Verslaafd.....

Op sommige dagen heb ik zo’n enorme hekel aan Facebook. Neem vanmiddag. Uit mijn werk vandaan even bij een lieve vriendin langs geweest. Gezellig kopje thee, lekker even kletsen. Dat is echt contact en even gezellig. Maar er wachten mij nog dagelijkse taken en een zoon die uiteindelijk ook wel iets te eten wil dus ik hijs me tijdig uit de comfortabele bank en zoek mijn jas op. Vriendin geknuffeld en samen geconstateerd dat het natuurlijk weer veel te kort was en zoveel dingen niet verteld. Zo gaat dat met vriendinnen. In de auto bedenk ik me al dat ik beter direct even langs een supermarkt kan gaan zodat ik straks niet meer de deur uit hoef. Dus een winkel opgezocht en me laten inspireren door de dingen die ik zie. Het is vrijdag, dan mag het eten bij ons thuis iets makkelijks zijn. Met shoarma vlees en dito broodjes in de tas richt huis getogen. Mijn zoon bleek al uren thuis te zijn en zat lekker een beetje achter zijn Xbox. Een plek waar ik hem ongeveer kan uittekenen dus dat was geen verrassing. Tot zover heb ik alles best lekker in de hand. Een prettige middag zult u denken, en waar zeurt ze over. Maar ja, thuis gekomen ga ik “even” mijn mail controleren. Mijn mobiel gaat boven direct aan de oplader van de computer. Ik start outlook en terwijl mijn mail programma de boel aan het binnen harken is zie ik mezelf al op het internet-icoontje klikken. Ik weet dat ik het niet moet doen, verslavend en nutteloos, u heeft gelijk, maar mijn muis gaat gretig richting de snelkoppeling van Facebook.  Een snelle, korte klik en ik ben in de wereld van de social media. Aan mijn blik rollen de statussen van bekende en semi bekenden voorbij. Filmpjes en gedeelde spreuken, grappige foto’s en reclame van een afslankmiddel.  Loes heeft spaghetti voor vanavond in gedachten en Henk gaat met zijn Truus naar een voorstelling in de plaatselijke schouwburg. Mijn zus heeft een servies onderdeel aangeschaft (geen verassing maar dat is een verhaal op zich) en een oud-collega post dat ze vandaag 37 jaar getrouwd is. Ik bekijk de bijgevoegde trouwfoto’s van 2 piepjonge mensen die hoopvol en blij de camera inkijken. Haar herken ik, voor hem moet ik iets beter kijken. De mailbox is vergeten. Ik klik op het profiel van de ex-collega en zie dat ze vorige week uit eten is geweest en een dag met hoofdpijn heeft gelopen. Op één van de “uit-eten” foto’s zijn meer ex-collega’s te zien en vrolijk klik ik verder. Ik zet een kort commentaar bij het verhaal en klik op “like”. Ik realiseer me dat het een soort gluren is, dit Facebook-browsen. Je neemt een kijkje in de levens die je kent en ziet hun hoogte en dieptepunten. Al klikkend kom ik uit bij mensen die ik helemaal niet ken. Foto’s van feestjes waar ik niet ben geweest en kinderen die ik niet heb horen lachen. We zijn er zo aan gewend dat we bij iedereen binnen kunnen kijken dat je je misschien er niet eens bewust van bent dat deze foto’s natuurlijk helemaal niet bedoeld zijn voor ons, onbekenden. Ik klik verder en kom weer een oude bekende tegen. Zij heeft een filmpje geplaatst en bij de melding de tekst gezet “zakdoekjes pakken hoor meiden !!”. De link leidt naar YouTube waar een trotse moeder een filmpje heeft gezet van haar dochtertje die in de auto moet huilen bij een zielige verhaal. De Amerikaanse moeder had dit volgens mij nooit bedacht toen met haar telefoon dit filmpje maakte. Dat hier in Nederland, maanden na dato vreemde vrouwen en-masse gaan zitten janken om haar dochter. Ik kijk het filmpje uit en veeg mijn tranen weg. Een tweede filmpje wordt onderaan het scherm aangeboden. Een derde filmpje en meer…. En telkens als ik er een aanklik weet ik vooraf dat het janken wordt of griezelen. Ik klik en kijk ze toch. Mijn oog valt op de klok. Chips….. ik zit dus al 40 minuten te “facebooken”. Mijn mail. Dat was het doel van de computer. Ik raap mezelf bij elkaar, snuit nog even mijn laatste tranen weg en klik naar outlook voor mijn mail. 17 mailtjes om door te worstelen. Ik begin bovenaan en probeer me te concentreren op de inhoud. En kort geluidje uit mijn computer geeft aan dat iemand op Facebook iets heeft gedaan in een bericht. “Poeloep”. Zo klinkt het. Ik klik weg van mijn half gelezen email om te zien wat er gaande is op Facebook. Een andere ex-collega blijkt ook de foto’s van de trouwerij van zo lang geleden gevonden te hebben. Ze vind het leuk ons allemaal tegen te komen en hoe is het nu met ons? Ik type er kort iets onder en klik weer op mijn mail. Even overnieuw, deze laatst gelezen mail. “Poeloep’ doet de computer. Gewoon doorlezen Conny, denk ik bij mezelf. Negeren die hap. En dan “Poeloep…….poeloep”. Mijn nieuwsgierigheid wint het. Er blijken meer oud collega’s te kijken en er heeft er 1 een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik accepteer en bekijk haar profiel. Ze is weinig veranderd. Zo te zien nu 2 kinderen en een heel ander soort baan, leuk….. Oh ja, mijn mail. Het duurt nu 3 minuten en 4 mails voor Facebook weer roept. Ik geef het op. Ik klik op het rode kruisje rechtsbovenin mijn scherm en sluit de computer af. Avondeten en dan niks. Dat is het plan. Mijn mobiel verdwijnt in de kontzak van mijn spijkerbroek en ik doe de lichten boven uit. Terwijl ik naar beneden loopt hoor ik uit vanuit mijn kontzak het bekende “poeloep”…… en met een zucht trek ik mijn telefoon tevoorschijn. Facebook…… zo leuk maar soms zo irritant….. “Uit” is dan de enige goede optie. Ik veeg met mijn duim over het scherm en wil Facebook afsluiten. Mijn duim aarzelt en hangt boven het nieuwsoverzicht en terwijl ik weet dat ik het gewoon uit moet zetten klik ik langzaam maar zeker op het icoontje. Zal ik het ooit leren ?