Wij vrouwen staan erom bekend dat we communicatief best
anders in elkaar zitten dan mannen. We hebben de reputatie te veel te kletsen,
ons “ja” en “nee” door elkaar te halen en verbaal soms wat gemengde signalen af
te geven. Wie kent niet het voorbeeld van de man die vraag “Goh schat, is er
iets…?” en de vrouw die met een boos gezicht en op boze toon antwoord “NEE….wat
zou er moeten zijn…?”. Wij weten dat er dan wel degelijk iets is en dat we
eigenlijk van de man verwachten dat ‘ie dat weet WAT er is en dat
‘ie het NU gaat oplossen. Dat zeggen we niet, nee van een partner verwacht
menig vrouw dat hij hetzelfde in elkaar
zit als wij. Of dat hij ons zo goed kent dat hij begrijpt hoe wij denken. En
daar ga je dan als vrouw op alle fronten de fout in.
Zo had ik ten tijde van mijn huwelijk soms de behoefte om de
frustratie van een vervelende werkdag ’s avonds van me af te praten. Soms kwam
er dan een verhaal van een kwartier, want alles wat gezegd was op het werk werd
erbij gehaald. Voor mij heel prettig
maar voor mijn partner beslist niet. Voor hem was de draad van mijn verhaal al
na een minuut of 3 weg en ging de focus weer naar andere dingen. Zijn blik ging een keer naar zijn telefoon,
naar de krant die voor hem op tafel lag of door het raam naar buiten. Als een
stille smeerbede naar de buurman die buiten liep en zwaaide. Een wazig “hmmm….” Was het enige geluid dat hij maakte. En ik maar kletsen …. Mijn
verhaal eindigde vrijwel altijd in een “en wat vind jij daar nou van ..?”. Een hele foute vraag want eigenlijk wil je
als vrouw niet de mening van je partner. Hij komt met een oplossing en daar zit
je niet op te wachten. Een oplossing verzinnen we zelf wel. Wat je eigenlijk
wil is dat hij je hand pakt en zegt “je hebt gelijk schat, wat vervelend”. Dan voelen we ons gehoord en dat is
voldoende.
Communicatie, of een gebrek daaraan, wordt niet voor niks
als een van de meeste voorkomende problemen bij een scheiding gezien. We
verwarren communicatie vaak met praten maar volgens mij heeft het meer met
luisteren te maken. Oprecht luisteren naar wat de ander verteld. Interesse
houden en luisteren. Het blijft lastig.
Dat het probleem niet alleen tussen man en vrouw bestaat
bewees mijn kapster vandaag. De ochtendspiegel vertelde me bij het opstaan dat
mijn haardos nu wel heel erg weelderig werd. De boel liet zich slechts met moeite
nog achter mijn oren kammen en de krullen hadden massaal besloten elk een
andere kant op te gaan. Gezellig voor de krullen maar slecht voor mijn humeur. Dus
na de eerste kop koffie toog ik naar de kapper alwaar mijn vaste knipster
vakantie bleek te hebben. Een nieuw meisje van een jaar of 26 begroette mij
vrolijk en bood me een kop koffie aan. De wachttijd bleek mee te vallen. Er
zaten slechts 2 dames in de stoelen en “een kwartiertje” werd mij toegezegd,
dan was ik zeker aan de beurt. De koffie en de aangerukte roddelblaadjes vulde
het kwartiertje op aangename wijze. Voor de knipbeurt mocht het haar gewassen
en de aangename massagestoel zorgt dat je niet luistert naar wat er om je heen
gebeurd maar achterover leunt en het laat gebeuren. Prettig. Bijzonder prettig. Het nieuwe meisje
ging mij knippen. Ze deed mij vlot en vakkundig een cape-je om en zette de kam
in mijn natte haar. “En… wat mag ik voor u doen…? ” Tot dusver ging alles volgens
verwachting. Ik legde uit wat er gebeuren moest. Lekker wat kort bovenop, de
zijplukken moeten achter mijn oren kunnen dus die niet al te kort, het haar in
mijn nek wat langer zodat het daar wat blijft krullen en verder lekker
uitdunnen. Het riedeltje is mij natuurlijk al jarenlang bekend maar voor haar
was het nieuw dus ik nam er even de tijd voor. ‘Vooral in de nek een beetje in
laagjes zodat het gezellig krult”. Ik weet zeker dat ik dat nog gezegd heb …..
Al knippende raakte we in gesprek. En waar gaat dat zoal over
bij de kapper ? “Lekker vrij vandaag” en “nog vakantieplannen”. Zo’n soort gesprekje. De dame bleek een
kletsgrage tante en al gauw wist ik hoe haar vriendje heette, dat ze maandag haar
balkon had schoongemaakt, ze het caviahok had verplaatst, dat haar dienst om
17:00 uur eindigde en dat ze vanavond bij haar moeder ging eten. Allemaal
informatie die vooral vrouwen graag delen met de rest van de wereld. Ze knipte
er rustig op los en mijn gedachten gingen alle kanten op. “Wat moest er gegeten
vanavond en wilde ik nou nog naar die ene winkel ?”. Lekkere simpele, gewone
gedachten. En af en toe een “hmmmm……” richting de knippende en kletsende
kapster. Tja…… Als vrouwen mannengedrag
gaan vertonen dan kun je wachten tot het misgaat. Ik voelde de kam en schaar in
mijn nek en hoorde haar tussen de verhalen over haar vriend en de cavia door, vragen
“lekker kort in de nek toch…? ” En voor mijn brein dit geregistreerd had voelde
ik de schaar door mijn natte haar gaan. KNIP …. En weg nekhaar. ….slik….
Tja. Er restte ons niet anders dan de lengte van de rest van
het haar aan te passen aan de haarlengte in mijn nek. Een kort koppie dus.
In ieder geval behoorlijk korter dan gepland.
Ach, “brand is erger” zei mijn schoonmoeder vroeger altijd en daar
houden we het maar op. Het föhnen was zo gepiept. Dat is dan weer een voordeel.
Met enigszins een koud hoofd stapte ik de kapperszaak uit. Ik realiseerde me
eens te meer dat ook hier praten en luisteren soms heel belangrijk is. Gezellig
was het zeker maar toch……
Ik deed nog even de boodschappen en toog huiswaarts. Mijn
dagelijkse routine nam het over en ik dacht er niet meer zo aan. De middag
vervloog en mijn zoon kwam thuis van zijn bezoek aan vrienden. Hij wierp 1 blik
op mijn hoofd en slaakte een zucht. “Wat een kale boel…” zei hij, en plofte op de bank. Hmm…… ik bedacht me opnieuw: communiceren ..... het blijft een hele kunst !
