Slechte gewoontes

Waarom kotsen dieren in huis toch altijd op het kleed en niet op de tegels ? Ik heb maar 1 kleedje in huis, onder de salontafel. Staat best leuk en het verzacht de plavuizen vloer een beetje. Van mijn hele vloeroppervlak is slechts 10 % kleed, de rest is tegels. Maar als 1 van mijn dieren iets onsmakelijks doet in huis dan gebeurd dat bij voorkeur op het kleed en niet op de tegels. Toen ik van de week weer eens op handen en knieën de maaginhoud van de hond zat weg de soppen vroeg ik me dat toch af. Waarom nou niet een halve meter opzij zodat het voor de opruimende partij een beetje prettiger is. Buiten het feit dat mijn kleed er niet mooier van wordt, lijdt ook mijn humeur enorm onder deze slechte gewoonte. Zelfs een paar uur nadat het kleed-leed al geleden was dacht ik hier nog over na. Het is 1 van die vragen waar je geen zinnig antwoord op krijgt. De hond kan het niet uiteggen.
Nou heb ik al heel wat dieren langs zien komen in mijn leven. Voornamelijk katten, vogels en knaagdieren.  Al hun nare gewoontes zijn mij bekend. Zo heeft mijn kat de slechte eigenschap om, als ik iets te laat de kattenbak verschoon, zijn boodschap op mijn slaapkamer te deponeren. En heb ik jarenlang een Agaponis gehad die bijvoorkeur zijn uitwerpselen door de tralies van zijn kooitje tegen de muur spoot. Eén van mijn vorige katten legde ’s avonds graag zijn vers gevangen prooi buiten voor de deur voor me klaar. Uiteraard moet je als kat wel weten wat je weg geeft dus het aantal keren dat ik ’s ochtend bij het naar buitengaan een halve vogel of een halve muis heb aangetroffen…… ik kan het niet meer tellen. En geloof me, op je nuchtere maag zijn dat niet de leukste kadootjes.  Naar ik me heb laten vertellen valt mijn leed nog mee. Bij een kennis nam de kat zijn prooi graag mee naar binnen om deze in de woonkamer te verstoppen. Als je de bewuste muis dan pas na een dag of wat vindt omdat je met je neus op zoek gaat naar de oorsprong van dat “vreemde luchtje” dan gaat je humeur behoorlijk richting vriespunt. En toch beïnvloed deze stroom slechte gewoontes onze liefde voor de dieren niet. Na het overlijden van een kat of vogel neem ik me altijd voor er niet meer aan te beginnen. Lekker rustig en lekker schoon. Maar na een week of wat begint het toch te kriebelen. Dan vind ik het zo stil in huis. En dat loopt er een zielig katje op straat of heeft een kennis weer zo’n leuk nestje. En “ach…dan kom je toch alleen maar even kijken” werkt niet bij mij. Wat aan komt vliegen of lopen mag blijven en een nest kittens kan ik niet weerstaan.  En ik weet waar ik aan begin hoor. Ik accepteer de negatieve kantjes van het dieren hebben volledig. Maar mijn hond heeft tenminste nog de tegenwoordigheid van geest een beetje schuldig te kijken als hij weer de schrokkerig gegeten kattenbrokje op mijn goede kleed deponeert. De kat daarentegen keert zijn rug naar je toe en draait arrogant met zijn ogen. “Had je je werk maar moeten doen” lijkt hij te zeggen. Tja….. “een hond heeft een baas en een kat heeft personeel” las ik eens ergens. En dat is zo waar. Misschien moet ik het de volgende keer maar bij goudvissen houden…….