Zon

Wonend in Nederland ontkomt je niet aan de seizoenen. Het weer is een continue bron van gesprekken en gemopper. Schijnt de zon dan is het te warm, schijnt ‘ie niet dan is het te koud. Als het regent dan is iedereen chagrijnig en als het niet regent mopperen de boeren en verdort de tuin. Kortom, je houdt ervan of je houd er niet van maar als je in Nederland woont dan heb je het er maar mee te doen. Er zijn landen waar de temperatuur redelijk continue is. Hawaii is zo’n gebied. Het is er vrijwel altijd een graad of 25. Windje vanaf zee, dagelijks het zonnetje, elke dag de korte broek aan.  Elke maand en elke week hetzelfde weer. Het lijkt ideaal. Maar ik vraag me wel eens af of dat ook zo is als je er zou wonen. Nooit meer shoppen voor een paar mooie laarzen en geen lekkere wintersjaals waarin je weg kan duiken. De 1500 meter lange baan kun je wel vergeten (sorry Sven Kramer) en het genot om met een koud lijf tegen een warme kachel te gaan staan….. hmmm. Ik zou het missen. De natuur die langzaam verkleurd in september, oktober. Een onverwachte sneeuwbui en de bijbehorende winterpret. Met koude handen samen met je kind een sneeuwpop maken en verkleumd daarna aan de warme chocomel met slagroom. Ik heb wel eens op een mooie zomerse dag in mijn vriezer een pot snert gevonden en opgewarmd. Hij was lekker hoor, begrijp me goed, maar niet zo lekker als ’s winters als het buiten koud is en als binnen de verwarming hoog staat. Kortom, ik houd van de seizoenen en alles wat daarbij komt. Op een dag als vandaag realiseer ik het me eens te meer. Omdat  de mensen op Hawaii waarschijnlijk nooit het genot kunnen ervaren, de betovering van vandaag. De allereerste lente dag en de geur van de lentezon in de lucht.

Toen ik vanochtend op stond was het nog koud. De eerste ronde met de hond was fris, met handschoenen en een rode neus. Maar het hing al een beetje in de lucht. De eerste zonnestralen hadden het al een beetje in zich: de belofte van een mooie dag. Ik heb de ochtend besteed aan mijn werk en mijn huis, maar met de ramen op een kier en de gordijnen wijd open om te kunnen zien of we krijgen wat ons is beloofd. Een lente zon. En jawel, al rond een uur of half 11 zag ik het buiten gebeuren. In de straat gingen meer ramen open en op mijn computer stroomde Facebook vol met hoopvolle berichten. Tijdens een extra lange ronde met de hond ging eerst de sjaal af en daarna de jas open. Thuis gekomen moest ik eigenlijk aan het werk maar het lonkte buiten. Oh wat lonkte het….. Dus thee gezet en zoeken naar de zonnebril. Wat een plezier ! Zoeken naar de zonnebril ! Een tijdschriftje erbij en de kussens voor de tuinstoel opgezocht. Zuchtend van genot installeerde ik me in de voortuin in het zonnetje. Mijn thee smaakte 3x zo lekker. Er speelde kinderen in de speeltuin voor mijn huis en er werd gelachen en gevoetbald. Die eerste zonnestralen van het voorjaar voelen zalig op je huid. Mijn tijdschrift was vergeten en genietend heb ik zo een uurtje gezeten. Alleen maar zitten, in de zon en een klein praatje gemaakt met een vriendin die langsfietst. Kijkend om mij heen zie ik dat de eerste krokusjes boven de grond komen en dat de knoppen in de seringenboom groter worden. Straks, over een paar weken zie je de natuur exploderen en wordt alles ineens weer groen. Het is er nog niet, maar in de knoppen van de sering zie ik de belofte. Ik haal diep adem door mijn neus en ruik de lente in de lucht. Het ruikt echt anders dan een zomerdag, anders dan een herfst dag en zelfs anders dan een dag in mei. Ik zit nog even te genieten als mijn zoon thuis komt uit school. We kletsen wat, daar in het zonnetje, en daarna staan we met een zuchtje op. We gaan weer aan de slag. Hij aan zijn huiswerk en ik begin aan het eten. Maar mijn tred is lichter en mijn hart is lichter. De batterij is weer opgeladen, ik heb er weer zin in !