Flexibel

Dat kinderen flexibel kunnen zijn is wel bekend maar soms blijven ze mij verbazen. Toen mijn zoon klein was kon hij brullend thuis komen omdat hij “gewond” was, waar ik bij nadere inspectie leerde dat er een snee in de vinger van wel 4 millimeter viel te bepleisteren. Toen hij echter een keer van uit het klimrek voor mijn huis flikkerde en bij de landing een soort rare stuiter maakte, stond hij op, schudde het zand van zijn broek en klom weer naar boven. Dat soort flexibel. Ook in de zaken van emotie is hij flexibel op het wispelturige af. Op sommige momenten praat  ik met hem over belangrijke zaken en dat hoort hij gewillig aan. Niet voor het eerst is zijn commentaar “ok……mag ik nu weer gaan spelen”. Wat er in een kinderhoofd omgaat blijft dan toch een raadsel. De belangrijke  problemen komen er echt wel uit maar nooit als jij met ze gaat zitten voor een goed gesprek.  Dat soort dingen komt onverwacht. Tijdens de afwas of vlak voor het licht uit gaat, ’s avonds in bed. Dan komt er een vraag of een opmerking waarvan je weet “hier ging een hoop nadenken aan vooraf”.  Dat zijn de momenten dat je geen tijd moet hebben maar tijd moet MAKEN, en dat goede gesprek moet laten komen.  Ik heb altijd geloofd dat je je kind niet moet afschepen met een half antwoord maar dat je duidelijk moet zijn en zaken eerlijk moet vertellen. Op het niveau dat je kind aankan maar wel eerlijk. Dat wordt lastiger als het spontane vraag-moment midden op de dag in de supermarkt plaats vindt en over een gênant onderwerp gaat. En geloof me, moeders van nieuwe baby’s, dat moment komt een keer ! Maar goed, zelfs daar heb ik me altijd redelijk uit kunnen redden.  Echt een prettig tijdstip voor een goed gesprek kan het avondeten zijn. Waar wij vroeger stil moesten zijn aan tafel, “niet kletsen maar eten” was het motto,  vind ik dat zelf altijd wel zo’n tijdstip voor een hoe-was-je-dag-vraag.  Dan komt er altijd wel een verhaal al moet je soms een beetje trekken.  “Oh goed”  is zo’n standaard antwoord waar ik dan geen genoegen mee wil nemen.  Dus dat betekent doorvragen. En dat levert dan hopelijk een gezellige maaltijd op.

Zo'n kinderleven zit vol avonturen maar soms ook vol kleine leed-momentjes. En dan blijkt die flexibiliteit nog maar weer eens. Deze week hadden we er weer zo één. U moet weten dat ons huishouden doorspekt is met dieren.  Niet dat mijn huis uitpuilt van de kippen of zo, maar er zijn altijd dieren in mijn leven geweest en ik verwacht niet anders voor de toekomst. Het meeste spul komt aanwaaien, aanlopen of aanvliegen en blijft dan gezellig de rest van zijn leven bij ons hangen. Ik denk altijd maar dat ze van hogerhand een duwtje mijn richting in krijgen omdat de baas boven weet dat ik ze de deur niet wijs. Ik vind het goed dat kinderen in hun jeugd met dieren te maken krijgen. Ze leren verantwoordelijkheid, ze leren zorgen voor iets dat afhankelijk van je is en ze krijgen en geven veel liefde. Op alle fronten winst dus. Maar ja, ook dieren hebben niet het eeuwig leven. Een kat gaat wat langer mee dan een goudvis, maar met de kat heb je ook best een andere band. En daar schuilen dan van die leed-momenten. Zo hadden wij deze week de hamster. U moet weten dat deze hamster een jaar of 2 geleden in ons leven kwam toen een collega voor een familie bezoek naar het buitenland moest en geen opvang had voor de hamster. Toen het ter sprake kwam hoorde ik mezelf al snel zeggen “oh, breng maar bij mij”. Nou, de hamster kwam, zag en overwon. Hij won ons hart en het zal u niet verbazen, toen de collega enige tijd later een permanente nieuwe eigenaar zocht werd deze knager onze nieuwe huisgenoot. Mijn zoon had hem volledig in zijn hart gesloten. Er kwam een nieuw speeltje, een nieuwe naam, lekker eten en er werd vertroeteld. Helemaal leuk. Maar met deze nieuwe liefde kwam ook al gauw de twijfel. Want zoonlief is best gevoelig en realiseerde zich al gauw dat deze hamster geen 15 jaar zou worden. ’s Avonds in bed waren er al bijna tranen om het leed dat nog ver voor ons lag. Maar, zoals dat gaat, het beestje kreeg zijn plekje in ons leven en de aanwezigheid  werd gewoon. Mijn zoon ging volledig voor “zijn” hamstertje. De liefde bleef en de aandacht ervoor bleef. Groot was dan ook mijn schrik toen ik deze week ’s avonds het wel heel stil vond in de hamsterkooi. Het eten dat ik nog liefdevol in zijn bakje deed (wat extra lekkers) bleek na een uur nog onaangeroerd in het bakje te liggen. Een slecht teken.  Het was stil in de bak en het bleef stil. Het ging al een week of wat minder goed met onze Hammie dus ik was al een beetje op mijn hoede geweest maar hier had ik toch nog niet echt op gerekend. Het was 11 uur ’s avonds en wat doe je dan ? Ik opende de kooi en haalde het beestje er uit. Hij lag erbij alsof hij sliep maar zijn holletje was koud. Tja……  Ik heb hem maar terug gelegd in de wetenschap dat zoonlief toch nog afscheid moet kunnen nemen. In bed lag ik al te repeteren hoe ik dit aan mijn kind moest vertellen. Voorzichtig, dat was zeker. Er zouden tranen komen en verdriet, dus niet te lang wachten en even de tijd voor nemen, anders moest hij overstuur naar school. Ik was al vroeg wakker. Toen zoonlief wakker werd en even bij me in bed kroop haalde ik maar eens diep adem en begon. “Zeg lieverd”,  “Ja mam”.  “We moeten even praten want ik heb wat slecht nieuws. Onze lieve hammie is dood.”. Ik hield mijn adem in en lag in de half donkere kamer al klaar om de zakdoeken te pakken. “Oh”, was het commentaar. “Wel erg, maar ik zag het al een beetje aankomen”. Nou dat viel me nog mee. Ik wachtte op wat ging komen. Het was even stil. “Mam…?”. “Ja lieverd”, zei ik, ik was helemaal klaar voor tranen en knuffels. “Mam, wil je nog een goed mop horen….? ”.  Hmmm…...  Flexibel, dat bedoel ik.