Huishoudbeurs

Huishoudelijk gezien hadden onze oma’s een heel ander leven dan wij nu. We vergeten wel eens hoe kort het eigenlijk allemaal geleden is dat de wasmachine werd uitgevonden. Mijn oma moest in een tobbe wassen en alles met de hand door een wringer halen. Mijn moeder had het jaren later al een stuk makkelijker met een losse centrifuge naast haar wasmachine. Ook in mijn jeugd was maandag wasdag en als je dan klaar was op school en op weg naar huis om je heen keek dan hingen de tuinen vol met wapperende onderbroeken en lakens. Het was een gewoon beeld waar niemand van op keek. Nu we gezegend zijn met volautomatische wasmachines en drogers die je was in een uurtje droogblazen is dat straatbeeld verdwenen. Een was rekje uit het raam zie je weinig meer en onderbroeken hangen we daar al helemaal niet meer op. Die gaan veilig in de droger of binnen op en rekje. En soms vind ik het best jammer dat we niet meer buiten drogen. Wat eerlijk is eerlijk, niets is er fijner dan de geur van lakens op je bed die ’s middags in de wind zijn gedroogd. Die geur krijg je niet uit een flesje. En de geuren die wel in een flesje zitten die vind ik vaak weer niet fijn. De door Chantal Janzen zo gezellig aangeprezen Zwitsalgeur in je wasmiddel hoort wat mij betreft op een baby en niet aan mijn lakens.

Toch merk je, nu de taakverdeling binnen het gemiddelde huishouden ernstig verschoven is, dat we misschien niet eens meer echte huisvrouwen zijn. Door al het gebruiksgemak van al die apparaten zijn we onze overgebleven tijd anders gaan invullen. Carrières en baantjes, lunchen met vriendinnen en kringloopwinkels afstruinen vult onze dag en qua schoonmaak doen we dan zo vlak voor het avond eten nog even een stofzuigertje door de tent. We raffelen de zuiger er even door en de hoekjes komen volgende week wel aan de beurt. Zo niet onze moeders. Zij hadden hun handen vol aan de schoonmaak. Maar met de komst van steeds meer apparaten werd hun leven in de jaren ’50-’60 steeds aangenamer.

In 1955 bedacht iemand dat het wellicht leuk en rendabel zou zijn om voor de huisvrouw van de jaren ’50 een evenement te bedenken waarin al die nieuwe ontwikkelingen gepresenteerd konden worden. Een gezellige beurs waarin de moderne huisvrouw alle nieuwe ontwikkelingen op 1 plek bij elkaar had.
De Huishoudbeurs was geboren.

Nou snapt u uit het bovenstaande wel dat ik zelf een huisvrouw van niks ben. Door mijn ramen kun je niet heen kijken van het vuil, de spinnenwebben deinen zachtjes in de  hoeken van de kamer heen en weer en de was van de hele week moet nog gevouwen. Het ligt in een onoverzichtelijke hoop op mijn onopgemaakte bed te wachten tot ik achter mijn computer vandaag kruip. Ik ben bang dat het er nog wel even ligt.

Maar ondank dat mijn huishoudelijk gevoel mij nog wel eens in de steek laat,  heb ook ik zo eens in de zoveel jaar bijzonder veel zin in de huishoudbeurs. Een avondje vind ik voldoende voor zo’n beurs dus na een haastig naar binnen geschoven avondmaal liet ik de afwas voor mijn zoon en toog ik met mijn zus richting Amsterdam. Gezellig. 

In de auto konden we al lekker bijkletsen en bij de Rai sluiten we aan bij de massa mensen die voetje voor voetje door de entre schuifelt. Afgaande op de enorme hoeveelheid vrouwen in de hal wonen wij in een bijzonder huishoudelijk landje. We krijgen een opvouwbaar plattegrondje en we schuifelde de FOOD-hal in, een walhalla voor elke Nederlander waar je  van alles kunt proeven. Er wordt gekookt en gebakken, sapjes geperst en snoepjes gedeeld. Bij de stands waar gekookt wordt komen heerlijkste geuren vrij en de dames staat 3 rijen dik te wachten op een gratis proefbordje. Alsof ze in jaren niets gegeten hebben wringen de dames zich naar voren en stortten zich op het voedsel.  Muslirepen, ovenbitterballen, dropjes, tauge gerechten, chocolade en opnieuw ovenbitterballen…. Binnen 10 minuten tijd krijg je voldoende variatie om de rest van de  avond misselijk te zijn. En bij elk proeverijtje krijg je een plastic bakje, lepeltje en servetje. En dan blijkt hoe huishoudelijk we zijn want al die bakjes en etensrestjes belanden vervolgens op de grond. De grote prullenbakken ten spijt laat menig beursganger, zodra het eten op is, alles uit haar handen vallen om zich naar de volgende stand te snellen. In de DRINKS-hal ernaast is het al niet veel anders. Ook hier mag je gratis proeven van de diverse dranken en overal krijg je daarvoor een piepklein plastic glaasje of bekertje. En ook hier voel ik bij elke stap het plastic breken onder mijn schoenen.

We sjokken verder door de beurshallen. 

De schoonmaak artikelen laten we links liggen.
Zo'n beursaanbieding “3 flessen Fleuril voor
€ 10,00” klink best aardig maar ik ben te lui om de hele avond met een zware tas te sjouwen en de winst van de aanbieding wordt toch ruimschoots gecompenseerd door de prijs van de parkeergarage, dus we sjokken gezellig verder. Voor ons loop een dame en haar overvol geladen shopper op wieltjes knalt meermalen tegen de enkels van andere beursbezoekers. Ik hoor haar in 3 minuten tijd 6x “sorry” mompelen terwijl ze haar beursaanbiedingen achter zich aan trekt. Overal krijgen we folders in onze handen gedrukt die we braaf in de meegenomen tas doen. Thuis maar even bekijken. Ik koop een leuk shirtje bij een kraam en we kijken naar de artiesten die op het podium heerlijke muziek maken. En we kletsen de hele tijd onafgebroken door en ongemerkt loopt het tegen tienen. De beurs gaat sluiten en ik moet nog even een toilet bezoeken voor we richting auto gaan. In de toiletruimte overvalt me opnieuw het gevoel dat we huishoudelijk gezien nog wat te winnen hebben als ik mijn schoenzolen aan de vloer voel plakken. Ook van het toilet zelf zou menig huisvrouw thuis het schaamrood op de kaken krijgen. Brrr ….. Ik doe wat moet gebeuren en was mijn handen. Ik grijp mis op het zeep en op de handdoekjes en veeg ik mijn handen maar zo’n beetje af aan mijn spijkerbroek.  Tja, een huishoudbeurs voor huisvrouwen die er met elkaar een zooitje van maken.

We kletsen de hele terugweg alsof we elkaar nog niet gesproken hebben en thuisgekomen zet mijn zus mij voor de deur af en loop ik naar binnen. Zoonlief zit tv te kijken naast een helaas volle diner-tafel. De afwas is “oh sorry, vergeten” en ook de keuken is nog in dezelfde erbarmelijke staat als toen ik weg ging. Zuchtend zet ik mij aan het werk en kijk eens om me heen. De kat heeft zijn eten naast zijn bakje gedeponeerd en de planten hangen slap in hun potjes. En terwijl ik de ongeopende plattegrond en gekregen beurs folders ongelezen in de oud-papierbak flikker weet ik het zeker : een huisvrouw van niks…. Maar oh, wat was het weer gezellig !!!