Opruimen

In een opruimerige bui ging ik vanochtend de kast op zolder maar eens te lijf. Een grote kast waar jammer genoeg zoveel in kan dat hij slechts af en toe opgeruimd hoeft te worden. Maandenlang doe ik de deur alleen maar open om er iets in de gooien. Deur weer dicht, klaar. Vorige week echter moest ik jammerlijk constateren dat de zooi langzaam maar zeker weer naar buiten kwam glijden. De deur kreeg ik nog net op tijd dicht en ernstige ongelukken waren voorkomen. Pfffttt…., gelukkig weer gered. Met mijn rug tegen de deur geleund wist ik dat het uitstel van executie was. Ik kwam langzaam overeind en gelukkig bleef de deur hermetisch dicht. Tja, ik keek er eens naar maar wist direct dat er op dat moment geen tijd voor was. Zo gelaten dus maar en hopen dat de boel dicht blijft zitten. Ik heb de neiging dit soort informatie uit mijn geheugen te blokken dus toen ik vanochtend iets in de kast kwijt wilde trok ik in alle onschuld en zonder er verder bij na te denken de deur open. Als een lawine van papier en oude kleding kwam de zooi in 1 vloeiende beweging naar buiten. Een mooi gezicht ….., als je niet onder de lading staat. Ik keek er eens naar en overwoog een kleine seconde om de boel in 1 klap weer terug te duwen. Geen goed idee. Dus ontkom ik niet meer aan een opruimbeurt.

Het eerste kwartier ging probleemloos. Strijkgoed (ik hou niet van strijken dus ook dat gaat in de  kast), oude tijdschriften (waarom bewaar ik dat in godsnaam) en oud speelgoed kwam ik tegen. Ik maakte 3 stapeltjes. “Weg”,  “misschien weg” en “bewaren”. De laatste stapel groeide het snelst. Ik ben hier niet goed in. Na de eerste lading gesorteerd te hebben kwamen de wat oudere spullen tevoorschijn. Dit ligt dus al een aantal jaren ongezien in de kast en is het meest interessant. Een grote groene tas kwam tevoorschijn. In deze tas zitten de werkjes van mijn schooltijd, zorgvuldig door mijn moeder bewaard en soms voorzien van labeltjes. Handwerkjes, tekeningen en opstellen. Een boekje over het kamp op Texel en een uitnodiging aan alle ouders voor de eind-musical. Dat zit er allemaal in, en meer. Ik weet dat zonder te kijken en weet ook dat ik er goed aan doe de tas dicht te laten zitten. Want eenmaal geopend zit ik zo een uur te neuzen en te lezen. En krijg dan nog maar eens zin om de rest op te ruimen. En hoe werkt de menselijke geest ? Ik weet dat ik het dicht moet laten zitten maar kan het toch niet laten. De tas gaat open. Bovenop zit een oude schoolagenda uit 1980/1981. Mijn eindexamenjaar Mavo. Mijn hele leven zat in die agenda. Elke bladzijde is een stuk historie en op elke blank stukje papier is iets geschreven of getekend. School afspraken en huiswerkopdrachten maar ook briefjes van een vriendin. Een aantekening bij zaterdag 20 december “dansavond bij Marieke”. Ik kan me met de beste wil van de wereld geen Marieke voor de geest halen. Ben zelf ook benieuwd of het dansfeest leuk was … Ik was vast verliefd want 1 jongensnaam komt zo ontzettend vaak voor in mijn agenda. Geschreven in normaal schrift, met sierletters, versierd met bloemetjes en met hartjes. Ik had het klaarblijkelijk goed te pakken. De agenda zit ook vol losse briefjes. Een uitgewerkt Nederlands proefwerk waarin de docent in sierlijke rode letters 5x het woord “oei” in de kantlijn heeft genoteerd. Met een 6,5 als resultaat. Een krabbeltje aan een vriendin over het onderwerp van een biologiewerkstuk. Een briefje, geschreven door mijn moeder, dat ik niet bij gym kon zijn. Het is niet gedateerd en klaarblijkelijk niet opgevraagd door een docent. Ik kan me voorstellen dat ik het destijds bewaarde omdat het misschien op een andere dag nog eens handig van pas kon komen. Mijn moeder is inmiddels al 14 jaar niet meer in ons midden en dat geeft het briefje een heel andere waarde. Zorgvuldig vouw ik het weer op en leg het terug in de agenda. Ik schrik op en kijk op de klok. 3 Kwartier verder.

De Mavo waar ik toen op zat bestaat niet meer. De school is verder gegaan onder dezelfde naam op een andere locatie. Het lijkt in niets op wat het was. Dat is ook goed. Iedereen moet met zijn tijd mee groeien. Mijn zoon van 13 zit nu op de Mavo en heeft een eigen agenda. Ook dit is opvallend anders dan toen. Die van hem is namelijk verbijsterend leeg. Op een enkel afspraak na, in slordig geschreven hanepoten, wordt de agenda niet gebruikt. Tegenwoordig gaat alles via een elektronische agenda op de PC. De huiswerkopdrachten worden door de docent in het systeem geplaatst en je kunt online je resultaten bekijken. Je ouders kunnen het ook zien, dus er valt niet te sjoemelen met je cijfers.

Het is een handig systeem. Toch blader ik door mijn oude agenda en vraag me af of dat systeem van ons niet gewoon leuker was. Ik heb nog een paar van deze agenda’s en het zijn hele stukken van mijn jeugd die ik zodoende terug kan halen. En volgens mij ben ik echt niet de enige die deze jeugdherinneringen bewaard. Mijn maag rammelt, het is tijd voor lunch. Ik sluit de agenda en kijk op de klok. Weer een half uur verder. Om mij heen ligt de inhoud van de kast. Het stapeltje “weg” is bedroevend klein. Ik ruim in rap temp de boel weer geordend in de kast. Nu het netjes ligt kan er best nog wat bij. Ik sluit de deur en gooi het weg-stapeltje in de vuilnisbak. Ik ben hier zo slecht in…..