Kun je Loom-en, Loom dan mee....

Ik geef het op ! Ik worstel hier nu al een paar weken mee. Het is heel vervelend omdat ik zo hard heb gevochten tegen deze rage maar de strijd nu toch dreig te verliezen. Het zit zo : enkele maanden geleden al werd ik mij bewust van de rage. Mensen om mij heen vertoonde alle tekenen en het  onderwerp van gesprek lag altijd op het zelfde. Ik begreep direct dat hier sprake was van een ernstige vorm van verslaving. En verslavingsgevoelig als ik ben zag ik direct en onmiskenbaar het gevaar voor eigen rust. U begrijpt dat ik mij subiet voornam mij hier niet mee in te laten. Ik zag de gevaren en besloot ter plekke dat deze manie mij voorbij zou gaan. Het ging weken goed. Ik hield mij verre van de actie en slechts af en toe liet ik mij verleiden om een exemplaar te bewonderen. Ik heb me nooit bemoeid met het “hoe” in de wetenschap dat weten “hoe” zou leiden tot “willen proberen”. Een willige collega die mij wilde laten horen hoe eenvoudig het was heb ik direct verbaal gesmoord. “Vertel het me niet, ik wil het niet weten”.  Bij het uitlaten met de hond werd ik er zelfs mee geconfronteerd. De dame die ik tegen kwam en met wie ik altijd reuze leuk kon praten had een exemplaar bij zich en showde deze vol trost. “Dat is wat voor jou” wist ze me te vertellen.  In mijn haast weg te komen struikelde ik bijna over de hond. Pfffttt…. Daar kwam ik goed weg zeg ! Tot vorige week. Bij een familiebezoek kwam het gesprek bijna automatisch op de rage. Het “Loom-en”. Mijn lieve nichtjes bleken er goed in en voor ik het wist zaten we gezamenlijk gebogen over de elastiekjes en werd mij de kunst van het elastiekjes haken uitgelegd. Het bleek inderdaad kinderlijk eenvoudig. Er kwam een grote bak op tafel met alle ge-loomde armbandjes. En waar ik al bang voor was gebeurde. Ik zag hoe het werkt. En ik zag de mogelijkheden. Getverderrie.  De kinderarmbandjes kan ik wel weerstaan maar in mijn hoofd ontstond direct de klik naar de “volwassen-sierraden”. Kwestie van kleur keuzes en combinaties. En nu heb ik dus een probleem. We zijn goed een week verder en ik heb me er nog steeds niet aan gewaagd om van die stomme elastiekjes te kopen. Maar ik weet inmiddels wel precies welke winkels je moet hebben. Waar ze goedkoop zijn en waar niet. En welke winkel welk assortiment heeft.

Ik verdrink me dagelijks in de You-Tube filmpjes over de technieken en de mogelijkheden en ook Pintrest help geen sodemieter want de foto’s zijn prachtig en ik heb honger naar kennis. Honger naar kennis en honger naar actie voor mijn vingers. En ik heb nog zulke prachtige ongebruikte bedels en kralen liggen. In gedachte heb ik zelf al de enorme kralenvoorraad van mijn zus geplunderd. Maar nee, ik hou me sterk. Ik ga er niet aan beginnen. Het is namelijk niet dat ik niet genoeg hobby’s heb of dat mijn creativiteit geen uitweg heeft. Nee, het is gewoon hebberigheid. Want als (let op, niet “wanneer” maar “als”) ik er aan begin dan blijft het gegarandeerd niet bij 1 bakje elastiekjes of 1 starters pakketje. Ik begon ook ooit met 1 pakje servetten en er liggen nu 12.000 servetten op zolder. Nee, niet beginnen is de enige optie.  Maar het is net als die muggenbult die zoooo jeukt en waarvan je weet dat krabben het alleen maar erger maakt. En zie er dan maar eens vanaf te blijven…….

(foto bron : pinterest)