Kleurenblind

Als ik het internet mag geloven zijn er 1.3 miljoen menen in Nederland kleurenblind. Er bestaan diverse vormen van kleurenblindheid, de meest voorkomende is de onkunde om rood en groen van elkaar te onderscheiden. Lastig lijkt me dat. Vooral in het verkeer. Uit het internet begrijp ik verder dat deze kwaal vaker bij mannen voorkomt dan bij vrouwen. Allemaal internetwijsheid dus pin me er niet op vast. Toch geloof ik op gevoel af wel dat het zo is. Ik heb genoeg mannen van dichtbij meegemaakt om de wonderlijke kleding combinaties te herkennen waar ze mee naar beneden komen en de scherpe vrouwenstem die volgt : “ga je echt DAT dragen ?”. Wij dames hebben toch een beetje andere kijkt op wat volgens ons kan en niet kan in de wereld van gecombineerde kleuren.

In mijn jeugd was het absoluut “not done” om groen en blauw te combineren. Rood droeg je niet als je rood haar had en rood combineerde je ook niet met oranje. Ondenkbaar ! Tegenwoordig is geen enkel kleurcombinatie uitgesloten. Als ik soms op straat loop denk ik zelf wel eens dat we iets te ver zijn doorgeslagen. Maar goed, mijn kledingsmaak is wat conservatief dus wie ben ik om er wat van te denken. Toch mag ik van mezelf wel zeggen dat ik een goed oog voor kleuren heb. Ik kan aardig schilderen en decoreren en zoek makkelijk goede kleurcombinaties uit. Ook kan ik met een basis pakketje acrylverfjes (ik heb er “slechts” en stuk of 10) een behoorlijk pallet aan kleuren mengen om mee te decoreren. Lavendelblauw,  vermillioen rood of citroengeel, het heeft voor mij niet zo veel geheimen. Op gevoel kan ik een paar dotjes verf bij elkaar zetten om het goede palet te vinden. In het zakenleven bij de bank heb ik er niet zoveel aan maar bij het schilderen is het reuze handig.

Toch zat ik van de week even behoorlijk in dubio. Ik wilde nl. al een poosje mijn huiskamermuren voorzien van een ander kleurtje. Ik toog dus naar de plaatselijke bouwmarkt met een kleur in mijn hoofd die ik gezien had op tv, in een bepaalde reclame, in de hoop dat ik in het beperkte Praxis-assortiment precies die ene nuance groen zou kunnen terugvinden die op tv zo prachtig oogde. Bij de eerste bouwmarkt werd mijn hoop al behoorlijk op de proef gesteld. De “betaaldbare” verven, voor zover aanwezig, kwamen in brandweerrood, helgeel en hemelsblauw, en de echt prachtige tinten kalkverf bleken mij op de rand van faillissement te brengen. Beide dus geen optie. Maar aangezien ik niet voor 1 gat te vangen ben, en hoofddorp in het rijke bezit is van meerdere bouwmarkten toog ik fluitend naar nummer 2 op mijn lijstje. Hier bleek het assortiment exact hetzelfde met dito prijzen. Enig geslenter later was mijn humeur  een prachtige, maar trieste,  nuance grijs en mijn voeten gezwollen en licht lavendel-blauw van de vele gangpaden die ik doorkruist had. Bij de karwei vond ik in het huismerkschap een kleur groen waarvan ik ineens bedacht dat het dan misschien niet precies was wat ik zocht maar toch zeker een goede 2e keus. “Jade-groen” las ik op de verpakking. Een hoopvolle omschrijving van een soort licht mosgroen/grijs voorbeeldje op de bovenkant van het deksel. “Prettig” dacht ik, en netjes geprijsd. Om het geheel af te maken kocht ik plinten (sinds ik 6 jaar geleden in dit huis trok hebben de muren nog geen plintje gezien) en sierlijsten voor het plafond, want als ik iets doe dan doe ik het goed. Ik rekende een klein vermogen af bij de kassa maar ging toch goedgehumeurd richting klus-gebied. In een paar uur tijd heb ik de ene kant van de woonkamer geschilderd. In een kleur die dus op de verpakking voor “jade-groen” moest doorgaan maar waarvan ik bij de eerste streek op de muur al dacht,  “wow : blauw”. Maar goed, het moet nog drogen. En lamplicht. Dus wat niet is kan nog komen. Enige tijd later begonnen stukjes muur netjes op te drogen en bleef ik het gevoeld houden : “blauw”. Een beetje ijsblauw in een lichte tint maar onmiskenbaar blauw. Ik heb het van diverse hoeken en lichtinvallen bekeken maar kon er met de beste wil van de wereld geen groen van maken.  Een snel ge-whats-appte vriendin vond het op de foto groen maar de boekhouder (op bezoek voor andere zaken) vond het blauw. Maar ja, dat is een man en dus misschien wel die ene op de 20 die kleurenblind is.

Ik besloot er niet langer over te piekeren en te genieten van het feit dat het eindresultaat wel degelijk heel mooi werd. Ik moest voor een afspraak de deur uit en liet de boel dus maar even de boel. Dat zou ik wel zien als ik terug kwam.  Enige uren later bleek bij terug komst de muur prachtig gedroogd.  Ook de sporen van de kat, die duidelijk met zijn pootje in de verf had gestaan en daarna gezellig naar de keuken was gewandeld was goed gedroogd. Het spoor kattenpootjes van de kamer naar de keuken op mijn plavuizen was een prachtige nuance ijs blauw. Of, zag ik, toen ik er met mijn neus bovenopzat om het schoon te schobben, toch Jade groen ? Hmmmm….