Netflix

Creatief als ik ben, zat ik jaren geleden met mijn toen nog kleine zoon heel vaak aan tafel te knutselen of te schilderen. Ik vond het een heerlijke bezigheid om hem, en vriendjes die over de vloer kwamen, te leren wat je allemaal kan met klei of kleurpotloodjes. Er was altijd materiaal in overvloed in huis en er was altijd een goede reden om iets te mogen maken. Een verjaardag, een kleinigheidje voor oma als we op bezoek gingen of een vaderdagkadootje. We beschilderde paas-eieren en knutselde papieren engeltjes voor in de kerstboom. En ik weet niet wie er meer van genoot, mijn zoon of ik. We spendeerde gerust een uur achter de computer om de perfecte kleurplaat te vinden en zaten dan heerlijk aan de keukentafel te kleuren. Ik deed net zo hard mee. En ik genoot daar met volle teugen van. 

Ik denk dat het eigenlijk in elk huishouden met kinderen voorkomt. Het speelgoed dat je kinderen geeft herinnert je aan je eigen jeugd en het verlangen naar het onschuldig spelen dat je als kind hebt ervaren. Het is niet ongewoon dat vaders de kadootjes voor zoonlief afstemmen op hun eigen speel-behoefte. Mijn zoon had voor zijn 10^e verjaardag al zoveel lego dat het bijna niet meer in zijn kamer paste en nog moest ik mijn toenmalige lief tegenhouden in de speelgoedwinkel.  Mijn simpele “het is genoeg” leek niet binnen te komen. Lego heb je klaarblijkelijk nooit genoeg. En samen gingen vader en zoon een doos lego te lijf waaruit een  enorm ruimteschip moest worden gefrutseld. En ook hier weet ik niet wie er meer genoot, vader of zoon. Er werd overigens niet gespeeld met het ruimteschip en opnieuw uit elkaar halen was ook geen optie dus tot op de dag van vandaag is het bouwwerk een doorn in mijn wekelijks schoonmaak-oog, maar dat terzijde.

De commercie heeft inmiddels ook ontdekt dat er veel volwassenen zijn die graag het kind in zichzelf wat meer ruimte willen geven. Zo bleek tijden de laatste kerst-periode dat de Drone één van de best verkopende speelgoed artikelen is. En geloof me, dat is echt niet voor kinderen.  Niet qua prijs en niet qua gebruik.  Maar ik weet zeker dat menig vader met een “kijk eens wat leuk voor Caspertje”-opmerking zijn vrouw heeft omgepraat. En met een voldane blik in zijn ogen het apparaat zelf op Kerstochtend buiten de lucht in stuurt. Waarbij Caspertje hoogstwaarschijnlijk ernaast staat en kijkt. “Leuk papa … mag ik nou weer met de lego ?”

En ach, wij vrouwen zijn natuurlijk net zo erg. De kleurboeken voor volwassenen vliegen de deur uit en dat lijkt me dat weer bij uitstek een vrouwen ding …… En waar kinderen met een zelf uitgeprinte kleurplaat doltevreden zijn, zag ik tot mijn schrik in de winkel kleurboeken met een prijskaartje eraan van € 19,95. En dan moet daar natuurlijk een setje hoogwaardige kwaliteitspotloden bij, in 37 opeenvolgende kleurscharkeringen, van € 24,95. ….. Kassa …...

Zelf ben ik natuurlijk geen haar beter.  Dat bleek de afgelopen week maar weer.

Mijn zoon had een blessure opgelopen tijdens de gymles op school waardoor hij een weekje gips nodig had om zijn linker pols. Uiteindelijk bleek het gelukkig allemaal mee  te vallen, geen drama maar wel wat onhandig. Het eerste dat hij zelf constateerde is dat zijn favoriete vrijetijdsbesteding ineens onmogelijk was geworden. Gamen. Daar heb je bij de meeste systemen echt 2 handen voor nodig en met een arm gehuld in gips en een mitella blijkt het toch echt onmogelijk om iets te doen. En met een schoolweek in het vooruitzicht waarin bij toeval maar 6 uurtjes school voor de hele week gepland stond was er veel vrije tijd. En gelooft u me…. Een tiener met VEEL VRIJE TIJD en geen mogelijkheid om te gamen betekent : sacherijnig !!  Hij ging op donderdag ochtend het gips in en donderdag om 14:00 uur had hij al 17x geroepen dat ‘ie zich “echt te pletter verveelde” en “hoe moest dat nu”. Ik voorzag dat het een lange week ging worden. Een hele lange week.

Nadat ik hem gewezen had op de mogelijkheden, zoals het nu eens serieus oppakken van zijn school werk (“ben ik echt al klaar mee mam”) of een goed boek (“saaaaaii”) of de films die in de kast staan (“allemaal al gezien”) heb ik hem in nette bewoording verteld dat ie het kon uitzoeken. Bedenk het zelf maar. Ik was inmiddel helemaal klaar met dat gips en de consequenties. Maar vrijdagochtend bedacht hij dat we dan maar Netflix moesten nemen. Nou had ik al eens van een kennis iets gehoord over Netflix en de mogelijkheden om films en series te bekijken op tv of computer maar toch had ik mijn bedenkingen. Eerst maar eens de kosten en de mogelijkheden op een rijtje zetten. De kosten bleken mee te vallen, er was een gratis proefperiode mogelijk, en de mogelijkheden, ……. Kijk, daar ging het fout volgens mij. Wat in mijn speurtocht naar informatie bleek het systeem binnen enkele seconden mijn favoriete film te herbergen. En een serie die ik ooit nog eens wou kijken. En die andere film, die ook zo leuk leek. En een keur aan mooie romantische films. En…..   Voelt u hem al aankomen ? Ik ging genadeloos voor de bijl. En onder het mom van “leuk voor mijn kind” zat ik binnen  10 minuten een proefabonnement af te sluiten. En nu zit ik daar dus mee…… Mijn zoon heeft 1 film gekeken sinds we 4 dagen geleden zijn gestart en ik heb vierkante ogen van het staren naar het scherm. Want van “Downton Abbey” blijken er 4 series op de staan. 28 afleveringen van elk een uur. 

Ik zit op aflevering 11 en vertoon inmiddels ernstige verslavingsverschijnselen. Zelfs “Wie is de Mol”, anders toch heel favoriet,  blijkt me niet meer te kunnen boeien maar wat er in de volgende aflevering met Mr. Bates gaat gebeuren houdt me bezig … En dan kun je nog zulke goede bedoelingen hebben maar uiteindelijk blijken we allemaal kinderen in een groot omhulsel. Blij met het nieuwe speelgoed.  En niet willen delen. Mijn zoon wil namelijk heel graag die ene film kijken. Op dat nieuwe systeem. Maar dat gaat natuurlijk mooi niet gebeuren. Ik moet eerst nog 17 afleveringen Downton Abbey. Dus als ik volgende week wat afwezig oog op het werk, of als u me ziet lopen met enorme wallen onder mijn ogen ….. laat me gewoon maar even. Binnenkort is het nieuwe er af en kijk ik er vast niet meer naar om.  Net als bij kinderen en het nieuwe lego. 

Ondertussen zat ik vanochtend mijn gratis proefperiode te wijzigen naar een vast abonnement. Dat is leuk voor mijn zoon, .....   dacht ik  ….…. Toch…… ?