn leesplezier teveel beïnvloeden. En dat zou ik toch jammer vinden. Want ondanks dat ik haar keuzes behoorlijk irritant vind is Mieke natuurlijk wel het eerste dat ik opensla als ik de Flair in handen krijg. “Domme muts”, denk ik dan en ga er eens lekker voor zitten……