Nuchter

Onlangs mocht ik me voor een klein routine onderzoekje melden bij het plaatselijke ziekenhuis. Nou heb ik in mijn leven al behoorlijk vaak een ziekenhuis van binnen gezien, maar meestal was dat als bezoek van een zieke of voor ondersteuning voor een partner of kind dat medische hulp nodig had. Ik ben in de gezegende positie dat ik voor mezelf die kant minder vaak op hoef.  Maar goed zo af en toe ontkom ook ik er niet aan.

Bij het maken van de afspraak was het contact al prettig. Het onderzoekje kon op mijn vrije dag en ik mocht kiezen tussen 8 uur of 11 uur ’s ochtends. Nou ben ik niet zo’n ochtend mens en zoals gezegd het was geen werkdag dus koos ik voor 11 uur. Kon ik lekker rustig aan doen. Dat leek best een goed idee. Toen we de gegevens voor de afspraak aan het afronden waren zei de dame aan de telefoon als laatste “oh ja, u moet wel even nuchter blijven”. Deze simpele zin bleef hangen in mijn hoofd. Bij het neerleggen van de telefoon bedacht ik ineens dat ik dan misschien beter voor 8 uur had kunnen kiezen maar enfin, ik zou de wekker wel wat later zetten, lekker uitslapen  en dan was het wel te doen.

Op de dag voor de afspraak kwam zoonlief thuis uit school met de mededeling dat hij zijn huiswerk Nederlands onvoldoende had gemaakt en dat de docente had besloten dat hij, om het nou maar eens te leren, zich de volgende ochtend extra vroeg moest melden. “Kun je me dan om kwart voor 7 roepen mam?”  …..   Daar ging  mijn “lekker uitslapen zodat ik niet aan mijn lege maag hoefde te denken".  Nou is het natuurlijk helemaal geen ramp om een paar uurtjes niet te mogen eten. Mijn lijf staat dan wel ingesteld op een stuk of 6 kleine maaltijden per dag en al een uur of 2 na mijn ontbijt begint de boel te knorren, maar zelfs ik kan best een poosje zonder.  Maar hoe gaan die dingen ….. juist dat wat je niet mag, blijft in je hoofd hangen en wordt ineens mega belangrijk.  Zet mij in een gebouw zonder toilet en er is niets aan de hand maar zodra ik WEET dat er geen toilet is krijg  ik acuut plasdrang.  Zo gaat dat. Dus, weten dat er niet gegeten mag worden betekende in mijn geval dat ik om 6 uur al wakker werd met alleen maar in mijn hoofd “honger !!!”.  Tja, en dan duurt het best een poosje tot het 11 uur is.  Watertandend heb ik het lunchpakket voor zoonlief in staan pakken, dromerig heb ik naar de koffiepot gekeken en als een malloot heb ik aan de kaas staan ruiken. God, wat rook dat lekker. Zou ik een klein stukje …. Nee, toch maar niet gedaan.  Meteen maar een paar boterhammetjes gesmeerd en in mijn tas gedaan voor “naderhand”. Daar zou ik dan vast wel trek in hebben.
Bij het ziekenhuis gekomen mocht ik plaatsnemen in een bomvolle wachtruimte van de afdeling radiologie. Ik zag direct dat mijn uithoudingsvermogen op de proef zou worden gesteld.  Zittend op de enige beschikbare stoel, een plastic kleuterstoeltje aan een lego tafel,  keek ik  eens om me heen. Bij de balie stonden 3 bedden op een rij waarin patiënten lagen te wachten op hun beurt. Alle 3 maakte ze de indruk voorlopig nog niet naar huis te mogen. De middelste dame had een indrukwekkende hoeveelheid infusen, slangetjes en verband aan haar tengere lijf en één van de heren had beide benen in het gips. Op de bank vlakbij zat een moeder met een in-bleek zoontje op haar schoot. Ik schatte het jochie een jaar of 5 en hij hield angstvallig zijn linkerarm tegen zijn lijfje gedrukt. Moeder suste zachtjes in zijn oor en af en toe welde er een diepe snik bij hem omhoog.  Twee dames van middelbare leeftijd zaten een tijdschrift te lezen en toen 1 van beide dames aan de beurt was vroeg de ander "zal ik even meelopen Els?” Els vond het een goed idee en sjokte op krukken naar de behandelkamer terwijl haar vriendin bepakte met jassen en tassen erachteraan liep. Ik wachtte 25 minuten op mijn beurt. Mijn  maag knorde er lustig op los.

Het onderzoek verliep snel en probleemloos. Na afloop liep ik de behandelkamer uit richting uitgang.  Buiten gekomen werd mijn weg versperd door een ouder echtpaar dat stevig gearmd in een sukkelgangetje voor mij uit liep. Ik zag hen van de achterkant terwijl zij naar hem opkeek en zei “lekker hé, zo eventjes buiten?”.  Hij mompelde iets onverstaanbaars. Toen ik hen inhaalde en even opzij keek zag ik dat de helft van zijn gezicht, half verscholen onder de kraag van zijn jas, scheefgezakt naar beneden hing. Hij leunde zwaar op zijn vrouw terwijl hij voorzichtig verder liep.  “Tja,”  dacht ik, terwijl ik mijn  auto opzocht, “geen plek zo goed als het ziekenhuis om een mens nederig te maken en je gelukkig te prijzen met je eigen goede gezondheid”.  Bij het zien van zoveel narigheid realiseerde ik me eens te meer hoe fijn het is om rechtop, op eigen benen naar buiten te wandelen en te gaan genieten van mijn vrije dag.  Pas halverwege de rit naar huis dacht ik aan de boterhammen in mijn tas……