Groei

Groeien doet een mens in meer dan alleen centimeters.
In de slaapkamer van mijn zoon hebben we vanaf de dag dat we in dit huis kwamen wonen op de deurpost zijn lengte bij gehouden. Oh, ik realiseer me dat een toekomstige koper van deze woning nog wel eens op mij zal mopperen in een poging de deurpost weer enigszins toonbaar te maken, maar dat boeit me dan toch wat minder. Echt mooi is het ook niet, soms is met wat onvaste hand de datum bij het streepje genoteerd, meestal omdat zoonlief het ’s avonds zo vlak voor het naar bed gaan een goede reden vindt om de dag iets langer te maken dan moeders graag zien. En dan meten we dus even snel. Omdat we de meetdata proberen te plannen rond 1 januari of op zijn verjaardag, wat globaal zo’n 6 maanden later valt, geeft het wel een mooie weerspiegeling van zijn fysieke groei.   Echt een sfeervolle bijdrage aan de woning is het dus niet maar het is een weergave van de tijd en daarom waardevol. Maar zoals gezegd is groei niet alleen te meten in centimeters.  Iedereen in de omgeving van een kind werkt mee aan zijn groei. Als moeder hoop je natuurlijk dat de omgevingsfactoren voornamelijk uit positieve ervaringen bestaat maar in realiteit valt dat tegen. Een ander kind dat in de zandbak zijn oogjes vol zand gooit, een pestpartijtje in groep 7 waarbij zoonlief woest, en dat gebeurd niet zo gauw, het andere kind bij een kluit haar pakt en even “aan de kant” zet, een eerste schrik ervaring bij een verkeerd gerichte vuurpijl op oudejaarsdag als je 12 bent, het zijn allemaal ervaringen die met elkaar ook voor groei zorgen. Je leert dat zand zeer doet aan je ogen,  je sterker bent dan de pestkoppen en dat vuurwerk gevaarlijk is.  Belangrijke lessen als je klein bent.
Maar groeien houdt natuurlijk niet op als je groot bent. Als de fysieke groei klaar is moet je nog steeds hard werken om de innerlijke groei op gang te houden. Soms gaat dat vanzelf, als je een kind krijgt of een dierbaar persoon verliest, en soms moet je daar hard, heel hard voor werken. Het overwinnen van je eigen innerlijke grenzen gaat gepaard met net zoveel groeipijnen als die van een puber die centimeters maakt. Wat die grenzen zijn is voor iedereen anders. De mijne gaan gepaard met paniekaanvallen waarvan ik u de aard en herkomst zal besparen. Ze steken de kop op  op momenten dat ik ze het minst kan gebruiken. Ze komen altijd onverwacht en onaangekondigd en zorgen zonder uitzondering voor het nodige zweet en de bijbehorende hartkloppingen. Ik zie ze als leeuwen die soms onderwacht op mijn pad springen. Het is belangrijk je te realiseren dat de leeuwen in je hoofd zitten en niet op je pad staan. Het beste dat je kan doen is negeren. Net doen alsof ze er niet zijn, rustig ademhalen en er dwars doorheen gaan.  Het bewust aangaan van de uitdaging deze aanvallen op te zoeken is een lastige en zeer vermoeiende klus. Veel te vaak is het makkelijker de “veilige” route te kiezen en jezelf niet te veel uit te dagen. Het vervelende van de makkelijke weg is echter wel dat het je dan kan gebeuren dat die leeuw van je angsten jou opzoekt. Onverwacht en ergens halverwege de veilige route staat daar het opstakel en zorgt voor adrenaline in je lijf. Deze week gebeurde het mij opnieuw.  Op een veilige plek in mijn dagelijkse routine sprong daar opeens die leeuw tevoorschijn. Ik moest erdoorheen. Ik wist direct en zonder omhalen dat er geen andere weg was dan dwars er doorheen. En dan constateer je eigenlijk achteraf dat er ergens in je leven groei geweest is. Omdat je merkt dat je dit aan kan. Je krijgt je hartslag onder controle, je vermand je en gaat er dwars doorheen. En dan kijk je achterom en is de leeuw slechts een luchtspiegeling. En dan blijkt opnieuw dat groei ongemerkt gaat. Je voelt niet altijd dat het gebeurd, maar het is er wel.  Soms 2 centimeter per half jaar en soms een leeuw per dag.