Ladekast

In mijn  dagelijkse routine van huis naar het werk stond ik vanochtend op een bijzonder druk kruispunt voor een rood stoplicht te wachten. Het verkeer om mij heen wachtte braaf mee en zoals dat vaak gaat, dwaalde mijn gedachten af naar de dag die voor me lag, toen ik plotseling schuin voor me op een fiets de rug van mijn vader herkende. Dat is bijzonder vreemd aangezien mijn vader al 10 jaar geleden het tijdelijke voor het eeuwige heeft verruild, dus mijn aandacht was direct gewekt. 

Ik kon niet verder optrekken en was dus afhankelijk van de man op de fiets om zich om te draaien. Omdat toeteren zeer waarschijnlijk tot gevolg zou hebben dat de auto voor mij, in de veronderstelling een groen licht te hebben gemist, verschrikt door rood zou optrekken, leek me dat even geen optie. De man op de fiets groette een langsfietsende kennis en zelfs het handgebaar, merkte ik op, was dat van mijn vader. Inmiddels kreeg mijn hoofd de locatie, de leeftijd van de fietser en de gelijkenis op een rijtje en bleek de fietser mijn vaders jongste broer te zijn.  Ik was te ver van hem verwijderd voor een begroeting en toen het fietsersstoplicht groen gaf zag ik hem voor mij uit weg rijden. Zijn route was een andere dan de mijne dus ik liet het erbij. Ook ik kreeg groen licht en vervolgde mijn route naar het werk. Het korte moment van herkenning van mijn vader bleef echter in mijn hoofd spoken. Het overlijden van een naaste is behoorlijk ingrijpend en niet iets dat je even over het hoofd ziet. Toch had mijn brein even tijd nodig om zich te realiseren dat het niet op 1 lijn zat met wat mijn ogen registreerde. 

Jaren geleden heb ik iets soortgelijks mee gemaakt toen ik op straat mijn beste vriendin voor me uit zag lopen. Heel enthousiast riep ik haar naam maar ze was vermoedelijk verder weg dan gedacht want ze hoorde me niet. Nog eens, nu iets harder, riep ik haar naam en diverse mensen keken om maar mijn vriendin liep stug door. Ik holde vooruit en greep haar bij haar arm. “Jij hoort ook niks…” zei ik nog en de dame draaide zich om en vertoonde een mij totaal vreemd gezicht. De schok van het vreemde gezicht bij het bekende lijf had seconden nodig om mijn hersenen te bereiken. De dame trok zich los en ik stamelde een excuus. Om mij heen klonk gegniffel en enigszins beschaamd vervolgde ik mijn pad.  Ik herinner me dat ik ook toen verbaasd was over hoe je hersenen je voor de gek kunnen houden. Want ik had toch durven zweren dat ……... tja. 

Iemand vergeleek ooit je hersenen met een grote lade kast met daarin duizenden, wat zegt ik… miljoenen laadjes. Alles wat je meemaakt en alles dat je ervaart verdwijnt in zijn eigen laadje.

Sommige laadjes staat continue open en anderen zitten dicht. Veel herinneringen zitten zo logisch in de kast dat je snel en zonder aarzelen het juiste laadje open trekt. Maar soms sta je voor je eigen kast te kijken met het idee …”ik had het wel… maar waar ?”.  

Die ladekast werkt niet bij iedereen even goed. Mijn jongste zusje heeft, met haar verstandelijke beperking, volgens mij laadjes die klemmen. De laadjes zijn er wel, de informatie zit er in maar ze krijgt ze gewoon niet open. Als je haar tegenkomt op een plek waar ze je niet verwacht dan duurt het soms een half minuutje voor ze het juiste laadje open heeft en je herkent. In dat halve minuutje wachttijd staan haar ogen leeg en reageert ze bijna niet. Dan bedenk ik me altijd maar dat ze gewoon even aan de laadjes staat te rammelen…… maar als het laadje open schiet, is de herkenning enthousiast en ontvang je als dank een dikke knuffel !

Mijn eigen brein heeft klaarblijkelijk vanochtend het laadje “vader” op een kier gezet toen ik even niet keek. De familiegelijkenis tussen mijn vader en mijn oom deed de rest. En zo kom je tot het opmerkelijke idee dat ik echt even, vanochtend daar bij dat kruispunt, mijn vader zag fietsen. Fijn. Ik heb in gedachten maar even gezwaaid. Naar mijn vader en naar mijn oom, toen hij doorfietste naar zijn eigen bestemming. En ik ging naar het werk terwijl ik het laadje “vader” voorzichtig weer dicht schoof in mijn hoofd …….